"Randka pod jemiołą"

Agnieszka Olejnik

Joanna była szczęśliwa, a przynajmniej takie miała wrażenie. Pracowała w szkole jako nauczycielka angielskiego, a po pracy wracała do domu, gdzie gotowała, sprzątała, prasowała... Szczyt marzeń, prawda? No, ale jeśli ma się u boku kochającego męża, to może rzeczywiście? Tylko, że właśnie tu tkwił haczyk. Kiedy Joasia przyłapała męża na zdradzie, ten nawet nie próbował się tłumaczyć. Bo przecież to nie tak, że ma kochankę, ta kobieta jest miłością jego życia. A Joanna? To ona najwyraźniej była pomyłką. 

W tamtej chwili cały poukładany świat kobiety zaczyna się rozsypywać. Została sama, dyrektor szkoły, w której pracowała odnalazł w tym szansę dla siebie, przez co w pracy przestało się jej układać, w dodatku mężulek oświadczył, że Joasia ma się wyprowadzić. Wszystko, co do tej pory było dla niej podporą, co sprawiało, że czuła się dobrze i bezpiecznie gdzieś wyparowało. Jednak wsparcie rodziny i przyjaciół pozwoli jej stanąć znów na nogi. A w jaki sposób? Przeczytajcie sami!

"Randka pod jemiołą" to trzecia część, w której skład wchodzą "Ławeczka pod bzem" oraz "Cała w fiołkach". Chociaż polecam wam je przeczytać przed lekturą najnowszej, na pewno nie jest to warunek konieczny do spełnienia przed sięgnięciem po "Randkę pod jemiołą". Ja osobiście uwielbiam styl Agnieszki Olejnik. Jest lekki, przyjemny w odbiorze. Język, jakim posługuje się autorka sprawia, że przez książkę się po prostu płynie. Mogłabym czytać i czytać.

Oładka powieści, czy nawet tytuł sugerują, że jest to książka typowo świąteczna. Jednak kiedy tylko zaczynamy czytać, okazuje się, że nie do końca jest to prawda. Akcja toczy się na przestrzeni roku, a kończy - właśnie w okresie świąt Bożego Narodzenia. Jednak nie są one kluczowym elementem, bez którego treść zmieniłaby wydźwięk. Więc jeśli na przykład postanowiliście obkupić się w tym roku świątecznymi książkami i obawiacie się, że nie zdążycie przeczytać wszystkich w tym okresie - bez problemu możecie sięgnąć po nią w dowolnym innym momencie roku. Czy ten mało świąteczny klimat uważam za minus? To zależy - jeśli ktoś kupił tę książkę właśnie ze względu na święta, chciał wprowadzić się w bożonarodzeniowy nastrój - to tak. Ale jeśli czyta się tak po prostu, licząc na dobrą, optymistyczną lekturę - zdecydowanie minusem to nie jest.

Fabuła powieści nie jest skomplikowana, ale Agnieszka Olejnik nadrabia stylem. W książce opisuje niełatwe relacje z kobiet i mężczyzn, mnóstwo sytuacji, których bohaterowie mogliby uniknąć, gdyby tylko usiedli i otworzyli się na drugą osobę. Gdyby potrafili szczerze porozmawiać. A tak? Snuli przypuszczenia, chodzili dookoła siebie na palcach... Problemem był brak porozumienia. I kiedy czytałam, miałam w głowie myśli rodzaju: "Naprawdę? Nie możecie porozmawiać?", "No przecież cię nie ugryzie, gdy powiesz co czujesz". A potem odłożyłam książkę na bok i wróciłam myślami do początków mojego własnego związku. Po prostu - wypisz, wymaluj. Być może dlatego książki Agnieszki Olejnik są mi tak bliskie. Zawsze odnajduję w nich cząstkę siebie.

"Randka pod jemiołą" jest optymistyczna, nie wiem nawet czy trochę nie za bardzo. Ale autorka przyzwyczaiła mnie już do tego. Jej książki napawają pozytywnym myśleniem, są przepełnione nadzieją, dobrem. Albo się to lubi, albo nie. 

