"Cała przyjemność po mojej stronie"

Natalia Sońska

Jagoda Mazurek, choć skończyła ekonomię, nie potrafiła wyobrazić sobie pracy w branży. Już na studiach zafascynowało ją cukiernictwo, a teraz, mogła się spełniać przyrządzając ciasta według własnych receptur. Cukiernia to było jej miejsce. Odnalazła tam siebie, mogła rozwijać swoje pasje. A poza tym, była osłodą na gorsze dni - jakich ostatnio jej nie brakowało. Kiedy przyłapała męża na zdradzie, ten nawet nie próbował się tłumaczyć... Tak więc Jagoda poświęcała się pracy jeszcze bardziej - aby zapomnieć, odciągnąć myśli od ostatnich wydarzeń. A że praca ta sprawiała jej dodatkowo ogromną przyjemność? Tym lepiej. To dzięki Jagodzie cukiernia przyciągała tak wielu klientów, a kiedy już raz przyciągnęła - zostawali zwykle na dłużej. Tak było w przypadku Tomasza. Kiedy zdecydował się kupić sernik po raz pierwszy jeszcze nie wiedział, że zacznie wpadać do "Słodkiej" regularnie. Ale był taki pyszny... A w dodatku ta dziewczyna za ladą miała taki piękny uśmiech! Od razu zapominał o smutku, jaki w sobie nosił. 

Czy ta dwójka odnajdzie ku sobie drogę? Czy cukiernia stanie się miejscem, w którym dadzą sobie szansę na nowe, weselsze życie? Każde z nich ma za sobą bagaż doświadczeń. Czy będą w stanie sobie z tym poradzić?

Natalia Sońska w swojej najnowszej powieści ukazuje kiełkujące uczucie. Mogłoby się wydawać, że takich powieści jest wiele, że pewnie "Cała przyjemność po mojej stronie" będzie jak każda inna. Ale wiecie co? Choć czytałam ostatnio wiele lekkich książek, dawno nie odnalazłam w nich tyle ciepła, optymizmu, nadziei, co właśnie w tej. Jeśli szukacie przyjemnej lektury z sympatycznymi bohaterami, czegoś lżejszego pomiędzy trudniejszymi tytułami, lub po prostu lubicie tego typu książki - koniecznie sięgnijcie po tę pozycję!

Bohaterowie powieści bardzo szybko mnie do siebie przekonali. Dobrze wykreowani, sympatyczni, z mnóstwem indywidualnych cech, co zawsze bardzo doceniam w powieściach, a przede wszystkim naturalni - co jest jeszcze większym plusem. Jedną z rzeczy, które często denerwują mnie w książkach jest impulsywność bohaterów, brak jakiegoś ich zastanowienia, zakładanie z góry najgorszych scenariuszy, snucie domysłów... Wiadomo, w życiu bywa różnie, ale takie sytuacje są - umówmy się - rzadkością, jeśli mówimy o dwojgu ludzi, którzy darzą się uczuciem. Dlatego bardzo podobało mi się, że Natalia Sońska obdarzyła swoich bohaterów zdolnością do wysłuchania i wyrozumiałością. Co raz trudniej odnaleźć je w książkach - bo przecież trzeba wzbudzić w czytelniku emocje... Okazuje się, że można i bez takich zabiegów. Nie zabrakło momentów wzruszenia, radości, chwil, w których robiło się ciepło na sercu. 

"Cała przyjemność po mojej stronie", jak wspomniałam jest przepełniona ciepłem, optymistyczna. Ale dotychczasowe życie bohaterów wcale nie należało do prostych. Przeszli przez wiele i dzięki temu są silniejsi, bardziej autentyczni. Gwarantuję wam - nie da się ich nie polubić! 

Mogłabym się jedynie przyczepić do początku i zakończenia. Wydaje się, że to istotne fragmenty, ale moim zdaniem nie wpłynęły znacznie na całokształt książki. Jeśli chodzi o początek - miałam wrażenie, że w kółko wałkowany jest ten sam temat. Na szczęście nie trwało to długo. Natomiast jeśli chodzi o zakończenie... To trochę się zawiodłam. Bohaterowie jakby nagle wyzbyli się wszystkich cech, które do tej pory tak wychwalałam. Jestem w stanie zrozumieć ten zabieg. Jak sądzę ma on na celu zachęcenie czytelnika po kolejną część książki, ale myślę, że mimo wszystko był zbędny. 

Przy powieści Natalii Sońskiej spędziłam naprawdę przyjemne popołudnie. Była to pierwsza książka autorki, którą miałam okazję przeczytać, ale na pewno sięgnę po kolejne. Jestem ciekawa drugiej części, która  - jak głosi napis na skrzydełku okładki - jest już w przygotowaniu :) 

Serdecznie polecam wam "Całą przyjemność po mojej stronie". Napisana jest bardzo lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem. Myślę, że idealnie sprawdzi się na chwilę odpoczynku po ciężkim dniu, albo na wakacje, które zbliżają się wielkimi krokami. Osłodzi wasze myśli i pozwoli zapomnieć o codziennych problemach. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi, którego możecie znaleźć między innymi tu:

 INSTAGRAM oraz FACEBOOK 

Czekam na kolejne powieści!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwo Novae Res.

