"Gus"

Kim Holden

Kiedy skończyłam "Promyczka", wiedziałam że następną książką, po którą sięgnę, będzie właśnie "Gus". Byłam ciekawa jaką historię wymyśliła dla niego autorka, jak potoczą się jego dalsze losy, jak śmierć tak bliskiej osoby wpłynie na jego dalsze życie, na jego muzyczną karierę, osobowość.

Gus, lider zespołu rockowego, po utracie przyjaciółki stracił część siebie. Stracił zapał do życia, wenę, wszelką radość, uśmiech. Zagubiony pośród własnych myśli, wśród emocji, które nie pozwalają mu zapomnieć o drugiej, najbliższej mu, tuż po matce, osobie. Od zawsze zakochany w Promyczku, nie może tak po prostu przejść do codziennego życia, kiedy wie, że nigdy jej już nie zobaczy. Nigdy nie usłyszy jej śmiechu, nie będzie mógł się nią przekomarzać, słuchać jej rad w sprawie piosenek. Jego dotychczasowe życie legło w gruzach. Jednak czas nie czeka. Pora wyruszyć w trasę koncertową.

Historia Gusa pokazuje nam, jak wiele może znaczyć utrata bliskiej osoby. Jak złe konsekwencje może pociągnąć za sobą zrezygnowanie z walki o własne szczęście czy marzenia. Jak wiele zniszczenia niesie za sobą cierpienie. Na szczęście Gus ma silny charakter i potrafi z tego wynieść lekcję. Uczy się na własnych błędach. Kiedy z powodu swojego karygodnego zachowania w trasie, zostaje mu przydzielona "opiekunka", Scout, jego podejście nieco się zmienia. Choć od początku nie darzą się oni sympatią, Gus dostrzega w niej piękną, bystrą, jednak nieco wycofaną dziewczynę. Postanawia jej pomóc i nawiązać nić porozumienia. W końcu i Scout zmienia swoją opinię na temat rockmana, którego początkowo uważała za dupka...

Choć Gus nigdy nie zapomni o Promyczku, zaczyna patrzeć na jej śmierć w nieco inny sposób. Zaczyna cieszyć się z tego, że po prostu ją miał, że poznał tak wspaniałą osobę. Jest pewien, że kiedy wyjdzie na prostą, Kate będzie z niego dumna.

Bardzo cieszę się, że sięgnęłam po "Gusa". Autorka przedstawiła w nim trudną drogę, jaką przebył tytułowy bohater, po stracie najważniejszej osoby. Pokazała, że nie ma sytuacji, z których nie jesteśmy się w stanie podnieść, że nie można rezygnować z marzeń i dalszego życia, popadać w niekończącą się rozpacz. Powinniśmy żyć najlepiej jak to możliwe, dawać z siebie wszystko każdego dnia, cieszyć z najdrobniejszych rzeczy. Trudno pogodzić się ze śmiercią. Szczególnie, kiedy dotyka osobę w tak młodym wieku i tak bardzo szczęśliwą z każdej chwili istnienia. Jednak jest to możliwe. A kiedy uda nam się obrócić żal i smutek we wdzięczność, będziemy jeszcze bardziej zmotywowani do korzystania z życia pełną piersią.

W "Gusie" możemy napotkać się także na wiele innych problemów. Na wykorzystywanie, na alkoholizm, na odrzucenie, nieczułość, wytykanie palcami każdego, kto jest inny. Możemy przekonać się, że nie warto oceniać człowieka po pierwszym spotkaniu. Aby poznać jego prawdziwe oblicze, trzeba poświęcić mu nieco uwagi, a przede wszystkim chcieć go zrozumieć. 

Kim Holden porusza w swoich powieściach bardzo ważne tematy. Pisze prostym językiem, który trafia chyba do większości czytelników. Dialogi są zróżnicowane, każdy z bohaterów mówi na własny sposób. Autorka pokazuje nam, że choć świat jest pełen niesprawiedliwości i zła, istnieje wiele osób, które mimo tego potrafią patrzeć w przyszłość z optymizmem, które są dobre i potrafią o to dobro walczyć. Pokazuje, że najważniejsi w życiu są ludzie, nie rzeczy. Że uczucia takie jak przyjaźń czy miłość, jeśli są prawdziwe, trwają wiecznie.

Nie potrafię ocenić samego "Gusa", ponieważ tworzy z "Promyczkiem" całość. Ta druga część idealnie uzupełnia pierwszą. Pozwala się wyciszyć, ochłonąć z emocji, przebyć wraz z tytułowym bohaterem podróż, poprzez zagubienie samego siebie, do ostatecznego odnalezienia właściwej drogi. Jeśli przeczytaliście "Promyczka" i udało wam się go pokochać, koniecznie sięgnijcie po "Gusa"!

