Cześć! Przychodzę z czytelniczym podsumowaniem roku. Dawno nie pojawiały się tu posty w podobnym stylu, poza tym wiem, że sama lubię przeglądać podsumowania roczne czy miesięczne u innych. Więc nie przedłużając - zaczynajmy :)

W 2018 roku udało mi się przeczytać 89 książek. Pisząc ten post, gdzieś z tyłu głowy, słyszę cichutki głosik: "No weź, nie dasz rady dobić do 90?". Ale wiem, że nie dam. Na dziś mam inne plany, więc muszę się pogodzić z tą liczbą. W czytaniu z resztą nie chodzi przecież o ilość, ale o jakośc, o przyjemnośc, jaką nam to sprawia.

Długo zastanawiałam się nad formą tego posta. Czy wymienić najlepsze i najgorsze książki, które przeczytałam w tym roku, a może wymienić wszystkie tytuły? I tak właśnie zrobię. Przy liście przeczytanych przeze mnie książek znajdziecie linki do recenzji, ktore się pojawiły. Ponadto odpowiednimi kolorami zaznaczę tytuły, które moim zdaniem trzeba koniecznie przeczytać, które są warte uwagi i które według mnie okazały się średnie, słabe. Książki nie oznaczone żadnym kolorem to tytuły, które były w porządku, ale nie zapadły mi w pamięć. Zostawiam Was z moją książkową listą. Udanego Sylwestra!

STYCZEŃ

• "Dance. Sing, Love. Miłosny układ" Layla Wheldon
• "Central Park" Guillaume Musso
• "Drobinki nieśmiertelności" Jakub Ćwiek recenzja
• "Ślady" Jakub Małecki recenzja
• "Baśnik" Beata Majewska recenzja
• "Szeptać" Hubert Fryc recenzja

• "Dziewczyna, którą kochałeś" Jojo Moyes recenzja
• "Ławeczka pod bzem" Agnieszka Olejnik
• "Przez Stany POPświadomości" Kuba Ćwiek recenzja
• "Pakistańska córka"Maria Toorpakai recenzja
• "Trup na plaży i nne sekrety rodzinne" Aneta Jadowska recenzja
• "Maybe Someday" Colleen Hoover recenzja
• "Będziesz tam?" Guillaume Musso
• "Prezent" Louise Jensen recenzja
• "Szpilki za milion" Izabela Szylko recenzja

"Maresi. Kroniki Czerwonego Klasztoru"

Maria Turtschaninoff

O istnieniu "Maresi" dowiedziałam się z Instagrama. Od czasu, kiedy po raz pierwszy się na nią natknęłam, kiedy nie była jeszcze szczególnie popularna w bookstagramowym świecie, stopniowo zaczęła podbijać serca kolejnych czytelników. Pojawiało się coraz więcej opinii, coraz więcej zdjęć, informacji, że kolejne osoby mają ją w planach na najbliższy czas. I bardzo nieliczni spośród nich wskazywali na jakieś wady książki. Większość była "Maresi" po prostu zachwycona. Musiałam się więc przekonać, na czym polega wyjątkowość tej książki. Co kryje pod intrygującą okładką. 

Czerwony Klasztor mieści się na Menos - wyspie, na której przebywać mogą tylko kobiety. Znajdują tu schronienie dziewczynki - zarówno młodsze i starsze, później dorosłe, dojrzałe kobiety, które z różnych przyczyn nie mogły żyć dłużej w swoich rodzinnych miastach. Czerwony klasztor dawał schronienie, bezpieczeństwo, a ponadto wiedzę. Przygotowywał do życia, które poza jego murami nie było już tak proste. Jednak istnienie Czerwonego Klasztoru dla wielu było tylko legendą... Maresi trafiła na Menos z powodu głodu. Jednak nie tylko głód był powodem ucieczki kobiet do tego miejsca. Jai przeżyła koszmar. Jej przybycie na wyspę zachwiało spokojnym życiem kobiet. 