"Zielony żuk i biały gołąb rozpaczy"

Albin Perc

Lucjan ma trudne życie. Razem z matką i bratem chorującym na autyzm mają niewielkie mieszkanie w starej kamienicy. Jakoś udaje się im wiązać koniec z końcem. Do tej pory chłopak widział w mamie kobietę, która mimo trudności dba o dobro swoich dzieci, cieszył się na jej widok, kiedy po całym dniu wracała do domu. Kochał ją, jak kocha się matkę. Jednak kiedy na jaw wyszło, w jaki sposób zdobywała pieniądze... Coś się zmieniło. Lucjan pewnego dnia został pobity. Cudem uszedł z życiem. Na ratunek przyszła mu niepozorna dziewczyna - Gabriela, na którą dotychczas nie zwracał uwagi. Nie rzucała się w oczy, nie zadawała z dziewczynami, które przykuwały jego wzrok wyraźnym makijażem i eksponowaniem tego, co tylko mogły. Czy Lucjana i Gabrielę będzie w stanie połączyć uczucie? Co jeszcze przytrafi się Lucjanowi? Czy świat przewidział dla niego choć odrobinę szczęścia, czy jednak... nie?

Autor przedstawia w powieści świat w wyjątkowo... ponurych barwach. Tu nie ma miejsca na uśmiech, na choć odrobinę optymizmu. Ta książka mnie przytłoczyła. Wszędzie smutek, żal, niezrozumienie, śmierć, walka o przetrwanie, nałogi. Coś, z czym na co dzień rzadko spotykam się osobiście, a jednak z czym wiele osób ma do czynienia często. Albin Perc ukazuje świat, jakiego większość z nas nie doświadcza, o jakim tylko słyszymy, zastanawiamy się - jak to możliwe... A może się mylę? Może po prostu perspektywa, z jakiej patrzy na niego autor sprawia, że odebrałam to właśnie w ten sposób.

Styl, w jakim został napisany "Zielony żuk i biały gołąb rozpaczy" jest bardzo specyficzny. Mam wrażenie, że przekombinowany, za bardzo... wzniosły? Nie wiem, czy to określenie jest tu odpowiednie. W każdym razie zarówno składnia, jak i używane przez Albina Preca słownictwo sprawiło, że książkę czytało mi się ciężej. Poza tym - główny bohater oraz jego znajomi byli osobami w wieku około szesnastu lat - dialogi, które w rzeczywistości mogłyby się między nimi odbywać na pewno nie brzmiałyby w przedstawiony przez autora sposób. Tym bardziej, jeśli weźmiemy pod uwagę ich życiowe doświadczenia, położenie, osobowość. Wypowiedzi bohaterów przepełnione były po prostu nienaturalne. Mnóstwo w nich było rozbudowanych porównań, przesadnych przemyśleń, wniosków.

Fabuła jest dosyć zagmatwana. Szczególnie po przekroczeniu połowy. Był moment, w którym nie mogłam połapać w wydarzeniach. Historia Lucjana nie jest bowiem jedyną, którą poznajemy czytając "Zielonego żuka i białego gołębia rozpaczy". Muszę przyznać, że chciałam jak najszybciej doczytać tę książkę do końca i móc odetchnąć. Dlatego nie wykluczam, że niezrozumienie fabuły wynikało wyłącznie z mojej winy. Nie byłam w stanie odpowiednio wczuć się w klimat powieści.

Trochę ponarzekałam... Ale wiecie co? W gruncie rzeczy, myślę, że książka skłania do wielu refleksji i ma swoją wartość. Myślę, że wielu osobom przypadłaby do gustu. Nie jeden raz zdarzyło mi się, że książki w podobnym klimacie, oceniane przez innych bardzo wysoko, w moim odbiorze były po prostu - słabe. Myślę, że tu może być podobnie.

Dlatego, jeśli zainteresowała was tematyka, myślę, że powinniście dać tej książce szansę. Ja spodziewałam się po niej zupełnie czegoś innego niż dostałam, co również nie wpłynęło pozytywnie na jej odbiór. "Zielony żuk  i biały gołąb rozpaczy" to książka o odrzuceniu, samotności, potrzebie odnalezienia siebie w pełnym niesprawiedliwości, ponurym świecie, a także o dorastaniu i wpływie najbliższego otoczenia na ten proces.

Ocena: 5/10

"Dziewczyna, która czytała w metrze"

Christine Feret-Fleury

Choć sama nie lubię czytać ani w metrze, ani w żadnym innym środku komunikacji miejskiej, widzę wiele osób, które to robią. Nie raz próbowałam podpatrzeć tytuł, przyglądałam się czytelnikom i tworzyłam w wyobraźni mój prywatny obraz tego, jacy są poza tramwajem czy autobusem. Dlatego, kiedy zobaczyłam tytuł książki, byłam jej bardzo ciekawa.