"Promyczek"

Kim Holden

O "Promyczku" słyszałam wiele opinii, zanim zdecydowałam się wyrobić własną. Były one bardzo różne, przecież każdy z nas ma inny gust. Jednak czytając je zauważyłam, że mało kto ma do tej książki obojętne podejście. Zwykle spotykałam się z zachwytem, albo totalnym brakiem uznania. Tylko nieliczni mieli bardziej stonowane odczucia. A jak było ze mną?..

Kate Sedgwick rozpoczyna w swoim życiu nowy etap. Przeprowadza się z San Diego do Grant w Minnesocie, aby rozpocząć studia. Pełna optymizmu, wiecznie uśmiechnięta fanka czarnej kawy, zachodów słońca i dobrej muzyki szybko zaskarbia sobie przyjaźń nowo poznanych osób. Jednak jej największym przyjacielem jest Gus. Spędziła z nim większość swojego dzieciństwa, jest dla niej jak brat, zawsze gotowy pomóc i wysłuchać. To on nazywa ją Promyczkiem.


Kate szybko odnajduje się w nowym miejscu, a wszyscy, którzy mają w sobie choć trochę empatii i optymizmu, odnajdują w niej bratnią duszę. Szczególnie Keller Banks, który od pierwszego spotkania dostrzega w niej kogoś wyjątkowego. Z wzajemnością. Kiedy zaczynamy kibicować tej naprawdę cudownej parze, na jaw zaczynają wychodzić ich tajemnice...

Powieść została napisana w bardzo ciekawy sposób. Autorka nie zdradza nam wcześniejszych faktów z życia Kate wprost, zanim nie zostaną one ujawnione innym bohaterom. Wplata jednak pewne zdania, które nakierowują nas na nie, przez co czyta się z jeszcze większym zainteresowaniem, dążąc do odkrycia sekretów Promyczka, a później także Kellera. Pomimo tego, że książka liczy niemal sześćset stron, można pochłonąć ją w bardzo krótkim czasie. Jest napisana lekkim językiem - jeśli chodzi o narrację. Dialogi to inna sprawa. Moim zdaniem za wiele w nich "młodzieżowych" zwrotów, których w rzeczywistości nie używa się często. "Młody", "młoda" - czytając je w co drugiej wypowiedzi, początkowo miałam dosyć. Zdarzały się też przekleństwa, ale autorka miała je już pod większą kontrolą. Jednak, muszę przyznać, że te rzeczy przeszkadzały mi przez krótki czas. Później powieść porwała mnie tak mocno, że nie zwracałam na nie nawet uwagi.

Rzadko płaczę przy książkach. Wzruszam się, czasem kapnie mi łza przy smutniejszych momentach... Ale przy "Promyczku" przeszłam samą siebie. Przez prawie sto ostatnich stron nie potrafiłam przestać płakać. Nie potrafiłam zrozumieć jak ktoś tak pozytywny jak Kate, może doświadczać tak wielu smutków i cierpienia w życiu. Płakałam za Promyczka, za Kellera, za Gusa... Musiałam robić przerwy, żeby litery nie rozmazywały mi się od łez. 

Historia Promyczka odegrała we mnie dużą rolę. Pozwoliła spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Uświadomiła, że życie jest kruche, ale naprawdę piękne i trzeba czerpać z niego pełną piersią, uśmiechać się każdego dnia, marzyć i spełniać te marzenia. Że nie warto marnować czasu na smutki, użalanie się nad sobą, że ze wszystkiego można wyciągnąć coś pozytywnego.

Polecam tę książkę każdemu. Być może nie jest ona bardzo oryginalna, być może jest przewidywalna. Ale tej powieści nie czyta się dla samej fabuły. Czyta się ją dla emocji, dla odkrycia w sobie choć odrobiny optymizmu, dla zastanowienia nad własnym życiem. Koło "Promyczka" nie powinno się przejść obojętnie, bardzo się cieszę, że zdecydowałam się go przeczytać.

"Margo"

Tarryn Fisher

Nigdy nie miałam mocnych nerwów, zawsze unikałam wszelkiego, ogólnie pojętego zła w powieściach. Tym razem jednak postanowiłam zaryzykować. O "Margo" Tarryn Fisher słyszałam naprawdę wiele pozytywnych opinii, dlatego postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy rzeczywiście jest się czym zachwycać. I na początek powiem wam jedno, z taką historią nie spotkałam się nigdy wcześniej. Książka z pewnością zapadnie w mojej pamięci na długo.