Pomimo, że książka była przewidywalna, że właściwie z góry wiedziałam co i jak sie potoczy, czytałam naprawdę z ogromną przyjemnością. Delikatny humor, w wydaniu jakie uwielbiam, ta lekkość w pisaniu - to wszystko złożyło się  na mój ogólny, pozytywny odbiór treści. Jednak styl powieści ma olbrzymie znaczenie dla jej odbioru przez czytelnika. Poza tym była to w pewien sposób kontynuacja książek, które bardzo mi się podobały. Chociaż poznawaliśmy bliżej losy innej osoby, bo Joasi, zarówno Iga jak i Agata - bohaterki poprzednich książek - wraz ze znajomymi miały na fabułę ogromny wpływ.  Gdybym miała ocenić "Randkę pod jemiołą", wydaje mi się, że wypadła nieco słabiej na tle poprzednich powieści. Zabrakło mi trochę elementów wzruszenia, czegoś... mniej spodziewanego. Joasia trochę denerwowała mnie swoim podejściem do życia, szczególnie na początku. 

Nie jest to powieść idealna, ale uważam ją za naprawdę dobrą, ciepłą obyczajówkę. Jeśli czytaliście poprzednie części - zachęcam do sięgnięcia po tę również. Jeśli znacie styl Agnieszki Olejnik, bo książka napisana jest w bardzo typowym dla niej stylu, z pewnością sami wiecie najlepiej, czy z waszej perspektywy warto po nią sięgnąć. A jeśli nie znacie? Zawsze warto spróbować! Jak pisałam, ja go uwielbiam. Czuć w nim jakiś taki wewnętrzny ład, swobodę - czysta przyjemność!

"Między nami chaos"

Samuel Miller

Kiedy spojrzałam na opis książki przed jej lekturą, wiedziałam, że musi trafić w moje ręce. Zmiania dotychczasowego życia bohatera o 180 stopni? Tajemnica do odkrycia? Podążanie za wskazówkami? Wchodzę w to!

W powieści poznajemy Arthura Louisa Pullmana - młodego chłopaka, który po ostatnich trudnych przeżyciach... Trafia na trop swojego dziadka. Dziadka o takim samym imieniu i nazwisku, sławnego pisarza, który stworzył tylko jedno dzieło, który zmarł pięć lat temu i który na tydzień przed śmiercią wybrał się w podróż - w nieznane miejsce i z nikomu nieznanej przyczyny. Warto wspomnieć, że dziadek nie był zwyczajnym starszym człowiekiem, cierpiał bowiem na Alzheimera. W świetle tej informacji, zachowanie mężczyzny może wydawać się w pewnien sposób usprawiedliwione, wytłumaczalne, nie podparte żadną zgóry założoną przyczyną...

Jednak młody Arthur jest przekonany, że dziadek miał cel w swojej wyprawie. Postanawia podążyć za odnalezioną wskazówką. Przed nim wiele trudności i nieoczekiwanych odkryć. Co czeka go na końcu podróży? Jakiej prawdy o swoim dziadku może się tam dowiedzieć? I jakiej prawdy o sobie?

Przeczytałam książkę w dwa wieczory. Bardzo wciągnęłam się w przedstawiony przez autora świat. Kibicowałam Arthurowi od pierwszych stron. Był co prawda moment, w którym stwierdziłam, że to wszystko jest za bardzo naciągane, że spodziewałam się czegoś innego... Ale z perspektywy kolejnych opisywanych wydarzeń, uznałam to za nieistotne. Ta książka ma w sobie to "coś". Jest inna, oryginalna, wyjątkowa. 

Książka podzielona jest na rozdziały/części odpowiadające kolejnym miastom, miejscom, w których aktualnie przebywa Arthur. Ponadto w każdej z nich znajdują się krótkie podrozdziały. Dzięki temu powieść czyta się bardzo szybko. Kartki po prostu znikają. Rozdziały częśto kończą się w momentach, w których czytelnik nie jest w stanie odłożyć książki na bok. No, przynajmniej ja nie byłam. Nie jest to powieść, która trzyma w niewiadomo jak wielkim napięciu, ale najzwyczajniej wciąga. Po prostu ma się ochotę do niej wracać, spędzać czas z bohaterem. Autor ma przyjemny, lekki styl, co dodatkowo ułatwia odbiór treści.

