"Lato nad morzem"

Katie Fforde

Emily jest położną. Zawsze największą wagę przykłada do komfortu matek podczas ich wielkiego dnia. Jest zwolenniczką porodów w domu, co spotyka się z niemałym oburzeniem wśród lekarskiego środowiska. I choć szczerze kocha swój zawód i za nic nie chciałaby go zmieniać, czuje potrzebę odetchnięcia od tego wszystkiego - od nieprzyjaznych spojrzeń lekarzy, osób, które uważają to co robi, za skrajnie nieodpowiedzialne. Kiedy więc dostaje od przyjaciółki propozycję pracy na wakacje, z dala od miejsca zamieszkania, z dala od codziennych problemów - zgadza się niemal od razu. Ma zostać szefową kuchni na parowcu przyjaciółki, która z powodu zaawansowanej ciąży nie może dłużej pełnić tej roli... Na statku Emily spotyka wiele ciekawych osób. Jest Billie - pełniąca rolę pomocy kuchennej, charakterna dziewczyna, która nie widzi świata poza jednym z pracowników statku, jest Maisie, starsza kobieta, która już od wielu lat spędza wakacje na parowcu. I jest Alasdair... Przystojny lekarz, samotny ojciec wspaniałej dziewczynki - Kate. Czy między tą dwójką może rozwinąć się uczucie? Wszystko wydaje się temu przeczyć. 

Sięgając po "Lato nad morzem" liczyłam na zabawną, ciepłą historię z delikatnie wplecionym wątkiem miłosnym, która umili mi czas w przerwie pomiędzy nauką. Miała być "rozkosznie zajmująca", "niezwykle wciągająca, "pełna blasku". A jak ją odebrałam?

Na początku bardzo trudno było mi się wkręcić w opisywaną prze Katie Fforde historię. Główna bohaterka wydawała mi się bardzo specyficzna, nie mogłam się do niej przekonać. Rzuciła wszystko i pojechała gotować na statku? Pomimo tego, że tak uwielbiała swoją pracę i tak bardzo walczyła o to, aby jej metody odbierania porodów zostały docenione, zaakceptowane... Rozumiem urlop, rozumiem odpoczynek. Ale tak nagle - ni stąd ni z owąd zdecydować się na stanowisko szefa kuchni na statku parowym? Autorka nie wprowadziła nas szczególnie w życie Emily. Dla mnie decyzja głównej bohaterki, która dokonała się niemal na samym początku książki, była po prostu irracjonalna. Tym bardziej, że nie zostało wcześniej wspomniane nic a propos zdolności kulinarnych bohaterki. Zabrakło wprowadzenia, możliwości wczucia się w postać dziewczyny, zrozumienia jej decyzji. 

Przez pierwsze kilka rozdziałów przeszkadzał mi również styl, w jakim została napisana powieść. Zastosowanie narracji w trzeciej osobie, wiele powtórzeń, których po zastosowaniu narracji pierwszoosobowej można by było uniknąć. Bo jeśli w jednym, naprawdę krótkim akapicie (6-7 wersów) imię głównej bohaterki pojawia się trzykrotnie - musicie przyznać, że rzuca się to w oczy. Ogólnie miałam wrażenie, że w tekście jest natłok imion, które z powodzeniem można byłoby zastąpić innymi określeniami opisywanych bohaterów. 

Na szczęście im dalej czytałam, tym było lepiej. Trudno mi określić, czy autorka się "rozpisała" i jej styl ze strony na stronę sukcesywnie się poprawiał, czy fabuła zainteresowała mnie na tyle, że do stylu nie przykładałam już większej uwagi. W każdym razie w pewnym momencie powieść mnie wciągnęła i zanim się spostrzegłam czytałam ostatni rozdział... 