Bone to miasteczko, z którego każdy człowiek przy zdrowych zmysłach chciałby uciec. Przemoc, narkotyki, zdrady. Jednym słowem patologia, wszędzie, na każdym kroku. Jednak ucieczka nie jest taka prosta, każdy kto się tu wychował, przesiąknął tym miejscem na wylot, stał się jego częścią. Szerzące się zło, wydaje się być tu łagodniej traktowane, nawet przez policję. Zabójstwo? Pobicie? Tutaj nikogo już to nie dziwi. Stało się to częścią ponurego, smutnego życia w Bone. Margo jest inna. Bardzo chciałaby się stamtąd wyrwać. Jest wrażliwa i wydaje się być jedną z nielicznych osób, która nie utraciła w sobie jeszcze takich uczuć jak współczucie, żal. Nie jest obojętna na zło, ludzkie cierpienie. Dziewczyna wierzy w to, że uda jej się stworzyć lepszą przyszłość, bo przeszłości nie zmieni. Margo wiele wycierpiała, jako zaniedbywana córka prostytutki. Upokorzenie było dla niej uczuciem niemal codziennym. Nawet własna matka nie chciała na nią patrzeć, nie rozmawiały, wydawała tylko córce rozkazy...  Jednak całe jej dotychczasowe życie zmienia się wraz z tragicznym wydarzeniem - śmiercią dziewczynki, którą tak dobrze znała. Dziewczyna, która dopiero wkroczyła w dorosłe życie postanawia dowiedzieć się nieco więcej o tej sprawie. Historia ta nie daje jej spokoju, a na policję nie może liczyć. Margo znacznie się zmienia, odkrywa w sobie osobę, o bycie którą nigdy wcześniej się nie podejrzewała...

"Margo" to wstrząsająca powieść. Nie da się jej przeczytać i po prostu zapomnieć. Autorka trzyma czytelnika w dziwnym napięciu. Przedstawia nam dziewczynę, która cierpi, jest skryta i samotna, która pragnie lepszego świata. Pozwala nam się z nią oswoić, polubić, zaakceptować. Zżywamy się z nią i patrzymy na świat jej oczami. A potem Tarryn Fisher postanawia zszokować nas jeszcze bardziej. Postać Margo wywołała we mnie burzę emocji. Zmieniała się, pokazywała różne oblicza, na  prawdę różne...

W powieści przedstawiony jest wyjątkowo ponury obraz świata, ale przecież istnieją miejsca takie jak Bone. Niestety. Czytając "Margo" możemy się przekonać, jaki wpływ na całe nasze życie ma dzieciństwo, wzorce jakie wynosimy z domu, środowisko w jakim się wychowujemy. Człowiek nie zawsze zdaje sobie sprawę z tego, co w nim siedzi, nie każdy zna samego siebie. Każdy potrzebuje odrobiny miłości i radości w życiu. Można cierpieć w ciszy, ale przychodzi taki moment, kiedy coś wybucha, coś się zmienia i nie da się dłużej ukrywać emocji, zaczyna się działać. I właśnie ta chwila nadeszła dla Margo - samotnej, zostawionej samej sobie dziewczynie, która pragnęła od życia choć trochę sprawiedliwości.

To druga książka Tarryn Fisher, po którą sięgnęłam. Jednocześnie przeraża mnie i napawa podziwem. Ale chyba zdecydowanie bardziej przeraża. Jeśli macie mocne nerwy i liczycie na wciągającą lekturę, koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Ja nadal nie mogę się po niej otrząsnąć.

Zwykle nad oceną książki w skali 1-5 spędzam kilka minut, dziś to stanowczo zbyt mało. Nie potrafię przydzielić "Margo" oceny, z którą w pełni bym się zgodziła. Z jednej strony uważam, że zasługuje ona na 5, ale z drugiej nie mam odniesienia, do tej pory tego typu książek. Jednocześnie jestem mocno rozstrojona przez treść powieści, dlatego nie odważę się dać jej pięciu gwiazdek. Tak czy inaczej polecam ją wszystkim, którzy mają odwagę :)

Hej! Przychodzę dziś do was z krótkim, czytelniczym podsumowaniem września. Muszę przyznać, że ten miesiąc uważam pod tym względem za wyjątkowo udany. Przeczytałam aż dwanaście pozycji, co jest dotychczas moim najlepszym wynikiem. 

Udało mi się także napisać recenzje do czterech z nich. To moje początki z recenzowaniem, dlatego chciałabym wam podziękować za wszystkie komentarze pod postami, dajecie mi bardzo dużo motywacji. Motywacji nie tylko do samego pisania na blogu, ale przede wszystkim do pracowania nad stylem i ogólną formą recenzji. Nigdy nie byłam dobra w ich pisaniu, ale kiedy pokochałam czytanie, pojawiła się we mnie jakaś wewnętrzna potrzeba dzielenia się swoją opinią o książkach z innymi, z wami, moimi czytelnikami. Cieszę się, że jest was ze mną coraz więcej :)

Wrzesień był dla mnie ostatnim wolnym miesiącem, dlatego podejrzewam, że mój czytelniczy rekord długo będzie utrzymywał się na poziomie tych dwunastu wrześniowych książek. Trochę nad tym ubolewam, ciężko będzie mi zamienić powieści na skrypty i podręczniki. Ale nie ma tego złego. Mam nadzieję, że pomimo obowiązków, znajdę czas na przeczytanie czasem jednej z czekających na półce książek.