Arthur Louis Pulman III (czyli nasz główny bohater) stanął w obliczu prywatnej tragedii. Wszystkie jego plany się posypały. Stracił najbliższą sobie osobę - dziewczynę, a w dodatku otrzymał zakaz zbliżania się do niej. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że radzi sobie z tym całkiem nieźle, ale... No właśnie. Jak jest naprawdę? Czy chłopak może zaufać samemu sobie? Powracające, traumatyczne sny, przywidzenia. Co dzieje się naprawdę, a co jest wytworem jego wyobraźni? Arthrur jest nieco zagubiony w otaczającym go świecie. Poznanie prawdy o dziadku staje się jego nowym celem. Celem, dla którego jest w stanie wiele poświęcić. Mimo braku wsparcia ze strony rodziny wierzy, że dziadek miał powód. Że miał cel. Że zasługuje na to, aby ktoś dowiedział się o tym, co wydarzyło się w jego przeszłości. 

Jego wyprawa nie należy do łatwych - z pewnością. Ale daje nadzieję, daje siłę. Historia odkrywa karty przed młodym Arhturem. Okazuje się, że nikt tak na prawdę nie znał najstarszego członka rodziny. Że jego powieść, ciesząca się tak wieką popularnością była dla niego czymś... Niezwykle istotnym. I to wcale nie ze względu na popularność czy wiążące się z nią dochody. 

Ale nie będę wam więcej zdradzać. Sięgając po powieść "Między nami chaos" liczyłam na coś wyjątkowego. I ta książka z pewnością właśnie taka jest. Jest pełna emocji, nadziei. Wzrusza i daje do myślenia. Chociaż spodziewałam się nieco innego biegu wydarzeń, innych wrażeń po jej lekturze, na pewno nie jestem nią zawiedziona. Ze swojej strony - polecam :)

"Magia grudniowej nocy"

Gabriela Gargaś

"Magia grudniowej nocy" to trzecie część serii, w której znajdują się takie tytuły jak "Wieczór taki jak ten" oraz "Lato utkane z marzeń". Postanowiłam zaryzykować i sięgnęłam po tę powieść bez zapoznania się z poprzednimi. Dlaczego? Przede wszystkim z powodu braku czasu na zapoznanie się z wcześniejszymi tutułami i ogromną chęcią przeczytania świątecznej książki. A "Magia grudniowej nocy" już stała na półce i kusiła piękną okładką. I nie żałuję tej decyzji. Bez problemu, płynnie weszłam w opisywany przez autorkę świat, nie miałam problemu z odnalezieniem się wśród bohaterów i sytuacji, w jakich aktualnie się znajdowali. Autorka zawsze kilkoma zdaniami wprowadzała nas w wydarzenia, które miały miejsce wcześniej. Dlatego jeśli zastanawiacie się, czy można czytać tę powieść bez zapoznania się z poprzednimi - nie widzę przeszkód. 

"Magia grudniowej nocy" to ciepła, bardzo dobra na przedświąteczne wieczory lekura. Pod przepiękną okładką kryje historie wielu bohaterów: Michaliny, która będąc w ciąży obawia się tego, że przez jedno niefortunne wydarzenie, będzie musiała wychowywać maleństwo sama; Amelii, która choć miała swojego adoratora, nie była jedyną kobietą w jego życiu; Wiktorii, której wybranek wyjechał do pracy za granicę, zostawiając ją z głową pełną wątpliwości; babci Zosii, która na nowo może poczuć jak to jest mieć u swojego boku człowieka, który rozumie bez słowa, który jest, bo chce być... No i przede wszystkim Arlety, której to historia nadała całej powieści głębszego wydźwięku, która sprawiła, że choć do książki mam kilka zastrzeżeń, jestem w stanie przymknąć na nie oko. 