"Maresi" to z pewnością wyjątkowa książka. Wyróżnia się na tle innych młodzieżówek. Jest napisana z pomysłem, a to zawsze bardzo sobie cenię. Na rynku dostępnych jest tak wiele tytułów, trudno się przez nie przebić i ciężko znaleźć wśród nich perełkę. Czy "Maresi" nią jest? 

Po tak wielu dobrych opniach spodziewałam się jakiegoś... większego "wow", ale nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo nie. Maresi na długo zostanie w mojej pamięci. Główną bohaterkę, będącą jednocześnie narratorką powieści, szybko obdarzyłam sympatią. Czułam, jakbym znała ją od zawsze, jakby była mi bardzo bliska. Dlaczego? Na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć. Z ciekawością śledziałam jej losy, losy Klasztoru. Maresi byłą głodna wiedzy, dlatego z jej opowiadania możemy dowiedzieć się wielu ciekawostek nie tylko z bieżących wydarzeń mających miejsce na wyspie Menos, podczas pobytu dziwczyny w Klasztorze, ale również sprzed jej przybycia. Opowiada o historii wyspy, o legendach.

Czerwony Klasztor mieści się w innym świecie, niż nasz, ale jest do niego bardzo podobny. Czytając tę książkę możemy dostrzec to, co na co dzień nas nie dotyczy, ale innych owszem. I tych osób wcale nie jest mało. To są ogromne ilości ludzi. Głód, przemoc... To nas otacza, ale często staramy się tego nie zauważać. "Maresi" otwiera nam oczy. Choć jest to powieść dla młodzieży, przemówi również do dorosłych, do starszych. Niezwykle oryginalna, przesiąknięta feminizmem, wciągająca. Nie jest długa. A kryje w sobie wiele wartości.

Gdybym nie przeczytała wcześniej kilku opinii, które ją wychwalały, w moich oczach "Maresi" wypadłaby pewnie lepiej. Dlaczego? Nastawiłam się, jak wspomniałam wcześniej na wielko "wow", na... Sama nie wiem czego oczekiwałam. Ale oczekiwania z pewnością miałam wysokie. Dlatego też moje pierwsze wrażenie po jej przeczytaniu nie było takie, na jakie liczyłam. Nie byłam tą książką zachwycona, nie byłam nawet pewna, czy fabuła rzeczywiście mi się podobała... Ale potem usiadłam na spokojnie i zaczęłam myśleć nad opisaną przez Marię Turtschaninoff historią. Zaczęłam i nie mogłam przestać. Przypominałam sobie poszczególne fragmenty, poszczególne wydarzenia i doszłam do wniosku, że dawno żadna książka nie zostawiła mnie z tyloma refleksjami. Musiały opaść ze mnie emocje, musiałam pomyśleć o historii Maresi na spokojnie, aby zrozumieć, jakie wartości kryła powieść. A uwierzcie - kryła wiele. 

Oryginalna, wyjątkowa, wywołująca całą masę refleksji. Myślę, że warto po nią sięgnąć.

"Siedem cudów"

Agata Przybyłek

Do świąt zostało niewiele czasu, zaledwie kilka dni. Ksawery musi jednak zaliczyć jeszcze ważne kolokwium. W nauce nie pomaga mu fakt, że w galerii spotyka swoją byłą narzeczoną. Uczucie między tym dwojgiem nigdy nie zniknęło. Monika, czyli wspomniana była, również nie jest zachwycona spotkaniem z Ksawerym. I to nie tak, że nie chce go widzieć. Chciałaby i to bardzo - żyć u jego boku, budzić się obok niego każdego ranka. Ale to nie możliwe. Spotkanie rozbudza w nich uśpione uczucie. Maciek, brat Moniki zaplanował na przedświąteczny czas coś, co zmieni jego życie. Postanowił oświadczyć się Małgosi. Tylko... Wystąpiły pewne komplikacje - pomylił daty i wszystko stanęło pod znakiem zapytania. U rodziców Maćka i Moniki również nastroje nie są zbyt świąteczne - Marek stracił właśnie pracę, a Jola, choć jest dobrej myśli, zdaje sobie sprawę z sytuacji, w jakiej stawia to całą rodzinę. Jest jeszcze Ania. Dziewczyna, która święta planuje spędzić sama. Nie ma nikogo bliskiego - poza Idą, która jeszcze rozwija się pod jej sercem...

