Hej! Dawno mnie tu nie było. Szczerze mówiąc, początkowo nie planowałam wracać. Ale kiedy patrzę teraz na to wszystko, co tu zostawiłam, kiedy patrzę na tę cząstkę internetu, której kiedyś poświęcałam tak wiele czasu - szkoda byłoby to zaprzepaścić.

W ostatnim czasie spotkałam się z wieloma poradami dotyczącymi działalności w internecie. Wiele z nich dotyczyło ograniczenia ilości miejsc, w jakich się pojawiamy. Mamy Instagrama? Skupmy się na nim! Mamy kanał na YouTube? Poświęćmy mu sto procent energii! Prowadzimy bloga? Więc piszmy, rozwijajmy go i nie rozpraszajmy innymi działalnościami w internecie.

A ja mówię temu stanowcze nie. 

Bardzo lubię dzielić się swoimi przemyśleniami, pisać. Lubię też robić zdjęcia, na bieżąco wyrażać swoje opinie o książkach, dzielić się uśmiechem i mieć z Wami bieżący kontakt. Lubię również próbować nowych rzeczy - czym jest dla mnie nagrywanie filmów. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym zrezygnować z czegoś na stałe. Nie chcę tego robić!

Blog

Mój pierwszy blog powstał w czasach, gdy chodziłam do podstawówki. Obecnie powoli zbliżam się ku ukończeniu studiów. Ten fragment mnie, który lubi pisać, dzielić się przemyśleniami, pozwolić myślom płynąć w dal jest bardzo ważną częścią. Dlaczego miałabym przestać? Nie zrobię tego. Teraz już to wiem, ale potrzebowałam ku temu czasu. Potrzebowałam impulsu, który sprawi, że tu zajrzę, że zatęsknię, że popatrzę na to moje małe dzieło z odrobiną dumy. Bo tak - jestem dumna z tego, że stworzyłam to miejsce, że znalazłam osoby, które tu zaglądały - choćby była ich zaledwie garstka. Chcę pisać, chcę mieć miejsce, gdzie bez ograniczeń będę mogła przelewać słowa na ekran, gdzie nikt nie wyznaczy mi limitu znaków, gdzie będę mogła popłynąć. Dlatego jestem. Nie obiecuję regularności - już nie. Ale chcę mieć tę możliwość. 

Instagram

Prywatne konto na Instagramie założyłam bardzo dawno, dlatego z funkcjonowaniem aplikacji, całego serwisu byłam dobrze zaznajomiona. Nic więc dziwnego, że kiedy zaczęłam czytać, kiedy poczułam potrzebę dzielenia się swoimi opiniami ze światem - zdecydowałam się na założenie konta poświęconego książkom. Instagram to miejsce, gdzie czuję się swobodnie, gdzie na bieżąco mogę dzielić się z Wami moim codziennym życiem, książkami, które czytam, a od niedawna również haftami, które udaje mi się wykonać w domowym zaciszu. To miejsce, które tworzę z pasją, które jest dla mnie kącikiem, do którego zawsze mogę uciec, kiedy codzienność przytłacza. Ale jest też miejscem, gdzie dzielę się swoim szczęściem, radością z przeczytanych książek, gdzie jestem zawsze na bieżąco. Uwielbiam przeglądać wasze konta, a każdy komentarz, czy serduszko, które pojawia się pod moimi postami, każda interakcja z waszej strony sprawia, że wiem, że to co robię ma sens. 

https://www.instagram.com/bookmajka/

YouTube 

Zawsze podziwiałam osoby, które miały odwagę stanąć przed kamerą i otworzyć się na świat. Założenie kanału było dla mnie swojego rodzaju wyzwaniem, próbą. Chciałam spróbować czegoś nowego, dotrzeć ze swoimi słowami do nowych osób, stać się bardziej otwartą. I rzeczywiście - kiedy dodałam swój pierwszy film, coś się we mnie zmieniło, świat usłyszał mój głos. Jestem na co dzień bardzo skrytą osobą, nie potrafię od tak zacząć rozmawiać z nowo poznaną osobą, a wyrażanie swoich emocji, okazywanie ich innym - zawsze było dla mnie czymś trudnym. Teraz coś się we mnie zmieniło i jest to zmiana wyłącznie na lepsze. To miejsce, które dodaje mi skrzydeł, które sprawia, że czuję w sobie siłę, że staję się odważniejsza - również w tym realnym świecie.

https://www.youtube.com/channel/UCek2VphWEMPRLl2PsU7H2lg 

I teraz mam zrezygnować?

Nie.