Początkowo, czytając "Magię grudniowej nocy" miałam mieszane uczucia. Miało być magicznie, miał panować świączny nastrój... A ja jakoś nie potrafiłam go poczuć. Jednak z każdą stroną było coraz lepiej. Boże Narodzenie nadchodziło wielkimi krokami i ten proces - upływu czasu, oczekiwania, był moim zdaniem bardzo dobrze przedstawiony.

W powieśći Gabrieli Gargaś przeplatało się wiele wątków. Niektóre rzeczywiście wnosiły wiele, jeśli chodzi o fabułę książki, ale kilka wydało mi się zupełnie zbędnych, pobocznych. Pełniły rolę takiego "zapychacza"... Ale może miały głębsze znaczenie z perspektywy poprzednich częśći? Może były zwieńczeniem historii w nich rozpoczętych? Niestety na to pytanie nie potrafię w tej chwili odpowiedzieć. Najbardziej zainteresował mnie wątek dworku, z którym związana była pewna starsza pani - Arleta. W powieści poznajemy z jej ust historię tego miejsca, a także jej samej. Był to według mnie najbardziej łapiący za serce, wzruszający, pełen emocji wątek, dla którego z ogromną chęcią wracałam do książki. Jeśli chodzi o pozostałe, o te, których nie uznałam za "zapychacze"... Były w porządku. Jednak nie było w nich nic szczególnie nadzwyczajnego. Czytało się je przyjemnie, ale nie zostaną na dłużej w mojej pamięci.

Czy mogę polecić tę powieść? Myślę, że jeśli lubicie sięgać po książki o tematyce świątecznej - jak najbardziej. Może nie jest to tytuł, który zostanie w pamięci na długo, ale jako lektura na zimowe wieczory, kiedy ma się ochotę po prostu odpocząć i zrelaksować, nada się idealnie :)

"Spełnione życzenia"

Karolina Wilczyńska

Okres świąt Bożego Narodzenia to magiczny czas. Bez względu na wiek, na status społeczny, Wigilia wydaje się być dla każdego dniem wyjątkowym. Skupiamy uwagę na przygotowaniu wieczerzy, ubieramy choinkę, spotykamy się z najbliższymi, łamiemy opłatkiem... A przynajmniej tak to sobie wyobrażamy, takie mamy plany i nadzieje na spędzenie wigilijnego wieczoru - niestety życie może napisać inny scenariusz. 

Karolina Wilczyńska w powieści "Spełnione życzenia" przedstawia historie kilku rodzin. Na pierwszy rzut oka łączy je niewiele, ale wraz z każdą kolejną stroną zaczynamy zauważać powiązania. Jednym z nich jest... niewidoma dziewczynka żebrząca pod centrum handlowym. Ale jest ich znacznie więcej i możecie mi wierzyć, że odkrywanie ich to czysta przyjemność dla czytelnika. 

Czyje konkretniej losy poznajemy? Daniela - dorosłego mężczyznę, który nie potrafił stawić ojcu czoła; Krystynę - starszą kobietę z dwójką wspaniałych wnucząt, dla których zrobiłaby wszystko; Tadeusza - przystojnego, żonatego, ale i "lubiącego wzbudzać u kobiet pożadanie" mężczyznę; Natalię - młodą, zakochaną w Bartku dziewczynę, której związkowi przeciwni byli rodzice; Elwirę - która tworzyła wspaniały związek z mężem, jednak brakowało jej do pełni szczęścia odgłosów zabawy, dotyku małych rączek, bycia nazywaną "mamą"; Zbyszka, który choć możnaby powiedzieć, że miał wszystko, popadł w wir pracy i niekończącego się pięcia po szczeblach kariery do tego stopnia, ze nie potrafił tego docenić; Poznajemy losy ich oraz ich bliskich. I chociaż każdy jest tu inny, każdy musi mierzyć się na co dzień z innymi problemami, wiele ich łączy. Dla niektórych Wigilia okaże się magicznym dniem, w którym spełnią się ich najskrytsze marzenia, a dla innych... Jedno jest pewne. Ten dzień, dla każdego z bohaterów powieści będzie miał ogromne znaczenie. 