"Dziewczyna, która czytała w metrze" przedstawia losy Juliette, która każdego dnia, w drodze do pracy, przyglądała się w metrze osobom, pogrążonym w lekturze. Niektórych dziewczyna widywała niemal każdego razu. Przyglądała się im, zerkała do ich książek, wyobrażała sobie kim są, kiedy opuszczają pociąg. Gdzie pójdą, co będą robić, czy książka zmieni coś w ich życiu... Aż pewnego dnia Juliette wysiadła dwie stacje wcześniej. Od tej pory jej poukładane, mocno przewidywalne, szare życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Czy na lepsze? Czy na ciekawsze? 

Muszę przyznać, że spodziewałam się zupełnie innej historii. Może dlatego tak ciężko mi teraz skleić na jej temat kilka słów. Nie potrafię jednoznacznie stwierdzić, czy mi się podobała, czy nie. Autorka z pewnością pokazuje wartość książek samych w sobie, moc jaką kryją pod okładką, jak bardzo mogą odmienić ludzkie życie, jeśli tylko się im na to pozwoli. Zachęca do refleksji, do obserwowania świata dookoła nas, osób, które mijamy każdego dnia na ulicy... Daje nam też szansę na zmianę dotychczasowego życia. Spojrzenie na nie z dalszej perspektywy i ocenienie, czy naprawdę jesteśmy z niego zadowoleni. Czy nie popadliśmy w rutynę, która odcina od nas to, czego tak naprawdę pragniemy. Powieść jest bardzo spokojna, nie ma tu niewiadomo jakich zwrotów akcji, nie trzyma w napięciu, ale ma swój urok. 

"Dziewczyna, która czytała w metrze" jest krótka. Napisana jest przyjemnym językiem. Te dwie składowe sprawiają, że czyta się ją naprawdę szybko. Dlatego myślę, że jeśli choć trochę Was zainteresowała, warto dać jej szansę i wyrobić sobie na jej temat własne zdanie :)

Za egzemplarz dziękuję Grupie Wydawniczej Publicat S.A. 

"W cieniu magnolii"

Anna Płowiec

Alicja jest już dojrzałą kobietą, ma dorosłą córkę, która rozpoczęła studia we Wrocławiu i małego pocieszyciela - psa, który dotrzymuje jej towarzystwa i wypełnia pustkę, która powstała w jej domu po wyjeździe Kasi. Kiedy pewnego dnia do drzwi puka mężczyzna, którego kobieta początkowo nie rozpoznaje, jej dotychczasowe, poukładane życie, zaczyna zmieniać swój bieg. Alicja wraca wspomnieniami do dawnych lat, kiedy spotkała Janka po raz pierwszy...

Przenosi się do czasów studenckich, kiedy jej narzeczonym był Leszek. Dziewczyna nie potrafi wytłumaczyć jak do tego doszło - chłopak był mistrzem manipulacji. I choć wszyscy jej znajomi wydawali się dostrzegać jego prawdziwe oblicze - ona nie sądziła, że coś może jej zagrażać. Liczyła na to, że po ślubie wszystko się zmieni, że będą razem szczęśliwi. Podczas wyjazdu Leszka, do domu dziewczyny przychodzą jego koledzy, a właściwie dwóch  - którzy nie zważając na protesty dziewczyny uznają, że będzie to odpowiednie miejsce na dokończenie "imprezy" i rundkę pokera - oraz jeden specyficznie ubrany nieznajomy, Janek, pochodzący jakby z innej bajki.

Jak skończył się ten wieczór? Do czego Leszek jest w stanie się posunąć? Jaką rolę w życiu Alicji odegrał Janek? I dlaczego znajomy sprzed lat postanowił ją odwiedzić?

"W cieniu magnolii" to powieść, w której nie brakuje fragmentów oddziałujących na emocje. Doświadczamy przerażenia, złości, wzruszenia. Podczas lektury przenosimy się do opisywanego przez autorkę Krakowa, możemy poczuć tamtejszy klimat, panujący zarówno w czasach obecnych, jak i pod koniec XX wieku. 

Autorka pokazała, że potrafi wykreować barwnych, ciekawych bohaterów - taka była Danka, przyjaciółka Alicji. Jeśli chodzi o samą Alę, dziewczyna wydawała mi się bardzo naiwna, niepewna, uległa. Nie potrafiła postawić na swoim. Momentami miałam ochotę wkroczyć do książki i mocno nią potrząsnąć. No ale najwyraźniej taki był zamysł autorki. Mimo to bardzo polubiłam główną bohaterkę, bo choć łatwo jest mi ją krytykować siedząc i czytając zapisane strony, wiem, że gdybym to ja znalazła się w podobnej sytuacji - prawdopodobnie nie byłabym w stanie postępować inaczej. Leszek jest manipulantem jakich mało, przy osobach takich jak on nigdy nie wiadomo czego się spodziewać, a paraliżujący strach, obawy, na pewno nie motywują do ryzykownych, stanowczych zachowań.

