Za możliwość przeczytania książki dziękuję  Burdzie Książki

Paula ma za sobą trudne przeżycia, ale wie, że nie może się poddawać. Musi iść do przodu i ułożyć wszystko na nowo. Praca ma jej przynieść nie tylko zarobek, ale przede wszystkim zapomnienie. Bo czy jest lepsze lekarstwo na przykre wspomnienia niż odwrócenie od nich uwagi i skupienie się na innych czynnościach niż rozmyślanie? Dziewczyna prowadzi życie samotniczki, nie ma przyjaciół, znajomych, mieszka sama... A jest zaledwie rok po maturze. Jednak nie potrafi nikomu zaufać, nie może. 

Milena miała poukładane życie, do czasu kiedy tajemnica jej chłopaka nie wyszła na jaw. Wtedy po raz pierwszy poczuła się odrzucona, gorsza... Ukojenie znalazła w ramionach Jacka. Różnica wieku między nimi okazała się być bez znaczenia, co więcej - wydawała się być czynnikiem pozytywnym. Jednak kiedy nareszcie poczuła się szczęśliwa - wszystko się zmieniło.

Co takiego wydarzyło się w życiu Pauli? Czy komuś uda się wzbudzić jej zaufanie? Dlaczego Milenie nie udało się zatrzymać szczęścia? Czy dziewczyny mają ze sobą coś wspólnego?

W książkach Augusty Docher/Beaty Majewskiej jest coś, co sprawia, że czytając po prostu przepadam. Wczuwam się w opisywany klimat, bohaterów darzę szczególną sympatią a fabuła choć nie jest skomplikowana - wciąga. Nawet nie wiecie jak miło spędziłam czas przy tej książce! Szczególnie mając na uwadze mój poprzedni czytelniczy niewypał...

Pierwszoosobowa narracja jest tu prowadzona z dwóch perspektyw - z jednej strony mamy Paulę, mieszkającą samotnie dziewczynę, która zmaga się z przeżyciami z przeszłości, a z drugiej Milenę - pochodzącą z bogatej rodziny i mogłoby się wydawać, zagubioną w uczuciach maturzystkę. Na wstępie poznajemy także Paula - który prowadzi narrację w pierwszym rozdziale. Bardzo lubię, kiedy autor czy autorka zapoznaje nas szczegółowo z bohaterami. Dzięki tak poprowadzonej narracji było to możliwe. Mogliśmy poznać psychikę i myśli każdego z bohaterów, mając tym samym lepszy pogląd na dalsze wydarzenia. 

Początkowo fabuła książki nie wydawała mi się szczególnie oryginalna - miłość mimo znacznej różnicy wieku oraz miłość, przed którą jedna ze stron broni się rękami i nogami... Ale im dłużej czytałam, tym bardziej kibicowałam szczęściu bohaterów i tym więcej informacji wychodziło na światło dzienne. Autorka dawkowała je powoli, w odpowiednich momentach wyjawiała fakty, tym samym zmuszając nas do zmienienia torów naszych myśli i postrzegania bohaterów. Wszystko to było starannie przemyślane, chociaż - nie nieprzewidywalne. Muszę przyznać, że mniej więcej w połowie domyśliłam się co jest grane. Ale co ważne - zupełnie mnie to nie zniechęciło, a wręcz przeciwnie. Szczerze mówiąc, możliwe, że był to celowy zabieg. Im bliższa byłam zakończenia, tym bardziej żałowałam, że jest ono nieuniknione. Mogłabym czytać dłużej, bo ostatecznie wciągnęłam się jak nigdy. Pojawiło się wzruszenie, niepewność, obawa... I choć wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, nie potrafiłam opanować emocji.

"Cała ja" to powieść o tym, że z każdą przeszłością można się zmierzyć, a nawet trzeba, o miłości pozornie niemożliwej, o dorastaniu, o potrzebie zrozumienia, umiejętności zaufania, dania sobie drugiej szansy. Wciągnęła mnie, wzruszyła i dała ukojenie.  Styl autorki jest bardzo przyjemny, lekki, dialogi są naturalne, bohaterowie autentyczni. Niczego więcej mi potrzeba! Polecam!