Wciągająca fabuła, stopniowanie emocji, odkrywanie powiązań między bohaterami - to tylko kilka z wielu zalet powieści. Ta książka mnie po prostu urzekła. Nie jest długa, nie ma nawet trzystu stron, ale za to jej wnętrze jest przepiękne. Myślę, że warto dać jej szansę. Akcja zamyka się w ciągu jednego dnia - Wigilii - który w życiu bohaterow będzie możliwe, że najważniejszym w ich życiu. I nie zawsze w znaczeniu pozytywnym. Karolina Wilczyńska, co bardzo mi się podobało, nie bała się w ten dzień postawić wykreowanych przez siebie postaci w sytuacjach trudnych, bez wyjścia, nieodwracalnych. Nie chciała na siłę sprawić, że ten Wigilijny wieczór dla wszystkich jej bohaterów będzie wspaniały. Dzięki temu wszystko, co zostało opisane w ksiażce, wydaje się badziej prawdziwe, rzeczywiste. I dzięki temu również, zagwarantowała ona czytelnikom całą gamę emocji.

Karolina Wilczyńska swoją powieścią zwraca również uwagę na problemy dzisiejszego społeczeństwa. Ludzie często zapominają o tym, co w życiu najważniejsze  Goniąc za suksesami, oddając się pracy, spychają na bok rodzinę, bliskich. Życie jest kruche, choć póki je posiadamy, póki jesteśmy zdrowi, często nie zdajemy sobie sprawy z jego rzeczywistej wartości. Warto czasem zwolnić i zadać sobie pytanie: Czy w codziennym pędzie nie utraciliśmy tego, co naprawdę ważne? Czy odpowiednio doceniamy to, co mamy? 

"Spełnione życzenia" to powieść, którą z czystym sercem mogę Wam polecić - ciepła, mądra i po prostu piękna. Pełna emocji - bardzo zróżnicowanych - od smutku po radość, od niezrozumienia i złości po wzruszenie. Przepełniona nadzieją i napawająca wrażeniem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Podczas lektury książki nie raz uroniłam łzę, ale wiele razy na mojej twarzy gościł uśmiech. Bardzo przypadła mi do gustu, aż szkoda, że mam ją już za sobą, że to koniec mojej przygody z bohaterami powieści. Jeśli chcecie sięgnąć po dobrą powieść utrzymaną w świątecznym klimacie, koniecznie zwroćcie uwagę na propozycję Karoliny Wilczyńskiej.

"W cieniu Czarnobyla"

Madeleine Hesserus

Czarnobyl. Słyszał o nim chyba każdy. Niektórzy wiedzą o nim niewiele, inni aż za dużo. Jedno jest pewne - kto poznał zakazaną strefę, już nigdy o niej nie zapomni. Jest to miejsce, w którym przebywać mogą tylko nieliczni. Potrafi wywołać zachwyt. Przyroda nie posiada brzęczących liczników Geigera, które zasygnalizowałyby jej niebezpieczeństwo, dlatego rozwija się jak szalona. Jednak wszechobecna cisza i pustka sprawiają, że będąc w strefie nikt nie czuje się bezpiecznie. Towarzyszące uczucie przerażenia i grozy, świadomość tego, dlaczego to miejsce wygląda właśnie w ten sposób sprawiają, że człowiek czuje się bezsilny. 

Katarina jest biolożką. Pozostawiając za sobą całe dotychczasowe życie, przyjeżdża do międzynarodowego instytutu badawczego, aby pomóc w badaniach nad procesami zachodzącymi w zakazanej strefie. To właśnie na jej losach (poza samym Czarnobylem) skupia się powieść. Kiedy udaje jej się wdrożyć w nową pracę, dojść do porozumienia z zespołem, na jej drodze staje Grigorij. Człowiek, którego poznała już na początku pobytu w instytucie, którego łączył dziwny związek z Olgą - kobietą dla Katariny niezrozumiałą, a który od tej pory miał być dla głównej bohaterki kimś znacznie więcej. 