Niektórzy mówią, że święta to czas cudów. Ale co to właściwie znaczy? Agata Przybyłek w swojej powieści pokazuje, że małych cudów w naszym życiu jest mnóstwo. Może w święta po prostu potrafimy je lepiej dostrzec? A może wtedy rzeczywiście jest ich nieco więcej?

"Siedem cudów" to książka, która idealnie wprowadzi Was w świąteczny nastrój. Im bliżej Wigilii, tym większe emocje towarzyszyły zarówno bohaterom, jak i mi, czytelniczce. Albo może była to raczej czysta ciekawość? Powieść przepełniona jest ciepłem. Nie brakuje tu niespodziewanych wydarzeń, które poplączą nieco we w miarę poukładanym życiu bohaterów i przede wszystkim nadziei. Agata Przybyłek ukazuje nam magię świąt, która tak naprawdę jest po prostu... magią każdego dnia, którą w tym okresie potrafimy jakoś lepiej dostrzec.

"Anioł na śniegu"

Joanna Szarańska

"Anioł na śniegu" to kontynuacja "Czterech płatków śniegu", które ukazały się w zeszłym roku. Ja niestety poprzedniej części nie czytałam. Jak to w przypadku serii książkowych bywa, podejrzewam, że nowa powieść Joanny Szarańskiej okaże się znacznie bardziej wciągająca i ciekawa dla osób, które zdecydowały się przeczytać "Cztery płatki śniegu". Ale to nie znaczy, że ja się w nią nie wciągnęłam! Bo książka bardzo mi się podobała.

W tym roku mieszkańcy bloku przy ulicy Weissa w Kalwarii mieli spędzić Wigilię wspólnie. Tego dnia nikt nie powinien być sam, a poza tym, czy to nie wspaniale - spotkać się z sąsiadami, szczególnie, kiedy panują między nimi naprawdę dobre relacje? Mieszkańcy postanowili się spotkać przy jodełce, która może i nie grzeszyła urodą - nie była kształtna, za to była ulubienicą wyprowadzanych na spacer psów, a nawet ptaków, które... Również odebrały jej nieco z wyglądu. Ale była dla mieszkańców wyjątkowa. Tak po prostu. Kiedy więc choinka tuż przed Wigilią zniknęła... Wspólne spotkanie stanęło pod znakiem zapytania. Tylko czy w Święta drzewko rzeczywiście jest najważniejsze? To czas, kiedy na przyziemne problemy powinniśmy przymknąć oko i docenić wszystkie, nawet najdrobniejsze rzeczy, na które być może w innym czasie nie zwrócilibyśmy uwagi.

Joanna Szarańska w swojej powieści przedstawia losy kilku rodzin, osób. Każda z nich musi mierzyć się na co dzień z własnymi problemami, których w tym przedświątecznym okresie wydaje się być coraz więcej. Wszyscy sa zabiegani - prezenty, ozdoby, gotowanie. Nie trudno o drobne sprzeczki, kłótnie, niedopowiedzenia, brak szczerej rozmowy... I wszystko staje się o wiele trudniejsze. A przecież tak łatwo temu zaradzić! Na szczęście Święta to okres, kiedy wybaczanie przychodzi nam jakoś łatwiej. 