"Nie wszystko stracone"

Danielle Steel

Sydney, prawie pięćdziesięcioletnia była projektantka,  wiodła spokojne życie u boku męża - Andrew. Czuła się bezpieczna, kochana, miała piękny dom, a dochody mężczyzny wystarczały na dostatnie życie - kobieta zrezygnowała z pracy już dawno. Jednak wszystko to miało się niedługo zmienić. Kiedy Andrew zginął w wypadku motocyklowym kobieta straciła niemal wszystko. Przez niedopatrzenie mężczyzny, spadek odziedziczyły jego córki z poprzedniego małżeństwa. W rezultacie Sydney nie zostało prawie nic - została bez ukochanej osobę, domu, poczucia bezpieczeństwa. Musiała rozpocząć walkę o nowe, lepsze życie. Z jakim rezultatem? Czy kobiecie uda się wyjść na prostą? Sprawić, aby jej historia miała szczęśliwe zakończenie?

"Nie wszystko stracone" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Danielle Steel. Czego się spodziewałam? Lekkiej lektury, przy której uda mi się odpocząć. Liczyłam na barwnych, sympatycznych bohaterów, wciągającą historię, ciekawy wątek miłosny... A co dostałam? 

Bohaterowie byli bez wyrazu. Czytając powieść lubię wyrobić sobie o nich własne zdanie, lubię poznawać ich charaktery powoli, ale dogłębnie. Mam wrażenie, że w tym przypadku było to zrobione bardzo powierzchownie. Byłam w stanie stwierdzić jedynie, że ktoś jest w porządku, a ktoś inny - nie. Choć niewątpliwie ma na to wpływ styl, jakim została napisana książka. Opisy czytałam dość pobieżnie, nie przykładałam do nich zbyt wielkiej uwagi, chciałam mieć je już za sobą... Nie udało mi się polubić jakoś szczególnie żadnego z bohaterów. Brakowało im wyraźnego charakteru, określonej osobowości, przeszłości. Być może trochę przesadzam, bo po prostu miałam wobec tej książki znacznie wyższe oczekiwania... Myślę jednak, że nie była ona skierowana do mnie, a dla nieco starszych czytelniczek.

Pomysł na fabułę sam w sobie nie był zły - na prawdę można było stworzyć świetną książkę, ale jego realizacja pozostawiła wiele do życzenia. Zupełnie nie mogłam się wciągnąć, przerzucałam strony, byleby jak najszybciej dotrzeć do końca. Miałam cichą nadzieję, że w pewnym momencie nastąpi jakiś przełom, autorka zaciekawi na tyle, aby udało mi się zaczerpnąć przyjemność choć z części książki... Ale niestety - nic takiego się nie stało. Wszystko było płaskie, Danielle Steel skupiała się na zupełnie nieistotnych dla fabuły wydarzeniach, w kółko przypominała nam o tym, co już wiedzieliśmy. Czułam się trochę tak, jakbym czytała wypracowanie osoby, która zupełnie nie miała pomysłu jak zapełnić puste strony. 

Styl autorki pozostawia wiele do życzenia. Może to wina tłumacza? Nie wiem, nie czytałam książki w oryginale. W każdym razie w powieści roi się od powtórzeń, jakby zapomniano w ogóle o istnieniu synonimów.

Czytając książkę po prostu się męczyłam. Nie rozumiem fenomenu autorki. Być może trafiłam po prostu na nieodpowiednią powieść, może inne są lepsze. Ale raczej nie będę chciała się o tym przekonać na własnej skórze. Przynajmniej wyrobiłam sobie własne zdanie :) 

Wiem, że są osoby, którym ta książka się spodoba, którzy lubią styl Danielle Steel i czytając jej powieści mają odczucia zupełnie różne od moich. Nie mogę powiedzieć, że książki nie da się czytać - przecież właśnie to robiłam, ale na pewno nie jest to literatura dla mnie. Moja ocena jest jaka jest, ale przecież oceniam subiektywnie. Myślę, że jeśli ktoś nie przykłada zbyt dużej wagi do stylu, jest w stanie przymknąć oko na wspomniane niedociągnięcia, powinien dać jej szansę :) 

Dziękuję za możliwość przeczytania książki.