Jeśli chodzi o bohaterów - jak wspomniałam wcześniej, Emily była dla mnie na początku bardzo specyficzna. Jej decyzje były dla mnie niezrozumiałe i najzwyczajniej mnie denerwowały. Z czasem przekonałam się, że jest ona zwyczajną, zabawną, towarzyską dziewczyną. Choć na świat patrzy w zupełnie inny sposób od mojego. Nie potrafiłam się wczuć w jej postać, ale mimo to ją polubiłam. Alasdaira bohaterka spotkała po raz pierwszy, kiedy odbierał ją z lotniska. I znów... Coś mi w nim nie pasowało. Jego zachowanie było sprzeczne z logiką. Nie chcę za wiele zdradzić, bo uważam, że ta książka jest warta przeczytania. Myślę, że jeśli po nią sięgniecie, zorientujecie się o czym piszę. Ale poza tym? Okazał się ciepłym, opiekuńczym mężczyzną, stawiającym dobro córki ponad wszystko. Bał się otworzyć na nowy związek, zaufać, ale nie bez przyczyny. Kibicowałam tej dwójce i choć ja sama widziałam dla nich wiele różnych możliwości, oni wydawali się ich nie dostrzegać...

Akcja powieści ma miejsce w wyjątkowo malowniczym otoczeniu. Widoki, jakie mogli podziwiać bohaterowie z pewnością były przepiękne. Autorka o nich wspominała, ale jak dla mnie za mało było opisów, które pozwoliłyby rzeczywiście wyobrazić sobie magię krajobrazów czy zjawisk, jakie pojawiały się w treści - a szkoda. Trochę mi tego zabrakło.

Za dużo narzekam - bo powieść naprawdę przypadła mi do gustu. Pomysł na fabułę był oryginalny, opisywane przez autorkę uczucie rozwijało się powoli, naturalnie - co bardzo sobie cenię. Teraz wszędzie pełno historii, w których dwójka osób już po pierwszym spotkaniu nie widzi poza sobą świata. Tu było inaczej. Przeszkody, które pojawiały się na drodze Emily i Alasdaira były rzeczywiście - przeszkodami. Za co też powieść zyskała w moich oczach. Nie były one wymyślone na siłę, nie zostały wyolbrzymione i miały swoją przyczynę.

"Lato nad morzem" to ciepła powieść, która idealnie nada się na wakacje. Jest lekka, choć nie brakuje w niej chwil smutku, wzruszenia. Nie jest bez wad, ale mimo to, w ostatecznej ocenie bardzo mi się podobała. Autorka rozkręca się z każdą stroną, aby wreszcie porwać czytelnika i wciągnąć go w opisywaną historię. Pięknie przedstawione, kwitnące uczucie, wspaniała relacja ojciec-córka, szczerza przyjaźń. W powieści widać dojrzałość autorki. Ta książka niesie za sobą coś więcej niż tylko przyjemnie spędzony czas podczas jej lektury. Warto po nią sięgnąć!

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję wydawnictwu Sonia Draga

Na serię "Mister Wright", której autorką jest K.A. Linde, składają się obecnie cztery książki:  "Dziewczyna mojego brata", "Dobry wybór", "Spróbujmy jeszcze raz", "Teraz albo nigdy".

Jak głosi napis na tylnej okładce ostatniej części - kolejna już wkrótce. Postanowiłam napisać o nich w jednym poście, ponieważ pozwoli mi to na ich porównywanie między sobą, uniknięcie powtarzania się przy kolejnych opiniach. Książki z serii Mr. Wright można czytać niezależnie. Każda z nich opowiada historię innej pary. Jednak czytanie ich po kolei pozwoli na lepsze wgryzienie się w kolejne powieści, dokładniejsze poznanie pojawiających się postaci. Dlatego polecam zacząć od początku :) 

Czwarta część, czyli "Teraz albo nigdy" miała niedawno swoją premierę. To idealna okazja do tego, aby nadrobić resztę serii. Jeśli lubicie romanse z nutką erotyki, koniecznie powinniście po nią sięgnąć! Ale do rzeczy. Przeczytajcie moje opinie, a może Was przekonam. A szczególnie zachęcam do przeczytania o najnowszych częściach!