Po przeczytaniu "Anioła na śniegu" trochę żałuję, że nie czytałam wcześniejszej części. Myślę, że mogłaby mi się bardzo spodobać, a poza tym, odbiór tej drugiej mógłby być znacznie bardziej emocjonalny. Bo skoro nie znając wcześniej bohaterów, ich losów, charakterów tak szybko wkręciłam się w ich historie i tak bardzo wczułam w opisywany przez autorkę świat - co by było, gdybym już na wstępie znała ich lepiej? Byłoby na pewno wspaniale :) No, ale kto wie, może jeszcze nadrobię zaległości i w przyszłe święta sięgnę właśnie po "Cztery płatki śniegu"?

Co podobało mi się w bohaterach? Ich różnorodność, charaktery. Każdy borykał się z własnymi problemami, na co dzień zajmowali się różnymi sprawami, a mimo to chcieli urządzić coś wspólnie. To dość niespotykane, żeby sąsiedzi żyli w tak dobrych relacjach, tak dobrze im było ze sobą. Albo raczej - niespotykane w obecnych czasach. Kiedyś to było normalne! Znało się sąsiadów, pomagało się sobie nawzajem, wiedziało się co u kogo i dlaczego... Teraz niby żyjemy w jednym bloku, na jednym osiedlu, a mijamy się bez słowa. Czasem ktoś powie "dzień dobry" - i na tym kończą się wspólne relacje. A szkoda. 

Książka napisana jest bardzo przyjemnym językiem. Rozdziały są krótkie, a w dodatku ciągle coś się dzieje. Stron ubywa w zastraszającym tempie! Z ciekawością śledziłam poczynania sąsiadów z budynku przy ulicy Weissa w tym przedświątecznym czasie. Ale najbardziej zainteresowała mnie choinka, od której zniknięcia rozpoczęła się cała powieść. Czemu pani Michalska, starsza kobieta, dbająca o dobro bloku i jego mieszkańców była tak zdenerwowana jej zniknięciem? Czy z tą jodełką wiązała się jakaś historia, o której starsza kobieta wiedziała?

Na szczęście znalazłam odpowiedź na to pytanie, a ten fragment był tak wzruszający, że nie mogłam opanować łez. O ile przez większość treści powieści panował wesoły nastrój, kilka razy niemal wybuchałam śmiechem, o tyle końcówka była tak emocjonalna, że zmieniła całe moje podejście do książki - na jeszcze lepsze.

Czy mogę polecić Wam tę książkę? Jak najbardziej! Ale myślę, że choć sama nie czytałam "Czterech płatków śniegu", czyli poprzedniej części, warto najpierw po nią sięgnąć. A jeśli pierwszą część czytaliście i przypadła Wam ona do gustu - nie wahajcie się i sięgajcie po "Anioła na śniegu"! :)

"Uwierz w miłość, Calineczko"

Natalia Sońska

Maja nie miała prostego dzieciństwa, wychowała się w domu dziecka, matki nie znała... Jej jedyną bliższą osobą była ciocia, u której aktualnie mieszkała i której zawdzięczała niemal wszystko. Kto wie, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby nie pomocna dłoń Rozalii. Teraz życie Mai było poukładane, spokojne. Miała pracę, dom, znajomych, przyjaciół. Czy to aby jednak nie za spokojnie? Wrażeń postanowiła jej dostarczyć ukochana ciocia wraz z ojcem najlepszego przyjaciela, a później syn sąsiadki, sąsiadka we własnej osobie i przyjaciel. Przecież w życiu nigdy nie można mieć zbyt wiele ładu, prawda?