Wydawnictwo Znak

Jestem ciekawa, jakie jest Wasze zdanie na temat twórczości Danielle Steel. Czytaliście "Nie wszystko stracone"? A może inne jej książki? Podzielcie się swoją opinią w komentarzu :)

"Dziewczyna ze sklepu z kapeluszami"

Dorota Gąsiorowska

Ocena: 9/10

"Znajdź mnie"

J.S. Monroe

Rosa, dziewczyna Jara, pięć lat temu popełniła samobójstwo. Inny człowiek już dawno by się z tym pogodził, ale to wszystko, co się wydarzyło, nie wydaje się mężczyźnie logiczne. Tym bardziej, że Jar stale ją widuje. Zwykle są to halucynacje, z czego doskonale zdaje sobie on sprawę, jednak ostatnio jest niemal przekonany o tym, że widział Rosę naprawdę. Nikt z jego otoczenia nie traktuje jego przypuszczeń na poważnie - polecają mu wizytę u terapeutki, uważają, że powinien znaleźć odpowiednią pomoc. Mimo tego, jego "śledztwo" zaczyna nabierać rozpędu. W ręce mężczyzny trafia dziennik Rosy, który wydaje się popierać jego teorię - dziewczyna wciąż żyje. Im bardziej angażuje się w sprawę, tym dziwniejsze rzeczy dzieją się wokół niego. Nie wie już komu może zaufać, ale nie zamierza się poddawać...

Zanim zaczęłam czytać, zupełnie nie wiedziałam czego mogę spodziewać się po tej książce. Widziałam kilka opinii - pierwsza, którą przeczytałam była negatywna, dlatego trochę obawiałam się co czeka mnie pod tą intrygującą okładką.  Jednak kiedy przeczytałam kilka pierwszych rozdziałów, wiedziałam, że będzie dobrze.

Jar już na początku wzbudził moją sympatię, przez co dużo łatwiej było mi wczuć się w klimat książki, podążać z nim kolejnymi tropami, kibicować mu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak jego zachowanie wygląda z perspektywy otoczenia. Podobała mi się jego determinacja, charakter. Z resztą - wszyscy bohaterowie zostali bardzo dobrze skonstruowani. Mieli swój styl bycia, swoje nawyki, swoją przeszłość, która warunkowała ich zachowanie.

W książce panuje niepokojący klimat, autor rzuca podejrzenia na niemal każdą pojawiającą się postać. Czytając nie wiemy komu możemy zaufać, sami gubimy się w świecie Jara. Wszystko to wygląda na intrygę, w centrum której mężczyzna znalazł się z powodu swoich spiskowych teorii. Czy rzeczywiście ma on podstawy, by sądzić, że Rosa żyje? A może popadł w paranoję, bo nie może pogodzić się z tym, że nie potrafił zapobiec jej śmierci?

"Znajdź mnie" intryguje, porywa, szokuje, wstrząsa. W wielu momentach poczułam szybsze bicie serca. Autor trzyma nas w napięciu, które narasta z każdą kolejną stroną. Razem z głównym bohaterem pragniemy poznać prawdę. Co naprawdę wydarzyło się pięć lat temu? Dochodzą nowe elementy, które wydają się przybliżać nas do prawdy... Tylko czy możemy wierzyć w każdą nową informację? 

Jedyne co czasem mi przeszkadzało, to trzecioosobowa narracja we fragmentach dotyczących głównego bohatera. W książce pojawiają się trzy narracje - w tym dwie dotyczą fragmentów z dziennika, pamiętnika, a trzecia bieżących sytuacji, czyli właśnie Jara i prowadzonego przez niego śledztwa. Choć rozumiem ten zabieg, uważam, że pierwszoosobowa narracja Jara, jeszcze lepiej pozwoliłaby wejść w świat przedstawiony w książce.

Język jest przyjemny w obiorze, a rozdziały są krótkie, przez co książkę czyta się bardzo szybko - oczywiście kolejną składową, która się do tego przyczynia jest sama treść, która nie pozwala odłożyć książki na bok.

"Znajdź mnie" to thriller, który potrafi wywołać ciarki, wciąga od samego początku, mąci w głowie. Jest jednym z lepszych, które przeczytałam w tym roku. Myślę, że naprawdę warto poświęcić mu kilka godzin :) Jeśli lubicie takie klimaty - gorąco polecam!

Ocena: 8,5/10

"Powiedz wreszcie prawdę"

Dana Reinhardt

River kocha swoją dziewczynę - Penny. Jest z nią szczęśliwy i stara się, aby i ona przy nim taka była. Kiedy pewnego dnia, podczas wspólnego wyjścia na rowery wodne, dziewczyna go rzuca, jest załamany. 