"Dziewczyna mojego brata"

Emery, doktorantka na Uniwersytecie Teksańskim, postanowiła rzucić studia. Oczywiście nie bez powodu. Właśnie nakryła swojego profesora z jedną ze studentek... I być może, nie zrobiłaby z tego większej afery, gdyby nie fakt, że do tej pory to ona się z nim spotykała. Zdecydowanie, nie miała szczęścia do mężczyzn. Za czasów szkoły średniej umawiała się z Landonem Wrightem, ale okazał się on jedną wielką pomyłką. Teraz miała za sobą kolejny, beznadziejnie zakończony związek. Ponieważ przygoda Emery z Uniwersytetem dobiegła końca, dziewczyna postanowiła wrócić w rodzinne strony. A tam, na jej drodze stanął Jensen. Ona doskonale wiedziała kim jest mężczyzna - był bratem Landona. Kolejnym Wrightem, członkiem rodziny, z którą nie chciała mieć nic do czynienia. A on? Zupełnie nie pokojarzył faktów i początkowo nawet nie wiedział, że Em jest właśnie tą Emery - byłą dziewczyną jego brata.

Przed miłością można się bronić, ale z jakim skutkiem? Kiedy poznajemy osobę, która przyciąga nas jak magnes, fascynuje, idealnie nas uzupełnia - czy powinniśmy od niej uciekać? Emery miała wiele wątpliwości. Jensena znała od dawna, on ją również. W czasach szkoły średniej nie zwracali na siebie uwagi. Ale teraz byli zupełnie innymi ludźmi i nawet Em doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Rodzina Wrightów była najogólniej mówiąc - znana w Lubbock. Prowadziła firmę, przynoszącą olbrzymie zyski, a Jensen stał na jej czele. Z takim statusem mógł mieć każdą dziewczynę, ale kiedy jego spojrzenie trafiło na Emery, nie chciał już żadnej innej.

Jak to jednak bywa w książkach - Jensen miał wiele tajemnic. W rzeczywistości trudno je było tak nazywać, ponieważ większość osób mieszkających na stałe w Lubbock doskonale o nich wiedziała. Ale Em była tu "nowa". Przez długi czas mieszkała z daleka od rodzinnego miasta i w tym okresie nie interesowała się Wrightami.

Bardzo spodobało mi się to, że autorka pozwoliła nam poznać otoczenie dwójki głównych bohaterów - ich rodziny, przyjaciół, sytuację życiową. Autorka nie ograniczyła się tylko do opisu uczuć i zdarzeń z udziałem Emery a Jensenem. Kiedy czytam powieści lubię mieć szerszy, bardziej całościowy obraz bohaterów. Dzięki temu mogę lepiej wczuć się w opisywane wydarzenia, zrozumieć postępowanie postaci, stworzyć sobie w głowie ich pełniejszy wizerunek.

Bohaterowie zostali wykreowani naprawdę dobrze. Co przez to rozumiem? Byli prawdziwi, tacy jak osoby, które możemy spotkać na co dzień. Nie było w nich sztuczności, która często przeszkadza mi w tego rodzaju literaturze. Emery to inteligentna dziewczyna, która potrafi zauważyć własną wartość. Bardzo mi się to w niej podobało. Była otwarta, zabawna, a przy tym uczuciowa i ciepła. Z kolei Jensen, pomimo wysokiej pozycji społecznej na co dzień pozostawał po prostu - sobą. Kiedy było trzeba korzystał z przywilejów, jakie dawało mu szefostwo w firmie, ale przy Emery potrafił być zwykłym chłopakiem. Nie obnosił się ze swoim majątkiem. Z resztą jego życie wcale nie było proste, może więc też dlatego miał w sobie wewnętrzną pokorę. Był rozsądny, twardo stąpał po ziemi, ale drzemał w nim smutek. Chciał otworzyć się przed Emery, ale potrzebował na to czasu. Czasu, który znikał z każdym dniem i mógł bardzo pogorszyć ich relację.

Jeśli chodzi o fabułę, uważam, że była przyzwoita. Nie była wielce oryginalna, pojawiały się pewne schematy, ale mimo to - czytałam jak zahipnotyzowana. Pojawiały się zwroty akcji, elementy zaskoczenia. Autorka wciągnęła mnie w opisywany przez siebie świat, sprawiła, że bohaterów obdarzyłam dużą sympatią i bardzo im kibicowałam. Wzbudziła we mnie wiele bardzo zróżnicowanych emocji. Powieść czytało się bardzo szybko, a kiedy tylko dotarłam do ostatniej strony - chwyciłam kolejną część.