A jak wygląda wasze podsumowanie miesiąca? Ile udało się wam przeczytać? Piszcie w komentarzach i zostawiajcie linki do swoich blogów, chętnie wpadnę :)

"The perfect game #1. Rozgrywka"

Jenn Sterling

On jest gwiazdą uczelni, wyjątkowo przystojnym baseballistą o czekoladowych oczach, najlepszym miotaczem. Wiecznie otoczonym grupą dziewczyn, ubiegających się o jego względy, będącym zawsze w centrum uwagi chłopakiem. 

Ona jest studentką pierwszego roku, zupełnie nieprzypominającą żadnej z jego wielbicielek. Uroczą , zielonooką blondynką, pasjonatką fotografii, dla której robienie zdjęć jest możliwością oderwania się od codziennej rutyny i największą pasją. Nie jest szarą myszką, co to to nie, ma charakterek.

Kiedy Cassie zauważa Jacka po raz pierwszy, jest nim oczarowana. Przyznaje w myślach, że nigdy nie widziała tek przystojnego chłopaka. Jej współlokatorka, Melissa, wie o baseballiście nieco więcej. Uważa, że jako sportowiec jest świetny, ale dla Cassie nie byłby dobrym chłopakiem. Z resztą nie tylko dla niej.

Nie tylko Cassie była oczarowana chwilą, w której ich spojrzenia się przecięły. Jack dostrzegł w blondynce dziewczynę, jakiej do tej pory nigdy nie spotkał. Czy tej dwójce uda się dojść do porozumienia? Pouczona przez przyjaciółkę Cassie darzy Jacka raczej negatywnym uczuciem. Za obojgiem jednak kryje się smutna przeszłość, z którą muszą się mierzyć na co dzień. Czy uda im się być dla siebie wsparciem? Czy pasjonatka fotografii będzie potrafiła zmierzyć się ze światem sportu? Czy uda jej się w pełni zaufać baseballiście, na którego z każdej strony czyha pokusa, w postaci zawsze chętnych na bliskość dziewczyn? Jeśli jesteście ciekawi historii tych dwojga i odpowiedzi na te pytania, koniecznie sięgnijcie po tę książkę.

Autorka bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie tą powieścią. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że książka tak bardzo mnie wciągnie i pochłonę ją w jeden wieczór. A jednak. Ma ona w sobie coś magicznego, coś innego od pozostałych, przeczytanych przeze mnie do tej pory romansów. Autorka przeplata narracje, co jest według mnie dużym plusem. Poznajemy relację budującą się pomiędzy Cassie i Jackiem z dwóch perspektyw. Możemy poznać myśli ich obojga, zrozumieć lepiej niektóre zachowania i jeszcze bardziej wczuć się w powieść.

Książka została napisana w świetnym stylu, czytanie sprawia czystą przyjemność. Duża ilość dialogów, opisy ograniczone do tego, co naprawdę istotne. Szybka akcja, zero dłużyzn. Autorka naprawdę bardzo zaplusowała u mnie tą książką. Uwielbiam pojawiające się w powieściach drobne sprzeczki, ironiczne rozmowy, riposty padające na przemian z ust bohaterów. "Rozgrywka" dała mi ich spory zastrzyk.

Jenn Strerling udało się stworzyć naprawdę wyjątkowy romans. Ukazuje nam ona uczucie, nie podkoloryzowane, nie wyimaginowane. Prawdziwe, mocne uczucie, z którym możemy spotkać się w realnym życiu. Autorka przykłada także dużą wagę do pasji bohaterów. W przypadku Cassie fotografii, a w przypadku Jacka baseballu. Pokazuje, że obie te rzeczy - miłość i pasja - mogą współistnieć, nie przeszkadzając sobie nawzajem. Wiadomo, czasem trzeba iść na kompromis, ale na pewno nie należy porzucać jednego ani drugiego.

"Rozgrywka" Jenn Sterling, to naprawdę dobra powieść new adult. Bardzo się cieszę, że wpadła w moje ręce. Emocjonalna, porywająca od pierwszych stron książka, cudowni bohaterowie, których wprost nie da się nie polubić. Z niecierpliwością czekam na kolejne części. Gorąco polecam, mam nadzieję, że "Rozgrywka" wciągnie was tak samo jak mnie! Być może ocena nieco zawyżona, ale tuż po skończeniu lektury byłam w niej wprost zakochana :)

Ocena: 4,5/5