Przez czas kiedy byli razem, River zdążył odciąć się od reszty świata, odsunął się od przyjaciół, przestał spędzać z nimi czas, przegapił czas, kiedy wszyscy zdawali na prawo jazdy... Tracąc Penny traci wszystko, co do tej pory dawało mu poczucie szczęścia i bezpieczeństwa. Chłopak przez przypadek trafia na spotkania "Drugiej szansy", gdzie wraz z terapeutą grupka osób w jego wieku próbuje sobie poradzić z własnymi problemami, przezwyciężyć trudności, jakie stawia im na drodze życie. I wtedy zaczynają się kłamstwa...

River musi zacząć życie od nowa, bo to dotychczasowe - poukładane, legło w gruzach. Jest oszołomiony, w głowie buzują mu pytania, potrzebuje słowa otuchy i zrozumienia. Dotychczas większość swojego wolnego czasu poświęcał dziewczynie, teraz został sam. Co powie najbliższym? Co powie przyjaciołom?


Chłopak odnajduje pomoc w grupie wsparcia "Druga szansa", choć jednocześnie to tam rozpoczyna tworzyć swoje wyimaginowane życie. Tam ma czystą kartę, może być tym, kim zechce. Nikt go nie zna, nikt nie ma podstaw, żeby przypuszczać, że nie mówi prawdy. Jego problemy na tle innych wydają się takie błahe... A jednak jest zdruzgotany.

Dana Reinhardt pokazuje nam, że w chwilach słabości, zwątpienia, bardzo ważne jest wsparcie, zrozumienie, możliwość wygadania się... Życie młodych osób wcale nie jest beztroskie i kolorowe. Niektórzy sądzą, że porzucenie przez drugą połówkę w takim wieku to nic strasznego. Ale każdy z nas ma inną psychikę, inną wrażliwość. Być może niektórzy rzeczywiści otrząsną się po kilku minutach, ale inni, tacy jak River, będą potrzebowali znacznie więcej czasu. 

Autorka ukazuje jednocześnie jak łatwo jest wpaść w wir kłamstw. Jak jedno kłamstwo może pociągać za sobą kolejne i jak trudno potem powiedzieć "stop". River nie jest dumny ze swoich poczynać, ale udając kogoś, kim nie jest poznaje osobę, która chciałby, aby zagościła w jego życiu na dłużej. Co ma zrobić, kiedy żyje ona w mylnym przekonaniu co do tego, kim on jest? Jak powiedzieć, że do tej pory kłamał?

W książce "Powiedz wreszcie prawdę" możemy śledzić stopniową przemianę bohatera. Pomimo tego, że zapędził się w wir kłamstw, zaczął stawać się lepszym człowiekiem. Bardziej otwartym, pewniejszym siebie, walczącym o swoje. A jednak nie stracił wrażliwości jaką posiadał od początku, a co więcej, również uczciwości. Tak, być może brzmi to dziwnie, ale River nadal chciał być uczciwy. Nie lubił kłamstw. Ale to one pozwoliły mu stanąć spowrotem na nogi. To dzięki nim zrozumiał, dlaczego Penny go zostawiła i postanowił się zmienić. 

"Powiedz wreszcie prawdę" to młodzieżówka, w której wątek miłosny schodzi na drugi plan. Porusza ważne tematy - jak konieczność wsparcia i zrozumienia okazywana osobom, które z jakichś przyczyn jej potrzebują. Czasem wystarczy rozmowa, aby czyjeś życie nabrało kolorów. Książka pokazuje, że nie warto kłamać. Dość ogólne i powszechnie znane stwierdzenie. Ale mamy tu pokazany przykład, do czego może doprowadzić jedno, pozornie niewinne kłamstwo. Może warto się nad tym głębiej zastanowić.

Powieść Dany Reinhardt jest napisana bardzo lekkim, przyjemnym językiem. Nie można mieć wobec niej zbyt wysokich wymagań, bo może im nie dorównać, ale jako młodzieżówka wypada na tle innych naprawdę dobrze. To książka o poznawaniu siebie na nowo, dążeniu do szczęścia i potrzebie zrozumienia. Jeśli lubicie takie klimaty - polecam :)

Ocena: 7/10

"Małżeńska gra"