"W cieniu Czarnobyla" to powieść, w której pokładałam spore nadzieje, a na której bardzo się zawiodłam. Nie potrafiłam wciągnąć się w fabułę, a bohaterowie zupełnie do mnie nie przemawiali. Katarina była mocno irytująca, zupełnie nie rozumiałam jej zachowania, postępowania. Nie potrafiłam zrozumieć uczucia, które zrodziło się w niej tak nagle. Myślała co innego, robiła co innego. Brakowało mi w niej spójności, charakteru. Z kolei Grigorij... Jego rozumiałam jeszcze mniej. Jego postępowanie było dalekie od racjonalnego, rozsądnego, czy chociażby przemyślanego, choć jego charakter mógłby sugerować coś zupełnie innego. Był dla mnie osobą zupełnie odrealnioną, nietypową, dziwną. Gdybym poznała takiego człowieka, robiłabym wszystko, żeby mieć z nim jak najmniej do czynienia. A Katarina działała zupełnie odwrotnie. Być może dlatego tak bardzo mnie irytowała. 

W opisie książki można przeczytać: "Zakochują się w sobie, a ich pełen emocji związek wywołuje całą serię zdarzeń, które mają wpływ na pracę i stosunki panujące w całym zespole badawczym." Ten fragment brzmi nawet zachęcająco. Jednak to właśnie emocji zabrakło mi w tej powieści najbardziej. Zupełnie nie potrafiłam wczuć się relację panującą między bohaterami. Była dla mnie niezrozumiała, niezdrowa, dziwna. Zachowanie bohaterów zaczęłam rozumieć (choć to i tak za dużo powiedziane) dopiero po nawiązaniach do ich przeszłości. Autorka ujawniła pewne fakty z lat ich młodości, które w dużej mierze decydowały o ich aktualnym postrzeganiu świata i podejściu do wykonywanej pracy. Jednak i to nie było w stanie mnie przekonać do opisywanej dwójki. 

Jeśli chodzi o kompozycję... Autorka chciała stworzyć pewną klamrę. Rozpocząć powieść od momentu jej zakończenia. Ale niestety zrobiła to w sposób, którego nawet nie dostrzegłam. Dopiero przeglądając książkę po raz drugi, tuż przed rozpoczęciem pisania mojej opinii, zauważyłam, że podczas lektury umknęły mi trzy zdania - zdania, które dotyczyły wydarzeń mających miejsce w zakończeniu. Zwykle zabiegi takie sprawiają, że czytam książkę z dużo większym zainteresowaniem, jednak muszą być zastosowane w odpowiedni sposób. Słowa muszą być właściwie dobrane, muszą budzić ciekawość, czasem niepokój, ale przede wszystkim intrygować. A tu? Nic takiego nie miało miejsca.

Jedynym plusem książki, częścią, która naprawdę była dla mnie ciekawa były opisy strefy rozciągającej się wokół Czarnobyla, do której dostęp mają jedynie nieliczni. Czytając te fragmenty czułam się trochę jak w innym świecie, jakby opisywane miejsca były całkowitą fikcją literacką. Sam fakt, że strefa istnieje naprawdę, a ja, żyję tak niewiele wiedząc o tym miejscu... budził we mnie przedziwne uczucie, którego nie jestem w stanie opisać, ale które sprawiło, że patrzyłam na książkę nieco bardziej przychylnym okiem, że byłam w stanie dobrnąć do końca. 

"W cieniu Czarnobyla" to powieść, która zapowiadała się dobrze, ale niestety na tym się skończyło. Czytanie jej tylko dla opisów strefy mija się z celem. Madeleine Hesserus nie sprostała moim wymaganiom odnośnie fabuły. Książkę przemęczyłam, nie miałam motywacji, chęci, aby do niej wracać. A szkoda. Bo temat pozwalał na stworzenie naprawdę wyjątkowej powieści.