"Dobry wybór"

Heidi jest najlepszą przyjaciółką Emery. Od dawna pracuje w firmie Wright Construction, a kariera zawodowa ma dla niej duże znaczenie. Nie bez powodu. Na każdy awans sumiennie zapracowała, dała z siebie wszystko, aby osiągnąć stanowisko, które obecnie zajmuje. A nie było to łatwe. Dlatego kiedy Landon Wright dał jej do zrozumienia jak bardzo mu na niej zależy - ona nie mogła pozwolić na to, aby ich związek doszedł do skutku - co nie znaczyło, że Heidi nie odwzajemniała uczucia. Dlaczego nie powinni być razem? Oh, powodów było naprawdę dużo. Po pierwsze i najważniejsze - Landon był żonaty, po drugie - był jej szefem, a po trzecie - byłym jej najlepszej przyjaciółki! To nie miało prawa zakończyć się pomyślnie. 

W drugiej części serii autorka postanowiła jeszcze bardziej namieszać w życiu bohaterów. I wyszło jej to bardzo na plus. Początkowo miałam wrażenie, że zostaną powielone schematy pojawiające się w pierwszej części - i poniekąd zostały, ale moje obawy szybko przerodziły się w chęć poznania historii tych dwojga. W "Dobrym wyborze" problemy bohaterów wydają się poważniejsze. To nie jest już tylko kwestia samego zawodu miłosnego, czy nieprawidłowych wyborów - choć to również. W ich historii pojawiają się sytuacje, na które żadne z nich nie miało do końca wpływu. Ich sytuacja wydaje się dużo trudniejsza niż miało to miejsce w przypadku Emery i Jensena.

Czytając tę książkę towarzyszyło mi bardzo wiele emocji. W mojej głowie rozgrywała się walka pomiędzy tym jakie zachowanie bohaterów byłoby najrozsądniejsze. Zastanawiałam się czy mogli oni obejść się bez wszystkich chwil niezrozumienia, bez trudności jakie ich spotkały na drodze ku sobie, podejmując inne decyzje. Bardzo się z nimi zżyłam, chciałam, aby ich historia zakończyła się jak najlepiej.

Ponieważ bohaterów poznałam już w pierwszej części, miałam znacznie szerszy obraz całości. Znałam już ich bliskich, wiedziałam czego można się spodziewać po nich samych. Co nie oznacza, że ich przejrzałam. To wyjątkowo złożone postacie, które jak wspominałam, przeszły wiele. Heidi polubiłam już w "Dziewczynie mojego brata". Pełna optymizmu, pewna siebie... Ale w tej części poznałam też jej drugą stronę, to czego nie okazywała na co dzień. Jej życie nie wyglądało wcale tak wesoło, jak mogłoby się wydawać po jej dotychczasowym nastawieniu do świata. Ukrywała w sobie wiele smutku, znosiła go dzielnie, starając się wyciągać z każdej sekundy jak najwięcej pozytywów. A Landon? Do tej pory nie wiedziałam co o nim sądzić. Ale bardzo go polubiłam. Zrozumiałam jego postępowanie. Popełnił w życiu kilka błędów, ale teraz miał szansę spróbować ułożyć je na nowo.

Fabuła książki wydała mi się nieco bardziej złożona. Więcej się działo. Ale jak wspomniałam, nie udało się uniknąć schematów. Trochę zabrakło mi świeższego pomysłu na ogólny zarys opisywanych wydarzeń. Miałam wrażenie, że K.A. Linde stosuje w swoich książkach dość przewidywalne zabiegi - od niepewności, przez ogrom uczuć, chwilowe niezrozumienie, zwątpienie, po wielką miłość. Ale czy to źle? Przecież schemat ten można ubrać w piękne słowa i rozbudować w bardzo ciekawy sposób. A z tym autorka poradziła sobie rewelacyjnie.

