Chemia, biologia, laboratoria... Dla mnie brzmi to jak codzienność. Studiując farmację bardzo dużo czasu spędzam w laboratoriach. Nauka o roślinach i ich funkcjonowaniu także nie jest mi obca. Do tej pory patrzyłam na nią jednak niemal wyłącznie jako na obowiązek. Ciągłe zaliczenia, pomimo naprawdę interesujących tematów poruszanych na zajęciach, powoli wyciszały we mnie pierwotną chęć wnikania w szczegóły, dociekania. Książka Hope Jahren uświadomiła mi, że abym była dobra w tym co robię, muszę podejść do tego z pasją. Rozbudziła we mnie nowe pokłady energii i chęci do nauki - tej prawdziwej, a nie tylko na zaliczenie.

"Lab girl" to autobiografia kobiety, która już jako dziecko uznała laboratorium za swój drugi dom. Pasją do nauki zaraził ją ojciec - nauczyciel podstaw fizyki i nauk o Ziemi, z którym spędzała czas bawiąc się pod stołami laboratoryjnymi w jego pracowni. Hope Jahren oddała się nauce w pełni. W swojej książce przedstawia swoją historię, trudną drogę, jaką musi przejść każdy naukowiec, aby wyjść na prostą. Trudną, ale pełną tego co kocha, czyli odkrywania nieznanych dotąd faktów, zdobywania wiedzy niedostępnej dla przeciętnego człowieka, radości z choćby najmniejszych sukcesów. Opowiada o przygodach jakie przeżyła podczas wypraw badawczych, budowania laboratoriów, ale także o tych z prywatnego życia. A wszystko to robi z pasją. 

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce."

Podczas czytania "Lab girl" uderzyła we mnie szczerość, niewymuszona miłość do świata przyrody, do każdej rośliny, ogromne zaangażowanie i wiara w moc nauki. Ta książka pozwoliła mi spojrzeć na to co robię, na codziennych zajęciach w laboratoriach, jako na wstęp do nieskończonych możliwości, jeśli tylko w przyszłości dołożę do tego orobinę pasji. Uświadomiła, że jeśli ma się w życiu cel, ciężka praca niemal zawsze pozwala na jego osiągnięcie.

Hope Jahren opisała w swoim dziele bardzo wiele interesujących procesów ze świata roślin. Możemy dowiedzieć się między innymi jak wygląda rozwój nasionka oraz przez co musi ono przejść, zanim rozwinie się z niego drzewo. Przedstawiła także wiele ciekawostek dotyczących przeprowadzania badań naukowych. Przeplatając anegdoty ze swojego życia z opisami fascynującego ją świata przyrody stworzyła naprawdę dobrą książkę, udowadniając tym samym, że ma znacznie więcej talentów, niż odkrywanie tajemnic przyrody.

"Odkrycie drzew, które mogły żyć w ciemności, da się porównać z odkryciem gatunku człowieka zdolnego żyć pod wodą"

Mało jest osób, które potrafią postawić wszystko na jedną kartę i z uparciem dążyć do spełnienia swoich marzeń. Hope potrafiła. Wiele razy musiała mierzyć się z przeciwnościami losu. Fakt, że była kobietą, nie ułatwiał jej pracy jako naukowca. Pojawiały się kłopoty finansowe - co jak co, ale sprzęt laboratoryjny, maszyny, wyjazdy, to pochłaniacze pieniędzy - a kto zainwestuje w nasze badania, kiedy jest się na początku swojej naukowej drogi? W dodatku samotność. Hope znalazła przyjaciela - Billa, który w moich oczach był naprawdę wspaniałym człowiekiem. Nieco wycofanym, cichym, ale prawdziwym i szczerym. Był najlepszym przyjacielem, jakiego nasza kobieta naukowiec mogła sobie wymarzyć. Tak więc od kiedy się poznali - pracowali razem. Przyświecały im wspólne cele, razem dążyli do odkrywania tego, o czym potem możemy czytać w podręcznikach.

Książka przepełniona jest miłością do roślin. Nie ma rozdziału, w którym byłyby one zapomniane. Jest napisana bardzo przyjemnym językiem, pojawiają się dialogi, które pozwalają wczuć się w treść jeszcze lepiej. Nie brakuje opisów sytuacji, które wywołały na mojej twarzy szeroki uśmiech. 

"- A więc tak to jest być dżdżownicą - zauważył Bill po zejściu wyjątkowo dużej lawiny"

Nie zabrakło też przemyśleń i refleksji, które skłaniają nas samych do zastanowienia się nad pewnymi zjawiskami. Żyjąc w świecie roślin, często nie zwracamy na nie uwagi. Autorka "Lab girl" otwiera nam oczy i pozwala spojrzeć na botaniczny świat ze swojej perspektywy, docenić przyrodę w taki sposób, w jaki robią to naukowcy. Daje nam do myślenia, czy nasz ludzki, cywilizowany świat zmierza w dobrym kierunku.

Hope Jahren udowodniła nam, że jest naukowcem z prawdziwego zdarzenia, ale jednocześnie zwykłą kobietą. Tak jak każdy potrzebuje ciepła, przyjaciół, rodziny. Miłość do przyrody nie ograniczyła jej uczuć do najbliższych. Jej serce należało do nich po równo. Można by było powiedzieć, że trudno o lepsze życie i szczęśliwsze zakończenie. Tak, ale to wszystko wymagało ogromnego samozaparcia, wiary w siebie, niezliczonej ilości starań i ciężkiej pracy. A przede wszystkim pasji, która pozwalała to wszystko przetrwać. Ta książka motywuje.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie"

Polecam tę książkę każdemu, kto choć trochę podziwia świat roślin. Świetnie napisana, bardzo ciekawa. Autorka włożyła w nią całe swoje serce. Sprawiła, że podczas przerzucania stron, chciałam ciągle więcej i więcej. Nie mogłam się oderwać. Dla osób mających styczność z laboratorium, biologią, botaniką - lektura obowiązkowa :)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.