Każde z tych miejsc jest mi bliskie. Każde z nich - to nie tylko internetowy adres, jeden z wielu - to przede wszystkim ludzie, to Wy! I chociaż mam wrażenie, że nadal jestem tylko małym okruszkiem, który błąka się w nowym świecie, nadal brak mi odwagi, pewności siebie, nie udało mi się poznać bliżej nikogo z Was - jestem wdzięczna. Każdemu, kto przeznaczył temu co tworzę choć chwilę. Za każde słowo pozostawione w komentarzu, za każdą chwilę poświęconą na obejrzenie zdjęcia, za każe wyświetlenie filmu, za każde serduszko, za każdy miły gest.

Pamiętajcie - życie mamy jedno. Jeśli macie ochotę robić dziesięć rzeczy na raz - róbcie! Nie pozwólcie, żeby ktoś odebrał wam radość, jaką z tego czerpiecie, mówiąc, że nie da się robić dobrze wszystkiego. Jeśli robicie to z pasji, jeśli odnajdujecie w tym radość - róbcie te dziesięć rzeczy. Jeśli poczujecie taką potrzebę - dorzućcie i jedenastą. A jeśli wolicie skupić się na jednej - to również jest okej! Po prostu... kierujcie się tym, co czujecie. 

Do zobaczenia wkrótce!

Maja

"Z dala od świateł"

Samantha Young

Jeśli chodzi o romanse i erotykę Samantha Young jest chyba moją ulubioną autorką. Jej powieści są emocjonalne, bohaterowie mają dobrze nakreślone cechy charakteru, a styl i język sprawiają, że przez treść książki można popłynąć. "Z dala od świateł" to kojelny tytuł, na którym się nie zawiodłam.

Skylar jest obecnie uliczną muzykantką, sypia w namiocie, a każdy zebrany grosz odkłada na podstawowe potrzeby - jak jedzenie, czy cieplejsze ubranie. Kiedyś była sławna, bogata... Była wokalistka znanego i docenianego zespołu pop-rockowego zdecydowała się jednak na takie życie z własnej woli. W tym momencie nie widziała innej możliwości. Chciała zniknąć, chciała znów stać się nierozpoznawalna. I do pewnego momentu wszystko szło zgodnie z planem. Jednak wkrótce pojawiają się kłopoty, ale też mężczyzna, którego dziewczyna widziała już nie raz podczas swoich ulicznych występów - i który oferuje pomoc. Czy Killian O'Dea znajdzie w sobie wystarczająco dużo chęci, aby postawić dziewczynę na nogi? I czy będzie w stanie się dla niej zmienić?

Historia Skylar nie jest łatwa. Podczas lektury powieści stopniowo dowiadujemy się kolejnych faktów dotyczących jej przeszłości i z każdą stroną zaczynamy rozumieć ją coraz mocniej. Skylar bardzo szybko wzbudziła we mnie sympatię. Mimo, że jej życie nie wyglądało teraz na szczęśliwe, potrafiła odnaleźć w sobie wystarczająco dużo siły, aby się nie poddać. Choć byla bezdomna, starała się żyć na przyzwoitym poziomie. Dbała o wygląd, o zdrowie, jak tylko pozwalały jej na to warunki. Będąc bezdomną czuła się wolna. Wydawało jej się, że w obecnej chwili nie potrzeba jej niczego więcej, że jest silna, sprytna, że da sobie radę. Do czasu.

Killian z kolei budził we mnie mieszane uczucia. To człowiek, który przez całe życie musiał udowadniać światu, że jest dobry w tym co robi, a jego starania nigdy nie zostały odpowiednio docenione. Pracując w cieniu niewdzięcznego wuja w wytwórni muzycznej, postawił sobie za cel, że kiedyś to on zajmie główne stanowisko w firmie. A uliczna muzykantka już dawno zachwyciła go swoim głosem. Wydawała się być idealna, aby przybliżyć go do celu.

Początek książki czytało mi się dość wolno. Mam wrażenie, że to przez natłok towarzyszących mi refleksji dotyczących sytuacji bohaterki. Ta książka sprawiła, że miałam głowę pełną sprzecznych myśli. Z każdą stroną zaczynało mi się jednak czytać lżej - prawdopodobnie dlatego, że Skylar zaczynała wychodzić na prostą i mogłam po prostu odetchnąć. Bardzo lubię tyl autorki, sposób, w jaki konstruuje fabułę powieści. Poboba mi się kreacja bohaterów. Oni są tacy... ludzcy. Nie są przerysowani, są dobrze scharakteryzowani, są jacyś. 

Wątek miłosny w książkach Young zawsze odgrywa ważną rolę. I co warto podkreślić, nie jest on jedynym wątkiem, co często czytelnicy zarzucają książkom z gatunku romans/erotyka. Fabuła jest budowana w przemyślany sposób, autorka często skupia się na przeszłości bohaterów, na tym, jaki miała ona wpłym na ich funkcjonowane w czasie teraźniejszym. Bohaterowie muszą mierzyć się z wieloma trudnościami, a uczucie, które gdzieś tam zaczyna się rodzić, nigdy nie bierze się... z nikąd.