"Spróbujmy jeszcze raz"

Julia przeprowadziła się do Lubbock stosunkowo niedawno i od razu rozpoczęła pracę w firmie Wrigtów. Szybko odnalazła przyjaźń u Heidi i Emery. Przyjęły ją do swojej paczki i nie pozwoliły, aby rozpamiętywała przeszłość - o której nie miały nawet pojęcia. A była ona wyjątkowo przerażająca... Julia z pewnością wyróżniała się z tłumu - jej ciało zdobiło wiele tatuaży, a kolczyk w nosie dopełniał całości. Taki miała image, choć wiązał się on niestety z chwilami, o których dziewczyna wolałaby zapomnieć. Z kolei Austin Wright był typem niegrzecznego chłopca. I choć Julia starała opierać się uczuciu, musiała przyznać, że bardzo ją do mężczyzn tego rodzaju ciągnęło. Ale czy byłaby w stanie wytrzymać z nim na dłuższą metę? Austin był uzależniony od alkoholu. Ciężko było go spotkać całkowicie trzeźwego, ale jak wiadomo - taka osoba nigdy nie widzi w tym problemu. Alkohol uśmierzał jego ból, wszystkie gorsze myśli, wprawiał w przyjemny stan odrętwienia. Tylko czy na takiego człowieka można było liczyć? Julia miała poważne wątpliwości...

Ta część wywarła na mnie największe wrażenie. Nie miała sobie równych pod względem ogromu emocji, jakie towarzyszyły mi podczas jej czytania. Autorka starannie zbudowała napięcie, wywołała przerażenie, smutek, wzruszyła, dała nadzieję. To powieść wydała mi się świeższa, bardziej przemyślana. K.A. Linde wkroczyła na wyższy poziom.

Julia była dla mnie zagadką. W pierwszej części bardzo ją lubiłam, w drugiej miałam moment, w którym byłam na nią wręcz obrażona. Nie mogłam zrozumieć niektórych jej zachowań. Dzięki tej książce zaczęłam odkrywać ją na nowo. Z jakim efektem? Julia okazała się naprawdę silną kobietą. Nie dawała się poniżać, znała swoją wartość. Była otwarta, pewna siebie, potrafiła postawić na swoim. Jednocześnie potrzebowała wsparcia. Była sama. Kiedy przeprowadziła się do Lubbock, nikogo nie znała. Dzięki Emery i Heidi odnalazła odrobinę szczęścia. Odzyskiwała radość, którą w przeszłości utraciła. W dodatku była bardzo ambitna i utalentowana. Bała się zaufać Austinowi. Doskonale wiedziała na czym polega nałóg. Wiedziała jak ciężko wydostać się z uzależnienia. Jeśli chodzi o Austina, to przechodzi on wielką przemianę. Jego alkoholizm sprawił, że stracił to, co wydawało mu się w życiu najważniejsze. Powoli zaczyna docierać do niego jak inny i bardziej przejrzysty jest świat bez picia.

"Spróbujmy jeszcze raz" okazało się dużo bardzo złożoną powieścią. Jak pisałam wcześniej, już wcześniejsze książki K.A Linde przedstawiały nam szerszy obraz, niż tylko wydarzenia bezpośrednio związane z głównymi bohaterami. Ale tutaj autorka poruszyła zdecydowanie więcej - wydawałoby się - pobocznych kwestii. Ma na to również wpływ, że autorka mogła sobie pozwolić na nieco więcej, przy założeniu, że czytelnicy poznali wcześniejsze części. Oczywiście - przedstawia ona po krótce sytuacje mające miejsce w poprzednich książkach, postaci, które się tam pojawiały - na wypadek, gdyby czytelnik zaczął przygodę z serią od trzeciej części, ale czuje się już swobodniej w operowaniu znaczną ilością postaci.

Biorąc pod uwagę fakt, że już wcześcniejsze części bardzo mi się podobały, "Spróbujmy jeszcze raz" było wprost genialne. Sprawiło, że autorka dołączyła do grona moich ulubionych pisarek romansów, literatury erotycznej.

"Teraz albo nigdy"

Tym razem z rodziny Wright pochodzi nie mężczyzna, a kobieta. Morgan większość czasu poświęca pracy. Firmę Wright Construction pokochała najbardziej z całego rodzeństwa, dlatego nic dziwnego, że przyszło jej objąć najwyższe stanowisko. Jeśli chodzi o życie prywatne... Za wiele się w nim nie działo. Nie miała zbyt wielu przyjaciół, z resztą - czy znalazłaby dla nich czas? Ostatnio, kiedy jej bracia ułożyli sobie życie, do rodziny wkroczyły trzy wspaniałe dziewczyny, dzięki którym trochę oderwała się od pracy i pozwoliła sobie na koleżeńskie spotkania. Musiała jednak przyznać, że brakowało jej kogoś, z kim mogłaby dzielić życie. Kogoś, kto pocieszyłby ją w gorszej chwili, kto pozwoliłby jej odreagować. Kiedy była nastolatką w głowie zawrócił jej Patrick. No właśnie. Zawrócił jej w głowie i nie chciał z niej wyjść - aż do dziś. Jednak on wydawał się zupełnie tego nie zauważać. A może robił to celowo? Poza tym... Był najlepszym przyjacielem jej starszego brata, a historia pokazała, że takie związki mogą bardzo namieszać. Czy będzie w stanie zaryzykować przyjaźń dla miłości? Czy Morgan w ogólne będzie w stanie go do siebie przekonać? Był na nią obojętny już przez tyle lat...

