"Bogini niewiary"

Tarryn Fisher

Yara nie wierzy w miłość. W jej życiu było wielu mężczyzn, ale nigdy nie połączyło jej z nimi to uczucie. Dziewczyna przyciągała artystów, była dla nich muzą. Kiedy na jej drodze stanął David coś się zmieniło. Muzyk odnalazł w niej nie tylko inspirację, ale przede wszystkim osobę, z którą chciałby spędzić życie. Choć Yara początkowo nie traktuje tego poważnie, musi przyznać, że David jest dla nim kimś więcej, niż wszyscy, których spotkała dotychczas, że poza artystą widzi w nim wspaniałego człowieka.

"David zawsze niechętnie opowiadało sobie, wolał słuchać. Dla mnie to był znak, że mam do czynienia z prawdziwym artystą - kimś, kto zbierał zamiast zabierać"

Główna bohaterka nie miała łatwego dzieciństwa, nie doświadczyła miłości, nie wiedziała jak sobie z nią poradzić. Wolała więc jej unikać. Może tak rzeczywiście było łatwiej? Z Davidem była szczęśliwa, ale wtedy w jej życiu pojawiło się nowe uczucie - zazdrość... Choć Yara doskonale wiedziała z czym będzie musiała się mierzyć godząc się na związek z muzykiem i choć nie była do tego przekonana - zaryzykowała. Jednak nie potrafiła zaufać, uwierzyć. I przyniosło to tragiczne skutki. Zazdrość to uczucie, które niszczy - "Bogini niewiary" jest tego doskonałym przykładem.

To książka zupełnie nie w stylu Tarryn Fisher, jaką znałam do tej pory. Romans. Ale jak przystało na autorkę - dość nietypowy. Uczucie między Davidem i Yarą było naprawdę specyficzne, szczególnie ze strony dziewczyny. Chłopak był do niego przekonany, ale ona? Z jeden strony chciała być z Davidem, z drugiej nie wierzyła w miłość. Od początku zapowiadała, że nie chce tworzyć trwałego związku - a jednak się zgodziła. Czy to nie dziwne? Bohaterka denerwowała mnie swoim zachowaniem, zupełnie nie rozumiałam jej postępowania. W jednym momencie przypominała mi mnie samą, aby zaraz temu zupełnie zaprzeczyć. Miałam wrażenie, że jej charakter zmienia się pod wpływem sytuacji. Natomiast Davida polubiłam w miarę szybko. Był nietypowy, czuły, pewny siebie. Wiedział czego pragnie. Ale niestety w pewnym momencie i jego przestałam darzyć sympatią. 

"Łączyło nas coś niemal zbyt dobrego i musiałam to zniszczyć, zanim zniszczyłoby się samo. W ten sposób przynajmniej mogłam zachować nad wszystkim kontrolę."

Tarryn nie wprowadziła nas w tajniki dotychczasowego życia bohaterów. Znaliśmy pojedyncze fakty. Cała powieść opierała się na uczuciu między Davidem i Yarą, autorka ograniczyła się w tym przypadku do minimum. Czy to dobrze, czy źle? Nie wiem. Osobiście bardzo lubię lepiej poznać bohaterów, z którymi spędzę kilka godzin. A tu brakowało mi szerszego spojrzenia na całą sytuację. Znając ich wcześniejsze przeżycia dokładniej, nie skupiając się wyłącznie na wątku ich uczucia - być może odebrałabym tę powieść znacznie lepiej.

Przez większą część akcja toczyła się bardzo wolno. Nie działo się nic nadzwyczajnego, czytałam, czytałam, czytałam... I nie mogę powiedzieć, aby książka mnie porwała. Była w porządku. Zakończenie wywołało we mnie wiele uczuć, za co bardzo autorce dziękuję, ale poza tym? Nie przywiązałam się szczególnie do bohaterów, nie wciągnęłam. Ale mimo to czytało się ją bardzo przyjemnie. Lubię styl, język, jakim posługuje się Tarryn. Mimo, że fabuła mnie nie przekonała, przeczytałam książkę sprawnie i uważam czas na nią poświęcony za przyjemny.

Poznanie nowej odsłony Tarryn Fisher było ciekawym doświadczeniem i na pewno nie żałuję tego wyboru. Ale co tu dużo mówić - znając jej thrillery liczyłam na więcej. Słyszałam kilka bardzo pozytywnych opinii o książce, dlatego zawiesiłam wysoko poprzeczkę moich oczekiwań. Liczyłam na więcej emocji, lepiej scharakteryzowanych bohaterów i więcej oryginalności.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi CzytamPierwszy.pl