Anna Płowiec porusza trudny temat, jakim jest... może nie przemoc domowa, ale jej początki. Chęć podporządkowania sobie prze mężczyznę kobiety, przywiązania jej do siebie, manipulacje, zastraszanie. Opisując zachowanie Leszka wywołuje u czytelnika ciarki, a jednocześnie złość na Alicję, która zupełnie nie potrafi się postawić. Bo o ile w sytuacjach, w których jest z nim sama jest to zrozumiałe, o tyle w innych - zupełnie nie. Tyle że dla otoczenia Leszek wydaje się być taki ułożony, oczytany, miły... Gdybym niedawno nie przeczytała książki szerzej poruszającej ten temat, pewnie nie byłabym w stanie pojąć zachowania Alicji. Ale dziś jestem. I myślę, że postępowanie opisane przez autorkę, jest najbliższym do rzeczywistego, w przypadku ofiar takich osób jak narzeczony bohaterki.

Poza tym jest to powieść o sile miłości. Niezwykle mocnej, cierpliwej, spokojnej, nie skupiającej się na aspekcie fizycznym. A także o przyjaźni - przyjaźń taka jak między Alicją a Danką zdarza się rzadko i jest niezwykle wyjątkowa i piękna.

Książkę czytałam z zainteresowaniem. Chciałam się dowiedzieć co stało się z Leszkiem, skoro Alicja mieszka sama? Czy Kasia jest jego córką? Czy mężczyzna dopiął swego? A może kobiecie udało się mu przeciwstawić? Czy miał w tym udział Janek? Dzięki pojawiającym się w moim umyśle pytaniom książkę pochłonęłam bardzo szybko. Czytało mi się dobrze, język był lekki, przyjemny w odbiorze. 

Odpowiedzi na powyższe pytania nadeszły, owszem, ale muszę przyznać, że nie były dla mnie szczególnie satysfakcjonujące. Liczyłam na coś więcej, na efekt zaskoczenia, którego niestety nie znalazłam. Pomimo tych niedociągnięć uważam, że "W cieniu magnolii" to naprawdę przyzwoity debiut. Powieść jest idealna na chwilę odpoczynku, oderwania od codziennych spraw. Bardzo miło spędziłam z nią czas :)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Znak

"Wolność jaskółki"

Paula Er.

"Wolność jaskółki" to trudna powieść. Smutna, przerażająca, ale i dająca nadzieję. Porusza temat przemocy domowej, pozwala spojrzeć na nią z różnych perspektyw. Wchodzimy w umysł ofiary, kata, a nawet sąsiadki. Ta książka otwiera nam oczy. Przemoc domowa wychodzi zwykle na jaw dopiero wtedy, gdy dojdzie do tragedii. Bo boimy się zareagować, nie mamy wystarczających dowodów, mamy ważniejsze sprawy na głowie. A ilekroć o takich przypadkach się usłyszy - zwykle rodzina wydawała się być wcześniej idealną, kochającą się, szczęśliwą, a kat był bardzo miłym i uczciwym sąsiadem... Czyż nie? 

Autorka zwraca uwagę na zachowanie zarówno ofiary, jak i kata. Marek doskonale zdawał sobie sprawę z tego kim jest dla swojej żony, albo kim ona miała być dla niego. Uważał ją za swoją własność. Przez lata zastraszał, zmuszał do posłuszności, bił, poniżał... A Olga? Powtarzane kłamstwo staje się prawdą. Z każdym kolejnym dniem zaczynała szukać przyczyny w sobie. Może rzeczywiście zasługiwała na takie traktowanie? Może rzeczywiście mogła bardziej się starać? Jeśli ktoś w kółko powtarza, jaki jesteś słaby i mało wartościowy, w końcu zaczynasz w to wierzyć. Zresztą, kiedy Marek zauważał, że przesadził stawał się nie do poznania i wydawało się, że wszystko będzie dobrze, że może wreszcie ich rodzina będzie funkcjonować jak każda inna. Takie osoby potrafią przepraszać, ale to tylko słowa... 

Pomimo tak trudnego tematu książkę czyta się naprawdę szybko. Kiedy już zaczęłam, wiedziałam, że nie odłożę jej dopóki nie doczytam do ostatniej strony. Z zapartym tchem przerzucałam kolejne kartki. Wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji, od niepokoju, złości, po wzruszenie. Pozwoliła zrozumieć problemy, jakie dotykają ofiary - pomijając już samą przemoc. Zastraszane, poniżane tracą one poczucie własnej wartości, siły, wiarę w to, że zasługują na coś lepszego, innego. Często nie znają lepszego życia. A zaczynać od nowa? Czy potrafiłyby tak po prostu odejść? Przecież osoba, która doprowadziła je do takiego sposobu myślenia, nie pozwoli im o sobie zapomnieć. 