"Z dala od świateł" wywołała we mnie wiele emocji. Towarzyszyło mi niezrozumienie, nadzieja, niedowierzanie, radość, złość, wzruszenie... To książka o trudnach życia, o decyzjach, które nie zawsze okazują się dla nas słuszne, o marzeniach, które czasem nas niszczą. I o miłości - takiej, która choć pozornie prosta stawia przed nami coraz to nowe wyzwania, która potrafi przebaczać. 

Jeśli znacie i lubicie inne powieści autorki - "Z dala od świateł" na pewno was nie zawiedzie :)

"Skazana"

Teri Terry

Ach! Cudownie było wrócić do tego klimatu, do serii, którą tak bardzo sobie cenię. Jeśli obserwujecie mnie na Instagramie na pewno już wiecie, że trylogia "Zresetowana" to książki, które bardzo mocno zapadły mi w pamięć. Uwielbiam tę serię i jestem bardzo wdzięczna autorce, że zdecydowała się napisać prequel - czyli właśnie "Skazaną". Ta książka ma dziś premierę! Moją opinię o "Zresetowanej" znajdziecie TUTAJ. Jeśli wahacie się, czy warto ją przeczytać... Mam nadzieję, że udało mi się tam rozwiać wszelkie wątpliwości. A teraz pora na kilka słów o prequelu trylogii!

Sam jest córką wicepremiera - ma obowiązek pokazywać się na przemówieniach ojca, robić mu dobre tło, stojąc grzecznie z tyłu i uśmiechając się do wyborców. Maskę zadowolenia opanowała już do perfekcji... Jednak w kraju nie dzieje się dobrze. Władza zamknęła granice, odcięła kraj od reszty świata, dochodzi do ataków, a ludzie z niewyjaśnionych przeczyn zaczynają znikać. Czyżby byli oni komuś nie na rękę? W dodatku rząd oskarża o wszystko młodzież. Prawo zmiena się z dnia na dzień, a bycie nastolatkiem staje się przekleństwem.  Dziewczyna ma dosyć stania z założonymi rękami. Do tej pory przytakiwała decyzjom ojca, ale nadeszła pora, by się sprzeciwić. Ze wsparciem nowej przyjaciółki - Avy i za namową przystojnego Lucasa - Sam zaczyna działać.

Wizja Wielkiej Brytanii opisana przez Teri Terry jest przerażająca. Czytając "Skazaną" musiałam robić sobie przerwy, bo cała sytuacja polityczna, decyzje rządu wykreowanego przez autorkę, przyprawiały mnie o ciarki. Akcja toczy się w niedalekiej przyszłości, co przeraża jeszcze bardziej. Bo choć taki rozwój wydarzeń jest mało prawdopodobny - nie jest niemożliwy.

Kiedy czytałam "Zresetowaną" pomysł wymazania pamięci wydawał mi się nieludzki. Dziwiło mnie, że mógł on się w ogóle przyjąć, że osoba, która była odpowiedzialna za jego okrycie była tak doceniana... Po przeczytaniu "Skazanej" nie dziwi mnie to wcale. Powiem więcej - całe szczęście, że reset został wprowadzony! Oczywiście, jeśli ktoś czytał "Zresetowaną" i kolejne części, ten wie, jak to się dalej potoczyło i ma prawo się mojemu zdaniu sprzeciwić... Ale jeśli sięgniecie po "Skazaną" zrozumiecie co mam na myśli.

Obraz kraju opisany przez autorkę mocno szokuje, wywołuje ogrom emocji, sprzeciw, bunt. Jednocześnie przyciąga jak magnes. Tej książki nie można przerwać w połowie - kiedy zacznie się czytać, nie sposób się na dłużej oderwać. Jak dalej potoczą się losy Sam? Co stanie się z Avą, czyli nieco starszą korepetytorką, z którą córka wiceprezydenta tak szybko znalazła wspólny język? Do czego doprowadzi sprzeciw młodego pokolenia? Czy władza spojrzy wreszcie na nich jak na przyszłych obywateli kraju? Czy da im dojść do głosu? Wszystkie te pytania sprawiają, że czyta się z zapartym tchem.

Do tej pory żadna inna seria nie wywołała we mnie tak wielu emocji, żadna nie zajmuje w moim umyśle tak wiele miejsca. Te książki po prostu trzeba przeczytać - i zachęcm was do tego najmocniej jak potrafię. "Skazana" rzuca nowe światło na trylogię, uzupełnia ją, pozwala spojrzeć na wszystko z zupełnie innej perspektywy. Jeśli nie mieliście jeszcze do czynienia z serią - zacznijcie od trylogii. Jeśli już znacie "Zresetowaną", koniecznie sięgnijcie po jej prequel.

Polecam z całego serca!