Zaczynając czytać "Teraz albo nigdy" miałam naprawdę duże oczekiwania. Biorąc pod uwagę tendencję autorki (do tej pory każda kolejna książka serii była lepsza od poprzedniej), liczyłam na wciągającą powieść z ciekawymi zwrotami akcji i burzą emocji. Nie mogę powiedzieć, że to otrzymałam, ale nie mogę również powiedzieć, że książka była najsłabsza. Umieściłabym ją ex aequo z pierwszą częścią.

Niestety powielony został schemat, który pojawił się w każdej z pozycji. Zaczęło się od niepewności, przeszło w wielkie uczucie, potem zerwanie i powrót. Autorka bardzo lubi go używać. I o ile w trzeciej części zupełnie mi to nie przeszkodziło, o tyle tu - już tak. Działo się tu zdecydowanie mniej, wydarzenia opisywane przez K.A. Linde nie były już tak... spektakularne, poruszające, nie wywołały we mnie takiego ogromu emocji, jak było to w części poprzedniej. Mogło być to spowodowane tym, że Morgan, jako bohaterka, nieszczególnie mnie do siebie przekonała. Nie rozumiałam jej zachowań, jej charakter nie do końca mi odpowiadał. Za to Patricka obdarzyłam bardzo dużą sympatią. Z resztą, jego po prostu nie dało się nie polubić. Przeczytajcie, a sami przekonacie się dlaczego.

W powieści pojawił się jeden wątek, którego rozwiązania byłam bardzo ciekawa. W jego centrum stał stryj Morgan - Owen, który pojawił się w Lubbock dość niespodziewanie. Pracował co prawda w jednej z filii Wright Construction, ale jeśli zjawiał się w rodzinnym mieści braci (i sióstr) Wright - to tylko w sprawach służbowych. Tym razem postanowił jednak zapoznać się z zapomnianą rodziną...

Choć nie dostałam w tej powieści tego, czego oczekiwałam, uważam ją za dobrą. Nigdy nie oczekuję wiele od romansów, erotyków. Chcę przy nich odpocząć, oderwać od codzienności, spędzić miło czas. A to z pewnością autorce się udało. Gdyby nie trzeci tom - który podobał mi się najbardziej - pewnie bym przy tej części na nic nie narzekała. Autorka, być może nie do końca świadomie, podniosła sobie poprzeczkę. Teraz, kiedy wiem, że potrafi pisać w sposób który tak bardzo przypadł mi do gustu, ciężko będzie mi nie patrzeć na inne jej powieści przez ten pryzmat.

Kilka słów odnoście całej serii

Za możliwość przeczytania serii dziękuję wydawnictwu Burda Książki :)

"Na tropie mordercy. Historia prywatnego śledztwa, które wstrząsnęło Szwecją"

Joakim Palmkvist

"Konflikt, który niszczy pokolenia. Multimilioner, który przepada bez wieści. Zakazana miłość, która prowadzi do katastrofy. Kobieta, która postanawia odkryć prawdę." Nic dodać, nic ująć. Takie słowa możemy znaleźć na okładce książki "Na tropie mordercy" - reportażu kryminalnego. 

Zazwyczaj nie czytam reportaży, a w każdym razie robię to bardzo rzadko. Jednak dla tej książki postanowiłam zrobić wyjątek. Przytoczone przeze mnie słowa, znajdujące się na okładce, skutecznie mnie przekonały. W dodatku miała być powieściowa fabuła, literacki urok… Czy rzeczywiście możliwe jest stworzenie reportażu imitującego powieść kryminalną? I czy będzie to dobre?