Choć na szczęście historia opisana przez Paulę Er. w "Wolności jaskółki" jest tylko fikcją literacką... takie przypadki zdarzają się w rzeczywistości. Miejmy oczy szeroko otwarte, a jeśli coś nas zaniepokoi, nie bójmy się interweniować. 

Naprawdę warto zapoznać się z treścią tej książki. Pomijając już poruszany temat, to, że jest naprawdę wartościowa - jest także napisana bardzo płynnym, doskonale dopasowanym językiem, dzięki któremu wszystkie opisywane wydarzenia przeżywałam jeszcze mocniej. Pomimo całej tragedii o jakiej opowiada, niesie za sobą promyk nadziei. Pokazuje, że nigdy nie jest za późno, na rozpoczęcie nowego etapu w życiu.  "Wolność jaskółki" zapadnie mi w pamięć na długi czas. Polecam!

Za możliwośc przeczytania książki dziękuję wydawnictu Novae Res.

"Ja chyba zwariuję!"

Agata Przybyłek

Nina ma dwójkę dzieci, trzy siostry, zwariowaną matkę i byłego męża. Kobieta nie prowadzi bujnego życia, raczej dom, praca, dzieci, ale nie narzeka. Wydaje się być szczęśliwa. Bo czy do szczęścia potrzebny jest przystojny, kochający mężczyzna? Oh... Z pewnością życie wyglądałoby wtedy lepiej  - i tego zdania jest Sabina (matka), która zakłada córce konto na portalu randkowym. Co więcej - nie daje do niego Ninie dostępu, która nie ma ochoty na szukanie sobie mężczyzny. Sama radzi sobie doskonale. Ale to nie jedyny problem kobiety - ostatnio potrąciła samochodem wychowawczynię Kalinki, w pracy musi ukrywać się przez oszalałym z miłości panem Wiesiem, a jej były mąż nie potrafi poczuć się do odpowiedzialności za dzieci... Lecz kiedy Nina zaczyna czuć, że nie wyrabia, wpada na Jacka. Przystojnego lekarza, psychiatrę, który potrafi wysłuchać i oferuje swoją pomoc. Jednak on również ma specyficzną mamusię, jednak z zupełnie innym podejściem do dziecka niż Sabina... Co z tego wyniknie? 

Na pewno dużo śmiechu! Agata Przybyłek kolejny raz poprawiła mi humor. Jej książki są żywe, wesołe, barwne. Bohaterowie są wyraziści, może nieco przerysowani, ale przecież to komedia! Ninę  i Jacka polubiłam już na samym początku, zresztą - kogo ja nie polubiłam? Wszyscy byli na swój sposób zabawni i sympatyczni, a razem tworzyli niezwykłą mieszankę wybuchową. Każdy z nich był wyjątkowy: Nina, zwykle spokojna i niewyróżniająca się z tłumu, ale przyciągająca jak magnes nieszczęścia; Sabina - jej matka, przebojowa, przesadnie dbająca o zdrowie, szukająca wrażeń, której aktualnym celem jest wydanie córki za mąż; Jacek - znerwicowany, ale na co dzień uśmiechnięty, przystojny psychiatra, pragnący uciec od czyhającej na niego na każdym kroku matki - Anity; Anita - przesadnie dbająca o syna, ale tak naprawdę obawiająca się samotności, nie wyobrażająca sobie, że jej ukochany mężczyzna mógłby odejść do innej kobiety. Sami powiedzcie - czy w takim gronie można uchronić się od śmiechu?

"Ja chyba zwariuję" to książka pełna zabawnych wydarzeń, opowiadająca o codzienności. Niezwykle optymistyczna, pełna zaskakujących zwrotów akcji, napisana bardzo lekkim, swobodnym językiem lektura. Jej czytanie sprawia przyjemność, stron ubywa w mgnieniu oka. Uroczy wątek romantyczny, przepełnione humorem, niecodzienne zdarzenia... Tytuł jest dobrany wprost idealnie! 

Codzienność wcale nie musi być szara i nudna! Uwielbiam czytać tak radosne powieści. Dodają wiary w szczęśliwe zakończenia, napawają optymizmem, a przede wszystkim są źródłem tak dobrego dla zdrowia śmiechu :) Nie ma co się rozpisywać, najlepiej przeczytać samemu! Serdecznie polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona :)

"Cała w fiołkach"

Agnieszka Olejnik

Marzeniem Agaty jest wspaniała, ciepła rodzina - kochający mąż i gromadka małych pociech. Oh, póki co wystarczyłaby jej nawet jedna. Nigdy nie narzekała na brak zainteresowania, wręcz przeciwnie. Miała już tak wielu mężczyzn, że trudno jej to zliczyć, ale co ważne - z każdym pragnęła stworzyć związek, który przetrwa już na zawsze. Co więcej, przy każdym z nich czuła, że to ten jedyny. Każdego darzyła szczerym, głębokim uczuciem... Ale nic z tego do tej pory nie wyszło. Tymczasem czas ucieka, a ona jak była tak jest sama. Za namową przyjaciół, mimo wielu wątpliwości, postanawia pójść do wróżki. Przepowiednia okazuje się jednak dziwna - w jej przyszłości ma pojawić się mężczyzna bez szalika i... fiołki. 