Zanim zaczęłam pisać tę opinię, przeczytałam kilka recenzji w Internecie. Wiele osób pisało, że główna bohaterka, Maja, była dla nich denerwująca, niezaradna, jakaś taka... nijaka. Ale ja jej zachowanie odebrałam inaczej. Bo czy każdy książkowy bohater musi być otwarty na wszystko co go otacza? Czy musi być pewny siebie, odważny, wygadany? No nie. Maja, z resztą - moja imienniczka - przypominała mi mnie samą. Czasem zamykała się w sobie, nie potrafiła poruszyć ważnych tematów, nie chciała wychodzić przed szereg. Śledziłam jej losy z zainteresowaniem, patrzyłam, jak powoli otwiera się na świat, jak pokonuje kolejne bariery, które, uwierzcie, nie dla wszystkich są łatwe do przejścia. Kibicowałam jej z całych sił. 

"Uwierz w miłość, Calineczko" to niezwykle ciepła, urocza powieść, osadzona w górskim klimacie. Razem z bohaterami możemy przejść szlakami położonymi w okolicach Zakopanego, zatańczyć krzesanego, czy wsłuchać się w brzmienie góralskiej gwary. Napisana jest lekkim językiem, czyta się ją bardzo przyjemnie. 

Fabuła nie jest może szczególnie oryginalna, nie ma tu wielkich niespodzianek. Wszystko toczy się swoim rytmem, jak to w życiu. Czasem potrzebuję właśnie takiej - spokojnej, niezobowiązującej lektury. Było kilka denerwujących fragmentów, kilka sytuacji, na które przewracałam oczami, ale w ogólnej ocenie - jestem w stanie przymknąć na nie oko. 

"Uwierz w miłość, Calineczko" to książka dla osób, które lubią lekkie obyczajówki, romanse. Jeśli nie jesteście fanami gatunku, rzadko sięgacie po tego rodzaju literaturę - odpuśćcie. Jednak jeśli macie ochotę na ciepłą lekturę, która umili wam chłodny, zimowy wieczór, zabierze w podróż do Zakopanego, otuli spokojem - jak najbardziej polecam :)

"Twoje życie w moich rękach"

Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin

W ostatnim czasie na rynku pojawiało się wiele książek dotyczących służby zdrowia. I choć od dawna chciałam sięgnąć po choć jedną z nich, było mi z nimi nie po drodze. Dlaczego? Bo miałam wrażenie, że często rzucają na pracowników służby zdrowia cień, przedstawiają ich w niekorzystnym świetle. Trochę bałam się zaryzykować i na własnej skórze przekonać jaką treść niosą za sobą te książki.

Dlaczego więc zdecydowałam się na "Twoje życie w moich rękach"? Ponieważ kiedy spojrzałam na opis, wiedziałam, że na początek mojej przygody z tytułami utrzymanymi w podobnym klimacie nada się idealnie. Książka miała przestawiać polską służbę zdrowia z perspektywy jej pracowników, miała pokazywać ich punkt widzenia. A tego byłam bardzo ciekawa. Chciałam, żeby moje wdrażanie w lektury o podobnej tematyce przebiegało stopniowo, nie chciałam chwytać za tytuły, które - sądząc po ich opisach - doprowadziłyby mnie do zdenerwowania, złości, które po prostu mogłyby mnie przytłoczyć. Sięgając po "Twoje życie w moich rękach" miałam przeczucie, że nic takiego mnie nie spotka. 

Książka jest zbiorem siedmiu rozmów. Z kim? Powiedziałabym, że z ludźmi na właściwym stanowisku. Z pracownikami służby zdrowia, którzy są nimi nie bez przyczyny. Którzy szczerze chcą dla pacjentów tego co najlepsze. Tylko, że niestety nie zawsze jest to możliwe. Polskie realia stwarzają ograniczenia, nieprzemyślany system jest powodem wiecznie długich kolejek na izbę przyjęć, niskie pensje nie zachęcają do kształcenia się w kierunkach, w których brakuje specjalistów. Bo lekarz to też człowiek, a pomoc drugiemu człowiekowi nie powinna stawać mu na drodze do własnego szczęścia. 