CD Reiss

Mogłoby się wydawać, że Adam i Diana tworzyli całkiem udany związek. Kiedy mężczyzna znajduje list z informacją, że żona już go nie kocha, jest załamany. Nie rozumie jej decyzji, wydaje mu się, że byli razem szczęśliwi... Jednak musi przyznać, że kobieta ma rację. Nie był z nią do końca szczery. Ukrywał to, kim był, zanim się poznali. Adam nie chce jednak podpisać papierów rozwodowych, a tym bardziej oddać żonie jej rodzinnej firmy, którą to on wyprowadził na prostą. No chyba, że zgodzi się ona spędzić z nim trzydzieści dni. Tylko miesiąc - a potem ich drogi się rozejdą, a kobieta dostanie to czego chciała. Jednak jest w tym pewien haczyk. Diana ma w tym czasie spełniać wszystkie jego żądania...

Ta książka jest bardzo specyficzna, nie jestem jej w stanie porównać do żadnej innej. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale na pewno zapada w pamięci. Powieść wciąga, rozdziały są krótkie i bardzo sprawnie się je czyta, co w literaturze erotycznej uważam za duży plus. Język jest sprośny, pojawiają się wulgaryzmy... Niby dla tego gatunku nie jest to niczym nadzwyczajnym, ale uważam, że było tego za dużo. 

Sama fabuła jest ciekawa. Zwykle w książkach opisywane są historie, w których miłość rozkwita. Tu się kończy, co wyróżnia tę pozycję spośród innych. Autorka uchyla nam skrawka świata BDSM. Trochę się tego obawiałam, bo osobiście, nawet po lekturze, nie jestem w stanie zrozumieć obowiązujących tam zasad i panujących relacji. Po prostu - nie. Dlatego dość łatwo było mi się początkowo wczuć w postać Diany. Wspierałam ją, jednocześnie współczując Adamowi. 

Pierwsza część książki napisana jest z perspektywy Adama, w drugiej śledzimy przebieg wydarzeń oczami Diany. Bardzo spodobał mi się ten zabieg - właśnie podział narracji na pół, a nie narracja przeplatana. Pozwalał lepiej poznać bohaterów, wczuć w ich postacie, podążać torem ich myśli, bez porównywania co dzieje się w danym momencie w umyśle drugiej osoby. Niektóre rozdziały przedstawiają aktualne wydarzenia, inne - fragmenty z przeszłości, ujawniane stopniowo, w miarę rozwoju wydarzeń.

Czytając powieść, obserwujemy zmiany zachodzące w bohaterach - bo zmieniają się oboje. Diana zaczyna odkrywać samą siebie na nowo, Adam... Sam nie wie jak poradzić sobie z całą sytuacją. Ciągle ma wątpliwości, czy pomysł z pokazaniem żonie swojego wcześniejszego życia był odpowiedni. W dodatku na drodze staje jego była uległa wraz z aktualnym Domem.

Do czego doprowadzi odkrycie tajemnic przed żoną? Czy Adam będzie w stanie poradzić sobie z faktem, że wprowadził ją w świat, przed którym starał się ją uchronić? Jak wpłynie to na samą Dianę?

Jeśli jesteście ciekawi, zachęcam do lektury :) Ja nie mogę doczekać się kontynuacji - na pewno po nią sięgnę. Autorce udało się rozbudzić moją ciekawość.

"Prawie ostateczna lista najgorszych koszmarów"

Krystal Sutherland

Zanim zabrałam się za książkę, zdążyłam poczytać o niej na instagramie. Niektórzy byli zachwyceni, a inni wprost przeciwnie - nie byli nawet w stanie dobrnąć do końca. Szkoda, bo w przypadku tej młodzieżówki im dalej tym lepiej. Ale nie przedłużając, zapraszam do przeczytania recenzji :)

Esther ma specyficzną rodzinę. Jej ojciec boi się przestrzeni, od dawna siedzi uwięziony z własnej woli w piwnicy. Matka obawia się pecha, a ostatnie pieniądze wydaje na gry hazardowe. Brat bliźniak przeraźliwie boi się ciemności. Dziewczyna jest przekonana, że nad rodziną ciąży klątwa. Sama jeszcze nie odkryła, jaki strach zawładnie jej życiem. Ma jednak nadzieję, że kiedy będzie unikać wszystkich możliwych zagrożeń, uda jej się spędzić życie bez odnalezienia własnj fobii. W tym celu tworzy listę najgorszych koszmarów, na której spisuje wszystko, co wydaje jej się choć trochę straszne. Jednak pewnego dnia zostaje okradziona - znika jej lista koszmarów. Ale to wydarzenie okazuje się być początkiem czegoś lepszego. Od tej pory Esther wraz z nowym przyjacielem będzie stawiała czoła swoim koszmarom...