"Nic konkretnego mi nie powiedziała, rozumiesz? Myślałam, że usłyszą jakiś konkret. A ona mi jakieś dyrdymały sadzi, że wyprostować ścieżki, że wydeptać własne szalki, zawrzeć pokój ze sobą. Cała w fiołkach i on nie nosi szalika, też coś!"

Uwielbiam tak barwne, wesołe, optymistyczne powieści, po których przeczytaniu patrzę na świat przez różowe okulary. W których bohaterowie się wyraziści, pełni życia, niesamowicie sympatyczni, różni, a mimo tej różności bardzo sobie bliscy, aż chciałoby się mieć ich za przyjaciół. Po prostu uwielbiam! Dlatego przygotujcie się na odrobinę zachwytów!

Agatę mogliśmy poznać już w poprzedniej powieści Agnieszki Olejnik, a mianowicie w "Ławeczce pod bzem", w której to była ona najbliższą przyjaciółką głównej bohaterki - Igi. Zresztą, co ja mówię. - nie była, a jest nią nadal. O ile we wspomnianej powieści cała uwaga skupiała się na Idze, w "Całej w fiołkach" śledzimy losy Agaty. Jeśli chodzi o umiejscowienie obu powieści w czasie, można powiedzieć, że nowa książka jest kontynuacją. 

"A zatem - do roboty. Wyliczanka po wyliczance, sylaba po sylabie, psycholog po psychologu. A Polacy cacy cacy, wy-chodź-ty! Padło na Grzegorza Kapinosa. Ha, cóż. Powiem szczerze, że sugerując się nazwiskiem, nigdy bym akurat tego terapeuty nie wybrała. W mojej wyobraźni pojawił się obraz człowieka zakatarzonego, z malowniczym glutem wiecznie 

wiszącym u czubka nosa."

Bohaterowie wykreowani przez autorkę są niezwykle barwni, charakterystyczni, mają swoje indywidualne podejście do życia, są różnorodni, autentyczni. Wyróżniają się spośród tłumu i co bardzo mi się podoba, gdyby dialogi odbywały się między większą ich grupą, bez wspominania przez autorkę czyj głos do kogo należy - bez problemu dopasowałabym do nich wypowiedzi. Każdy z bohaterów ma swój własny, niepowtarzalny styl, mentalność, przez co są oni w moim odbiorze wyjątkowi. Rzadko trafiam na książki, w których są oni wykreowani w taki właśnie sposób, a wprost to uwielbiam! Nie znoszę, kiedy opisywane postacie są nijakie, kiedy pomimo starań autora bohaterowie różnią się od siebie minimalnie, lub gdy wskutek chęci zbudowania ich niepowtarzalności otrzymujemy coś sztucznego. Niestety bardzo często trafiam na tego typu powieści. Dlatego tym większe wyrazy uznania należą się Agnieszce Olejnik! 

Powieść jest napisana na wesoło, w wielu momentach wybuchałam głośnym śmiechem, lub z trudem się od niego powstrzymywałam. Jednak nie wszystkie opisywane w niej sytuacje są kolorowe. Autorka porusza trudniejsze tematy, jak konieczność zmierzenia się z niełatwą przeszłością, czy choroba. Jednak nie robi z tego żadnych dramatów. Znajduje wyjście z każdej, nawet najmniej korzystnej sytuacji. Pokazuje, że zawsze da się znaleźć rozwiązanie i mimo trudności trzeba kroczyć przez życie z uśmiechem, cieszyć się chwilą i walczyć o to, aby nawet kiedy dostało się w kość, pozbierać się i ruszyć do przodu z podniesioną głową. Z odwagą i chęcią zmiany, z nadzieją na lepsze jutro. 

"Fiołki. Były tam. U samych stóp starego, omszałego drzewa rosły sobie cudne, małe kwiatuszki."

Agnieszka Olejnik posługuje się lekkim, przyjemnym w odbiorze językiem, który sprawia, że przez kolejne strony po prostu się płynie. Nawet nie zauważyłam kiedy tak szybko przebrnęłam przez całą książkę. Rozdziały nie są długie i choć nie kończą się w momentach przepełnionych napięciem, żal odkładać książkę na bok. Tę powieść po prostu chce się czytać. Napawa optymizmem, przywraca wiarę w szczęśliwe zakończenia, a przy tym wszystkim nie jest oderwana od rzeczywistości. Momentami zmusza do refleksji, wzrusza...