Pracownicy służby zdrowia spotykają się na co dzień z wieloma absurdami. A wiecie co jest najbardziej poruszające? Że oni wiedzą w czym znajdują się przyczyny - długich kolejek, odległych terminów wizyt. Oni doskonale rozumieją rozgoryczenie pacjentów, ich nierozumienie, złość. Tylko czemu to wszystko często odbija się na nich samych? Czy to oni ustalają wszystkie te procedury? Oni mają za zadanie udzielić człowiekowi pomocy. Muszą to zrobić i to robią. Nie zawsze tak, jak by chcieli, nie zawsze tak, jak pozwalają na to wszystkie dotychczasowe osiągnięcia medycyny - bo jest to w aktualnych realiach niemożliwe. Ale robią co mogą. To jest ich praca, to jest ich obowiązek. 

"Twoje życie w moich rękach" to książka, która zwraca uwagę na niedorzeczności w służbie zdrowia, na bezsilność lekarzy, pielęgniarek i innych jej pracowników wobec ustalanych zasad, wobec systemu. Zmaganie się z codziennymi trudnościami może być naprawdę dołujące. Człowiek chce pomóc, ale nie ma jak...Oczywiście, zdarzają się przypadki, kiedy to lekarzowi nie zależy, kiedy chce tylko odbębnić robotę, a pacjenta traktuje krótko mówiąc - źle. Ale to są wyjątki, a nie reguła.

Skąd kolejki na izbie przyjęć? Lekarze często muszą "marnować" czas na osoby, które w gruncie rzeczy tej pomocy nie potrzebują - albo inaczej, potrzebują, ale na pewno nie powinni od razu kierować się z daną dolegliwością do szpitala, czy dzwonić po karetkę. Skąd odległe terminy? Między innymi z powodu braków kadrowych. A skąd one? Lekarzom za granicą żyje się o wiele lepiej. Niebo a ziemia. Dopóki pozostanie to bez zmian, dopóki w Polsce pracownicy służby zdrowia nie zaczną być odpowiednio doceniani - nic się nie zmieni. Bo jak napisałam wcześniej - lekarze, pielęgniarki, fizjoterapeuci... To też ludzie. Też chcą być szczęśliwi, mają swoje rodziny, ich życie nie może ograniczać się do dyżurów w kilku różnych miejscach i pacjentach, którzy często dają popalić. 

Z czym jeszcze muszą mierzyć się pracownicy służby zdrowia? Jakie zmiany wprowadziliby do systemu? Jakie mają pomysły na usprawnienie całej tej machiny? W książce znajdziecie wiele przykładów. Wiele opisów przypadków, z którymi przyszło się zmierzyć wypowiadającym się osobom, wiele medycznych ciekawostek. 

Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin przeprowadziła rozmowy z osobami, które nie bez powodu wybrały zawód medyczny, które chciały nieść ludziom pomoc. W tej branży ciężko jest przetrwać bez powołania, szczególnie w naszych realiach. Dzięki nastawieniu osób, z którymi autorka przeprowadziła rozmowę, książkę czytałam naprawdę z ogromnym zainteresowaniem.

Kiedy książka do mnie dotarła, miałam w planach przeczytać na początek tylko kilka stron, zobaczyć jak podejdzie mi ten temat, czy będę w stanie się wciągnąć... A zanim się obejrzałam, byłam już w połowie. Potem poszło jeszcze szybciej. Czytało mi się naprawdę świetnie. Dobrze przeprowadzone rozmowy, nie było miejsca na nudę, nie byłam w stanie się oderwać. Naprawdę! Bardzo zainteresowały mnie niektóre historie - na przykład przypadek starszej pani z Alzheimerem. Nie chcę wam tu zbyt dużo napisać. Zachęcam Was do przeczytania "Twojego życia w moich rękach", ja jestem bardzo miło zaskoczona. Z pewnością sięgnę po więcej książek o podobnej tematyce. 

"Zawsze przy tobie"

K. A. Linde