Choć na początku ciężko było mi się wciągnąć w historię Esther i jej bliskich, z każdą stroną było coraz lepiej. Po przekroczeniu połowy książka mnie porwała. Podczas lektury zastanawiałam się w jakie słowa mogłabym ubrać wyjątkowość tej książki. Bo naprawdę jest ona wyjątkowa. Jest jednocześnie ciekawa, oryginalna, zakręcona jak i dziwna. Ale ma w sobie coś, co sprawiło, że chociaż początkowo nie byłam do niej przekonana, po jej skończeniu mogę powiedzieć, że była naprawdę dobra. 

Autorka stworzyła niesamowity klimat. Niektóre sytuacje, postacie, zjawiska opisane przez nią w książce były oderwane od rzeczywistości. W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać czy to wszystko działo się naprawdę (jeśli chodzi o książkowe realia)? Czy może zaraz wszyscy obudzą się ze snu? 

Krystal Sutherland poruszyła w powieści bardzo ważny temat, dziś bardzo aktualny, jakim są choroby neuropsychiatryczne. Depresja, fobie, uzależnienia. Wiecie, że cierpi na nie 1/3 społeczeństwa? Stanowią one poważny problem, a niestety niewiele osób potrafi się do nich przyznać, stawić im czoła. Wydaje im się, że tacy już są. Każdy przecież ma jakieś wady, więc oni mogą mieć swoje fobie czy uzależnienia. Nawet depresję. Ale to nie prawda! Depresja to choroba, z którą można udać się do lekarza pierwszego kotnaktu. W dzisiejszych czasach ma ona charakter epidemii. 

"Prawie ostateczna lista najgorszych koszmarów" porusza także problem przemocy, alkoholizmu. Jonah, chłopak, który wraz z Esther wychodzi na przeciw jej koszmarom, musi się mierzyć z nimi na co dzień, w domu. Choć ich pierwsze spotkanie nie należało do najprzyjemnieszych, dziewczyna w końcu dostrzega, że to wspaniały chłopak. Że żyje tak, jak żyje, bo nie ma wyboru. 

Ciekawym wątkiem jest też historia dziadka Esther, który spotkał Człowieka, Który Okazał Się Śmiercią. To on miał rzucić na rodzinę klątwę. Czytamy o kilku spotkaniach tych dwojga, powoli zaczynamy rozumieć niektóre zachowania bohaterów...

Książka wywarła na mnie naprawdę duże wrażenie. Spodziewałam się lekkiej młodzieżówki, a dostałam wartościową lekturę. Cieszę się, że nie zniechęciły mnie niektóre komentarze, że dałam tej książce szansę. Im więcej stron miałam za sobą, tym więcej towarzyszyło mi emocji. To było niesamowite. Autorce udało się przyspieszyć rytm mojego serca, wzruszyć do łez, wywołać uśmiech na twarzy. 

Przyczepiłabym się jednak do stylu, który początkowo trochę mi przeszkadzał. Poza tym autorka wplatała co pewnien czas w swoją opowieść "żarty" z seksualnym podtekstem, co zupełnie nie pasowało mi do klimatu, który stworzyła. Trochę się to gryzło - na szczęście nie było tego dużo.

Książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Miała wszystko, czego oczekuję od dobrej młodzieżówki. Delikatny wątek miłosny, ciekawa fabuła, niesamowity klimat. Do tego poruszyła kilka istotnych tematów. Wywarła na mnie duże wrażenie, wiele skrajnych emocji. I może trochę otworzyła oczy? Sama często zachowuję się jak Esther. Chciałabym być czasem niewidzialna, często unikam publicznych wystąpień, zwracania na siebie uwagi. Bo tak mi dobrze... Ale czy to prawda? Nie. To stwarza wiele organiczeń, których nawet nie jesteśmy świadomości, dopóki nie uda nam się przekroczyć barier. 

Polecam!