Mogłabym tak jeszcze pisać i pisać! Naprawdę jestem urzeczona. Po cichu liczę, że w niedalekiej przyszłości ukaże się kolejna powieść, w której będę mogła śledzić dalsze losy bohaterów ;) Jeśli szukacie lekkiej, wesołej, a przy tym mądrej książki - koniecznie sięgnijcie po "Całą w fiołkach". A najlepiej zacznijcie od "Ławeczki po bzem"! Dobra zabawa gwarantowana :) Polecam!

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona :)

"Fabryka wiatru"

Beata Mieczkowska-Miśtak

Beata dostaje od swojego przyjaciela, Rajmunda, zdjęcie budynku, wykonane w jej rodzinnym mieście. Jej zadaniem jest odnalezienie go i przesłanie adresu, aby mężczyzna mógł je należycie opisać. Nic prostszego? Kiedy kobieta wyrusza na poszukiwania nic nie wskazuje na to, że przygoda ta zmieni całe jej życie. Przeszukuje cały Kołobrzeg, miasto, które zna od podszewki, ale po budynku ze zdjęcia nie ma śladu. Jednak w rękach trzyma dowód. To nie jest tylko ludzki wymysł, nie wyobraźnia. Beata stawia sobie za cel odkrycie tajemnicy obiektu ze zdjęcia, tym bardziej, że na światło dzienne zaczynają wychodzić nowe fakty...

"Fabryka wiatru" to debiutancka powieść autorki, która przenosi nas w niesamowity klimat, pełen niepokoju, grozy. Opisuje potęgę morza, sztormy, burze, które uspokajają się tak szybko, jak nadeszły. I prowadzi poszukiwania budynku, którego nie ma... Buduje napięcie, które narasta z każdą stroną, przyprawiając czytelnika o dreszcze.

Beata Mieczkowska-Miśtak wciąga nas w poszukiwania, zadaje pytania, snuje teorie... Zachęca nas tym samym, abyśmy spróbowali spojrzeć na to z własnej perspektywy, poszperać trochę w Internecie książkach, znaleźć to, co znalazła i ona, przeczytać, zastanowić się... A nad czym konkretnie? Nad tajemnicami, które początek swój miały w czasie II wojny światowej - tajne eksperymenty, znikający ludzie, milczenie... Skoro ludzie znikali bez śladu, czemu nie miałby zniknąć budynek? To wszystko wydaje się tak niedorzeczne, nieprawdopodobne, a jednocześnie tak niepokojące, mrożące krew w żyłach. Autorka podsuwa nam rozwiązanie zagadki, ale nie daje odpowiedzi.

Opowieści snute przez żeglarzy, przygoda, która przytrafiła się bratu bohaterki, rysunki, obrazy potwierdzające istnienie budynku ze zdjęcia. I pustka - w miejscu, gdzie powinien się on znajdować. 

Jeśli będę kiedyś w Kołobrzegu, z pewnością spojrzę na to miasto z perspektywy "Fabryki wiatru". Będę rozglądać się za zaginionym budynkiem, a kiedy tylko pogoda zacznie się raptownie zmieniać... Ucieknę? Pewnie nie, choć po przeczytaniu książki, wydaje się to najrozsądniejsze.

Czegoś mi jednak brakowało. Powieść była dość monotonna, jeden główny wątek i nic poza nim. Chciałabym lepiej poznać główną bohaterkę, jej charakter. Być może wtedy bardziej bym ja polubiła, bo muszę przyznać, że nie darzyłam jej szczególną sympatią. Brakowało jej wyrazistości. Ponadto jak na tak krótką powieść, moim zdaniem zbyt wiele było osób. Poznawaliśmy ich jeszcze bardziej pobieżnie, wiedzieliśmy jedynie tyle, że ktoś jest znajomym czy przyjacielem. Trochę nie grało to z początkowym, tajemniczym klimatem, znosiło nagromadzone napięcie. Poza tym było najzwyczajniej - zbędne. 

Czy znikający budynek ma jakiś związek z eksperymentami wojennymi? A może raczej z nagłymi burzami, sztormami, mgłą? Czy to one są powodem jego wizualizacji na horyzoncie? A może to budynek jest powodem występowania tak intensywnych zjawisk? Podobno widzą go osoby, które uszły z życiem podczas sztormu na morzu. A może budynek jest tylko wytworem wyobraźni? Choć są dowody na jego istnienie...

Dla autorki to dopiero początek przygody z powieściami. Pisze ona aktualnie kolejną, drugą. W "Fabryce wiatru" pokazała, że potrafi, że ma do zaoferowania ciekawe historie. Zaintrygowała, wzbudziła moją ciekawość, stworzyła niesamowity klimat, wywołała ciarki na mojej skórze. Mam nadzieję, że kolejne książki wychodzące spod jej pióra będą jeszcze lepsze.