Autor, jeden z najlepszych dziennikarzy śledczych w Szwecji, opisał historię śledztwa zaginięcia Gorana Lundblanda. Dlaczego akurat ją? Przecież zagadek kryminalnych, z którymi się spotkał było wiele. Tutaj jednak… Znaczną rolę odegrała osoba prywatna – jedyna, której udało się rozwikłać kryminalną zagadnę w Szwecji. Wyjątkowa, wytrwała, sprytna, odważna. Pokazała, że w przypadku historii takich jak ta, zbyt duża ilość zasad, reguł, ograniczenia, jakie niesie za sobą mundur policyjny – są tylko zbędnym utrudnieniem. A Joakim Palmkvist? Wysłuchał, ubrał w słowa i stworzył dzieło, które naprawdę warto przeczytać.

Jednak jest kilka kwestii do których muszę się przyczepić. Pierwszą rzeczą jest zastosowanie czasu teraźniejszego. Może nie jest to jakiś znaczny minus, ale czytało mi się przez to ciężej. Tym bardziej, że w książce nie było zachowanej chronologii. Wydarzenia nie były opisywane po kolei. Autor skakał pomiędzy różnymi wydarzeniami, zaczynał rozdział jednym, potem w celu wyjaśnienia przenosił się do wcześniejszych, nawiązywał do tych, które miały wydarzyć się w przyszłości, a na koniec wracał do czasu, w którym rozdział się rozpoczynał. Po prostu mi to nie pasowało. Kolejną kwestią jest to, że bardzo szybko poznajemy całą prawdę. Dowiadujemy się co stało się z Goranem, padają pierwsze przypuszczenia… I właściwie pozostaje tylko kwestia udowodnienia winy. Myślę, że za bardzo było to wszystko rozciągnięte. Poza tym, jeśli autor chciał nadać swojemu reportażowi charakter powieści, nie powinien – moim zdaniem – zdradzać wszystkiego na początku. Powinien zostawić trochę niewiadomych, a przynajmniej zachować chronologię, nie wybiegać wciąż w przód.

Przed lekturą książki przeczytałam o niej kilka opinii. Według nich miała ona trzymać w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. A jak było ze mną? Czy autorowi udało się utrzymać mnie w napięciu? W kilku momentach – tak. Ale szczerze mówiąc liczyłam na znacznie więcej. W momencie, w którym nabrałam przekonania kto stoi za sprawą zniknięcia Gorana Lundblanda, zeszły ze mnie emocje. Niestety stało się to dosyć szybko. Wróciły pod koniec, kiedy zagadka miała zostać ostatecznie rozwikłana.

Trochę ponarzekałam, ale ogólnie rzecz biorąc książka mi się podobała. Na ile może podobać się reportaż kryminalny. Zostawiła mnie w sporym szoku. Zdarzenia takie jak to, opisane w reportażu Joakima Plamkvista po prostu mnie przerażają. Gdyby była to po prostu powieść kryminalna, pewnie nie zrobiłaby na mnie większego wrażenia… Ale to wszystko wydarzyło się naprawdę. Jestem wrażliwa na takie sytuacje, zawsze mocno to przeżywam. Głównie dlatego tak rzadko sięgam po reportaże. Po takich książkach zaczynam wątpić w ludzi. Jak można dopuścić się takich czynów?

Pomimo wspomnianych kwestii, które nie do końca przypadły mi do gustu, uważam, że książka jest warta uwagi. Autor pokazuje nam jakie możliwości ma policja, jakich wyborów musi dokonywać w pracy i jakie ograniczenia daje mundur. Jednocześnie ukazuje kobietę – młodą, zaradną, która dzięki temu, że jest osobą prywatną, może wiele zdziałać. Dzięki swojej odwadze, intuicji, własnej motywacji potrafiła rozwikłać zagadkę, która dla policji wciąż była nie do rozszyfrowania. Były poszlaki, byli podejrzani… Ale nie było dowodów. A bez dowodów nie można zrobić nic.

Polecam Wam tę książkę. Myślę, że może spodobać się zarówno fanom powieści kryminalnych jak i reportaży. Ma w sobie to coś, dzięki czemu po prostu nie mogę ocenić jej nisko. Zostanie mi w pamięci na długo.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Burda Książki