"Mój przyjaciel kot"

Britt Collins

Michael jest bezdomnym mężczyzną. Snuje smutne, monotonne życie na ulicach Portland. Balansuje na granicy depresji, alkohol towarzyszy mu każdego dnia. Ludzie omijają go zwykle szerokim łukiem... Kiedy pewnej nocy zauważa wystraszoną, ranną kotkę, postanawia jej pomóc. Tym razem pieniądze zamiast na alkohol przeznacza na kocią karmę. I chociaż jest przekonany, że kiedy obudzi się nad ranem, uroczego zwierzaka już przy nim nie będzie, w pewnym stopniu czuje się za niego odpowiedzialny. Kotka jednak wcale nie ucieka, wydaje się, że bardzo polubiła Michaela. Początkowo mężczyzna nie chce przywiązywać się do futrzaka i próbuje odnaleźć jego właścicieli, ale po kilku dniach zawiązuje się pomiędzy nim a kotką wyjątkowa przyjaźń. Co ciekawe, z kotem u boku ludzie patrzą na Michaela o wiele przychylniej. Zbliżająca się zima zmusza bezdomnego do podróży w cieplejsze strony. Czy będzie w stanie zaopiekować się kotką? Jak potoczą się dalsze losy tej dwójki?

Wspaniała, wzruszająca, ciepła opowieść o przyjaźni kotki z samotnym człowiekiem. Kiedy zaczynałam lekturę, zastanawiałam się, czy będzie ona w stanie mnie wciągnąć. Bo chociaż od dziecka jestem miłośniczką kotów, ciężko jest napisać dobrą książkę o tych zwierzakach. Czytając "Mojego przyjaciela kota" przekonałam się, że życie pisze najciekawsze scenariusze. Historia tej dwójki naprawdę wciąga. Podróżujemy razem z nimi, kibicujemy Michaelowi, zakochujemy się w kotce...

Autorka wykonała świetną robotę. Starannie przedstawiała nam odwiedzane przez podróżujących po świecie przyjaciół miejsca, bardzo dobrze udało jej się ubrać ich przygody w słowa. Podczas lektury miałam wrażenie, że jestem tam razem z Michaelem i kotką Tabor, że siedzę tuż obok i przyglądam się wszystkiemu z boku. Britt Collins wspaniale oddała klimat tamtejszych miejsc, charaktery występujących w opowieści osób i emocje, które im towarzyszyły. 

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie. Nie była to lektura, w której szybko przerzuca się strony w oczekiwaniu na zaskakujące zakończenie. Tu można było skupić się na każdej z nich, zatrzymać na chwilę, zamknąć oczy i przenieść się w świat bezdomnego człowieka, dla którego przyjaźń z kotką okazała się najlepszym lekarstwem na samotność, depresję, a nawet nadużywanie alkoholu. Dla niej Michael musiał się pilnować.

"Mój przyjaciel kot" ukazuje niesamowitą więź, jaka może wytworzyć się pomiędzy człowiekiem a zwierzakiem. Pokazuje, że taka przyjaźń może odmienić życie zarówno człowieka jak i czworonoga. W przypadku Michaela, przyjaźń z Tabor nadała jego życiu sens. Znalazł towarzysza podróży, do którego zawsze mógł się uśmiechnąć, który samą obecnością poprawiał mu nastrój, który jednocześnie potrzebował jego opieki i troski. Dzięki temu odnalazł cel, dla którego chciało mu się każdego dnia wstawać i zmagać z trudnościami czekającymi na ulicy.

Myślę, że książka "Mój przyjaciel kot" spodoba się każdemu, kto choć trochę lubi te czworonogi. Ale polecam ją także osobom, które są zdania, że kot nie przywiązuje się do ludzi, a jedynie do miejsc - bo z takim zdaniem często spotkałam się w swoim życiu. 

Britt Collins pokazała jak wiele dobrego może zdziałać przyjaźń ze zwierzakiem. Jak wiele korzyści niesie ona dla człowieka, o ile człowiek potrafi odpowiednio pokochać swojego pupila. Bo nie możemy zapomnieć, że zwierzę potrzebuje naszej troski, ciepła, opieki. Jeśli nie potrafimy mu tego dać, nie powinniśmy decydować się na jego posiadanie.

Ta książka wciąga, wzrusza, a jej bohaterowie wzbudzają sympatię czytelnika. Pozwala ona spojrzeć na bezdomnych z nieco innej perspektywy. "Mój przyjaciel kot" w pełni sprostał moim oczekiwaniom. Powiem więcej - nie spodziewałam się, że okaże się tak dobrą książką.

Polecam!

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictu Kobiecemu :)