Jeśli jesteście ciekawi, chcecie poczuć lekki przypływ adrenaliny, dać się ponieść, wciągnąć w tajemniczą, pełną niepokoju historię tytułowej Fabryki Wiatru, zachęcam do przeczytania powieści! Jest to książka, którą czyta się naprawdę szybko. Przyjemny język, intrygujący pomysł, nieduża objętość. Myślę, że mimo pewnych niedociągnięć - warto :) 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Novae Res

"Emigrantki"

Janice Y.K. Lee

Hongkong to miejsce wielokulturowe, zjeżdżają tu mieszkańcy różnych zakątków świata. Szukają lepszego życia, lepszych zarobków, szkoły, przygody, a czasem decyduje o tym przypadek. Jak to w życiu bywa - jedni szybko odnajdują się w nowym otoczeniu, innym przychodzi to trudniej. I choć w Hongkongu mieszka tak wiele osób, tak różnych od siebie nawzajem - jest to miejsce, w którym ludzkie drogi krzyżują się znacznie częściej... Mercy, Margaret i Hilary to tytułowe emigrantki. Z dala od ojczyzny - Stanów Zjednoczonych - próbują ułożyć swoje życie. Próbują znaleźć właściwą drogę, aby wreszcie poczuć szczęście. Mercy jest absolwentką doskonałego uniwersytetu. Musi poradzić sobie z tragedią, która niedawno wydarzyła się w jej życiu. Próbuje uwierzyć w siebie na nowo, wyjść na prostą i na nowo cieszyć się każdą chwilą. Margaret musi zmierzyć się ze stratą, z którą nie da się pogodzić. Nie może rozpaczać w nieskończoność, musi żyć dalej, ma dla kogo. Największym marzeniem Hilary jest macierzyństwo. Wydaje się, że spośród wszystkich trzech kobiet, jej sytuacja jest najprostsza... Być może, gdyby nie tak długie, bezskuteczne lata starań o dziecko i małżeństwo, które zmierza ku rozpadowi. Mogłoby się wydawać, że między kobietami jest zbyt wiele różnic, aby połączyła je wspólna historia... 

"Najsmutniejszy niczego nie zyskuje. Nikogo nie zdradzasz, próbując żyć lepiej. Nigogo nie spisujesz na straty"

Powieść czytałam z przejęciem. Powoli, stopniowo na światło dzienne wychodziły kolejne informacje o bohaterkach, poznawałam fragmenty z przeszłości, sekrety kobiet i z każdą stroną angażowałam się w ich życie coraz mocniej. "Emigrantki" to spokojna, wzruszająca, piękna powieść. Zanim zrozumiałam jej wyjątkowość, trochę brakowało mi akcji, miałam wrażenie, że nic się nie dzieje... Ale teraz, kiedy przeczytałam całość i na spokojnie ją przemyślałam, wiem, że tak było lepiej, że to typ powieści, w którym przyspieszenia, efekty "wow" i inne tego typu zabiegi są zbędne, zaburzałyby one wydźwięk treści.

Narracja powieści prowadzona jest w trzeciej osobie, jednak z różnych perspektyw. Dzięki temu możemy poznać lepiej każdą z bohaterek - ich przeszłość, przemyślenia i emocje. Pozwala nam to lepiej wczuć się w ich postacie, zrozumieć ich postępowanie, nastawienie do życia. Poznajemy ich plany, marzenia, zaczynamy im współczuć, cieszyć się z drobnych sukcesów, angażujemy się emocjonalnie w wydarzenia, których są uczestniczkami. Bohaterki zostały wykreowane po mistrzowsku - doskonale scharakteryzowane, wyraziste. Były szczere, autentyczne. Zżyłam się z nimi, szczególnie z Mercy, która z jakichś przyczyn wydała mi się biska.

Styl autorki jest bardzo przyjemny w odbiorze, język jest lekki, płynny. Bardzo podobało mi się dopasowanie tempa powieści do wydarzeń. Dłuższe przemyślenia bohaterek miały miejsce w takich sytuacjach, jak na przykład jazda samochodem, nie pojawiały się znikąd, były idealnie wpasowane w fabułę, dostosowane do bieżacych wydarzeń, toczyły się ciągiem skojarzeń.

"Ostatnio coraz częściej roztrząsa ten problem - dlaczego każdy tak mocno tkwi w swoim życiu i zastanawia się, co myślą o nim inni, podczas gdy w rzeczywistości nikt nue zaprząta sobie nim głowy. Zwykle o sobie myślisz tylko ty sam. Ewentualnie jeszcze twoja matka"

Janice Y.K. Lee stworzyła książkę, która skłania do refleksji, wzrusza. Pokazała, że dobra powieść nie musi przerażać, czy co chwilę zaskakiwać zwrotami akcji. "Emigrantki" to powieść o codziennym życiu, problemach, które mogą spotkać każdego z nas, o wyborach, które pociągają za sobą szereg konsekwencji... Ale przede wszystkim o różnych obrazach macierzyństwa, o troskach, trudnościach z nim związanych. 

Jeśli jesteście ciekawi co połączyło losy Mercy, Margaret i Hilary, szukacie spokojnej, wzruszającej, wartościowej powieści, sięgnijcie po "Emigrantki". Ja jestem pod wrażeniem.

Za możliwość przeczytania ksiażki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu