"Twardziel"

Laurelin Paige

Heather Wainwright to znana aktorka, której ciężko odpędzić się od paparazzi. Kiedy spotyka Setha Rafferty'ego, ten wydaje się dostrzegać w niej wrażliwą kobietę, skrytą pod maską przeznaczoną dla dziennikarzy. Jednak kiedy zamieniają ze sobą kilka zdań, mężczyzna przekonuje się, że Heather niczym nie wyróżnia się spośród grona innych celebrytek. To zarozumiała i egoistyczna diva. Korzystając z dogodnych okoliczności, postanawia nie ujawniać kobiecie kim tak napawdę jest. Skoro bierze go za stolarza... niech tak zostanie. Ale jest w niej coś, co nie pozwala mu przestać o niej myśleć, coś go do niej przyciąga. Zresztą, nie tylko on czuje tę więź...

Książka Laurelin Paige zapowiadała się ciekawie, miało być seksownie, romantycznie, zabawnie... A jak było? Historia mająca przedstawić niesamowitą drogę dwojga bohaterów - od nienawiści do miłości okazała się według mnie... płaska. O ile mogę użyć takiego określenia w stosunku do fabuły książki. Gdzie ta niechęć do siebie Heather i Setha? Liczyłam na sprzeczki, szczyptę arogancji, ale na pewno nie na to, że ta "nienawiść" będzie się kryła jedynie w ich umysłach. Bardzo szybko pokonali tę barierę - zbyt szybko. Sceny erotyczne były do siebie bardzo podobne, zupełnie do mnie nie przemówiły. Bo nawet jeśli zmieniało się miejsce, otoczenie, czas od jakiego bohaterowie się znali - brakowało w nich emocji, które są dla mnie w tego typu książkach bardzo istotne. Ale może to tylko moje wrażenie, może do was to akurat przemówi.

Sami bohaterowie zostali stworzeni bardzo dobrze. Starannie nakreślone charaktery, które wraz z biegiem wydarzeń nieco się zmieniały. A może nie była to zmiana charakteru a jedynie zdjęcie początkowo przybranych masek? W każdym razie bardzo ich polubiłam - zarówno Heather jak i Setha. Zostali też bardzo dokładnie zobrazowani. Bez problemu mogłam zobaczyć ich oczami wyobraźni, bez jej nadwyrężania. Chociaż... Chyba wolę czasem nie wiedzieć wszystkiego, lubię pofantazjować o wyglądzie bohaterów i nie mieć wszystkiego podanego na tacy.

Czy było zabawnie? Momentami tak. Muszę przyznać, że kilka razy szeroko uśmiechnęłam się do zadrukowanych literami kartek. Seksownie? Jak najbardziej. Ale romantycznie? Tego mi trochę zabrakło. Zabrakło mi rozmów czy spotkań, które nie kończyłyby się seksem. Przecież miłość się do niego nie ogranicza, a w przypadku tych dwojga można było odnieść takie wrażenie.

Liczyłam na więcej. Niektóre reakcje bohaterów na konkretne wydarzenia wydawały mi się sztuczne. Zabrakło też emocjonalności, ciekawszego tła. Ale! "Twardziela" czytało mi się napawdę przyjemnie. Pochłonęłam go w jeden wieczór, dlatego sądzę, że w gruncie rzeczy nie był taki zły. Nie czytałam innych książek autorki, dlatego nie wiem jak "Twardziel" wypada na ich tle. Myślę, że powinnam sprawdzić, bo ta pozycja na pewno mnie nie zniechęciła. Po prostu nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jakiego oczekiwałam.

Jeśli lubicie czasem przeczytać niegrzeczną książkę, myślę, że ta pozycja jest warta uwagi. Główny bohater to gorący facet, ktory wie czego chce. Bohaterka - trochę zagubiona, bardzo wrażliwa, choć skrzętnie ukrywająca to pod maską pewnej siebie divy. Razem przekonują się, że miłość nie zna granic. Że pozycja społeczna, zawodowa - nie ma tej kwesti żadnego znaczenia :)

Ocena: 6,5/10

"November 9"

Colleen Hoover

Już od dłuższego czasu przymierzałam się do przeczytania "November 9". Usłyszałam o niej jeszcze, kiedy moja przygoda z czytaniem nie rozpoczęła się na dobre. Ale po recenzji, którą wówczas przeczytałam, powieść Hoover tkwiła na mojej liście Must Have. I niedawano nadeszła pora, aby móc przenieść tę pozycje na listę Przeczytane. Czy dorównała ona moim oczekiwaniom? Czy słowa, które przeczytałam jakiś czas temu, które skłoniły mnie do sięgnięcia po ten tytuł były uzasadnione?

9 października. To data, która dla bohaterów książki jest najważniejszą, spośród wszystkich w kalendarzu. Do tej pory dla Fallon łączyła się jedynie z przykrym wspomnieniem, które odebrało jej możliwość dalszej kariery aktorskiej. Dla Bena? Trudno powiedzieć. Jednak ich przypadkowe spotkanie, właśnie 9 października, rozpoczęło nowy okres w życiu obojga. Czy można obdarzyć kogoś uczuciem tak silnym, że przetrwa ono na zawsze? Tak. Ale czy będzie to możliwe w przypadku tych dwojga? Z różnych przyczyn decydują się oni na zadziwiający układ. Będą spotykać się tylko 9 października. Przez kolejnych pięć lat. A w międzyczasie nie będą mieli możliwości kontaktu. 

Pomysł na powieść wydaje się dosyć ciekawy. Gorzej, jeśli chodzi o jego realność. Wiem, że w prawdziwym życiu mogą przytrafić się różne rzeczy, ale historia Fallon i Bena wydaje mi się urwana z kosmosu. Nie zmienia to faktu, że jako fabuła książki sprawdza się całkiem dobrze. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, w zależności od rozdziału poznajemy historię z perspektywy Fallon lub Bena. Ponadto poznajemy ją tylko w obrębie kilku dni, z których każdy ma tę samą datę. Zmienia się tylko rok. 

Trochę mam z tą książką problem. Z jednej strony bardzo mi sie podobała - kiedy skończyłąm ją czytać i odłożyłam na półkę, w mojej głowie uformowało się tylko jedno zdanie: "to było super". Ale czy naprawdę było? Przez większą część książki byłam zaintrygowana, ale to wszystko było... normalne. Nie miałam wrażenia, że ta książka znacznie wyróżnia się spośród wielu innych. Dopiero pod koniec, autorka dała mi odczuć takie małe "wow". Tylko niestety naprawdę małe. Książka okazała się bardzo przewidywalna. Mam wrażenie, że im więcej czytam, tym częściej to się zdarza - i trochę mnie to wkurza. Mimo przewidywalności Colleen Hover napisała to w sposób chwytający za serce. W kilku momentach zaszkliły mi się oczy. Podziwiam ją za to. 

Jak wspomniałam wcześniej, pomimo tego oderwania od rzeczywistości, przewidywalności, jedyne co przychodziło mi do głowy po zamknięciu książki to właśnie "było super". Autorka napisała tę powieść w bardzo przyjemny w odbiorze sposób, co bardzo lubię w jej książkach. Są napisane bardzo lekkim językiem, choć w dużym stopniu jest to zasługa tłumacza. Nie czytałam oryginału. Lubię jej styl, jej w pewien sposób oryginalne pomysły. Wykreowani przez nią bohaterowie zawsze są jacyś. Mają swoją przeszłość, są podatni na zmiany, dają się łatwo polubić. 

Nie będę się więcej rozpisywać. Uważam, że Colleen Hoover stać na więcej, niż pokazała w "November 9", ale nie była to zła książka. Była dobra, ale nie rewelacyjna. Cieszę się, że ją przeczytałam. I być może moja ocena jest trochę na wyrost, ale nie mam serca ocenć jej niżej. Bo "to było super". Jeśli lubicie książki autorki, myślę, ża warto przeczytać i tę pozycję.

"Ponieważ Cię kocham"

Guillaume Musso

W centrum handlowym w Los Angeles, niedopilnowana przez opiekunkę znika Layla. Pięcioletnia dziewczynka, córka psychologa i skrzypaczki. Rodzice nie mogą poradzić sobie ze stratą dziewczynki. Kobieta, aby zapomnieć o tragedii coraz częściej daje koncerty. Chce skupić się na pracy, aby nie pozwolić emocjom wziąć góry. Natomiast mężczyzna... Ląduje na ulicy. Jako psychologowi, ciężko mu się pogodzić ze stratą dziecka. Do tej pory na co dzień pomagał osobom takim jak on wyjść na prostą, pogodzić się ze stratą. A teraz? Widzi, ze to wszystko nie miało sensu. Pewnego dnia Mark dostrezga na ulicy żonę, ale spotkanie nie należy do najprzyjemniejszych. Widzi, że kobieta została zaatakowana i rusza jej na pomoc. Kiedy budzi się w jej domu, otrzymuje od niej propozycję powrotu - ale ją odrzuca. Jeśli nie będzie tam Layli, nie będzie i jego... I dziwnym trafem, niedługo Layla się odnajduje. W tym samym miejscu, w którym zniknęła dokładnie pięć lat temu. Co działo się z dziewczynką przez ten czas? 

Guillaume Musso ma swój styl. Jest on na tyle specyficzny, że do tej pory nie spotkałam się z osobą, która miałaby obojętne nastawienie do jego książek. Albo się je uwielbia, albo za nimi nie przepada. Ja je polubiłam. Czytam od niedawna, więc nie wykluczam, że jest to jedna z przyczyn. Jego pomysły na fabułę moim zdaniem zasługują na uznanie. Są... inne. A to sobie bardzo cenię. 

"Ponieważ Cię kocham" to książka, która wciąga. Umiejętności porwania czytelnika w wykreowany przez siebie świat  nie można autorowi odmówić. Przerzucając kartki próbujemy rozwiklać zagadkę, rzucając podejrzenia na niemal każdą, pojawiającą się osobę. Musso potrafi namieszać w głowie. 

Ale. No właśnie. W książkach Guillaume Musso uwielbiam to, że zakończenia przynoszą zwykle tak zwane "wow", że po przeczytaniu mam ciarki, że wszystko nagle wskakuje do odpowiednich szufladek w mózgu. Nie powiem, że tym razem było inaczej, bo nie do końca w tym rzecz. Kiedy byłam w połowie książki, naszła mnie pewna myśl, pomysł na zakończenie tej historii, który bardzo pasował mi do stylu Musso. Ale jedyne czego chciałam, czytając kolejne rozdziały, to to, aby ta myśl była jak najdalsza od rzeczywistego rozwikłania zagadki. Niestety się sprawdziła. Po skończeniu książki byłam więc nieco rozczarowana. 

Jednak ta moja "myśl" to był tylko fragment. Autor konstruuje książkę w taki sposób, że nigdy nie jest się w stanie przewidzieć jej zakończenia w stu procentach. Dlatego nie mogę powiedzieć, że książka jest przewidywalna - bo zupełnie nie.

"Ponieważ Cię kocham" jest książką wartą uwagi. Jeśli lubiecie inne pozycje tego autora, powinniście przeczytać i tę. Choć uważam, że zakończenie mogłoby być lepsze... Albo nie. Jestem wkurzona na swój umysł, że podsunął mi dziwne rozwiązanie, zupełnie nie wynikające z przeczytanej wówczas treści, bo gdyby nie to, uznałabym książkę za naprawdę świetną. Pochłonęłam ją w jeden wieczór, co mówi samo za siebie. Wciągnęła mnie i wzbudziła moje zainteresowanie do tego stopnia, że nie chciałam czekać do kolejnego dnia, aby dowiedzieć się jaką niespodziankę przygotował autor na zakończenie.

Dlatego polecam :) Czas z tą książką na pewno nie będzie stracony. No chyba, że nie przepadacie za twórczością Musso, bo ta książka jest bardzo w jego stylu ;)

"Oskarżyciel" i "Niewinna"

Seria "Domniemanie niewinności"

Whitney G.

"Wyśnione życie"

Cynthia Swanson

Nasze życie to ciąg pojedynczych przypadków, które składają się w jedną całość. Mamy wiele możliwości, wiele dróg, którymi możemy pójść. Jednak nie o wszystkim możemy zdecydować. Nie wiemy jak potoczyłoby się nasze życie, gdybyśmy... Pewnego dnia rozmawiali przez telefon parę minut dłużej.

Akcja powieści toczy się w latach 1962-1963, w Denver. 

Kitty, choć nie ma męża ani dzieci, ma w  miarę poukładane życie. Wraz z przyjaciółką, Friedą, prowadzi małą księgarnię. Ma kochających rodziców, którzy właśnie spędzają wakacje w Honolulu. A w domu towarzyszy jej kot - Aslan. Pewnej nocy bohaterka przenosi się w inny wymiar. W śnie nadal jest sobą, ale nikt nie mówi do niej Kitty... Katharyn ma wspaniałego męża i dzieci. Początkowo to wyimaginowane życie wydaje się jej lepsze, ale kiedy sny powracają, a ona lepiej poznaje wszystkie jego aspekty, nie jest już co do tego przekonana. Powoli granice pomiędzy światami zaczynają się jej zacierać, a ona nie wie, w którym z nich chciałaby żyć tak naprawdę. A oba wydają jej się tak samo prawdziwe...

Kiedy zaczynałam czytać, nie spodziewałam się, że książka będzie aż tak dobra. Bardzo spodobał mi się zamysł autorki, to, w jaki sposób przedstawiła oba światy Kitty. Choć na pierwszy rzut oka, mogłoby się wydawać, że będzie to zwykła obyczajówka, po przeczytaniu stwierdzam, że to określenie zupełnie do niej nie pasuje. "Wyśnione życie", choć czyta się je naprawdę lekko i przyjemnie, porusza ważne tematy. Nastraja nas refleksyjnie, skłania do spojrzenia na własne życie z perspektywy samego siebie, ale gdyby potoczyło się ono inaczej. Czy byłoby wtedy lepsze? Wszystkie wybory, których dokonujemy mają konsekwencje. Nawet te najbardziej niewinne i pozornie nic nie znaczące. Ale czy warto byłoby wtedy podjąć inne? Być może nie mielibyśmy wówczas tego, co w obecnym życiu jest dla nas najcenniejsze?

Kitty/Katharyn, to kobieta, z którą wiele może się w pewnym stopniu utożsamiać. Dzięki temu jeszcze łatwiej wczuć się w powieść. Cynthia prowadzi nas przez światy bohaterki, sprawiając, że powoli sami tracimy orientację. 

"Nic nie jest takie, jakie się wydaje"

"Wyśnione życie" to bardzo intrygująca, piękna, emocjonalna powieść. Czy rzeczywiście trzyma w napięciu, tak jak wspomniano w opisie? Moim zdaniem nie. Ale nie taki jest jej cel. Autorka porywa nas w zwariowany, nie do końca zrozumiały świat, pozwala snuć domysły na temat zakończenia tej historii, mąci nam w głowie... Robi to wszystko w bardzo przemyślany, doskonały sposób. 

Nie czytałam do tej pory żadnej podobnej książki. "Wyśnione życie" to bardzo oryginalna powieść. Mam nadzieję, że będę miała jeszcze możliwość przeczytania innych książek Cynthii Swanson. Autorka pokazała, że choć w dzisiejszym świecie trudno o coś oryginalnego, nie jest to nie możliwe. W dodatku ma przyjemny styl i wie jak dozować informacje, aby bez reszty wciągnąć czytelnika w opisywany przez siebie świat.

W dodatku powieść ta jest przepięknie wydana. Wydawnictwo Kobiece stanęło na wysokosci zadania. Zarówno okładka jak i tytuł doskonale oddają treść książki. Co mogę powiedzieć więcej?..

Serdecznie polecam!

"Wszystko przed nami"

Samantha Young

Piękna opowieść o sile miłości. Samantha Young jest autorką, której książki czyta się dla przyjemności. Dla odprężenia, oderwania od codziennej rutyny. Potrafi zaciekawić i porwać w opisywany świat...

Nora jest osiemnastolatką, niezbyt zadowoloną ze swojego aktualnego życia. Po pracy w barze musi wracać do domu, aby opiekować się chorym ojcem. Kiedyś był dla niej wsparciem, ale teraz stał się niemiły, wyładowywał na niej swoje żale. Dziewczyna nie ma czasu na sprawy, jakie zajmują jej rówieśników. Nie ma osób, którym mogłaby się wygadać, jej najlepsza przyjaciółka przegrała walkę z chorobą. Kiedy poznaje Jima, który wydaje darzyć się ją miłością od pierwszego wejrzenia, po chwili zawachania postanawia wyrwać się z dotychczasowego życia, wyjechać z nim do Szkocji, wyjść za mąż... Na Norę czeka jeszcze wiele trudności i smutku, ale też chwile radości i zapomnienia. 

"Wszystko przed nami" to bardzo emocjonalna opowieść o wychodzeniu na prostą, o walce ze zranionymi uczuciami, z pozornie niewłaściwymi decyzjami, z wyrzutami sumienia. Być może nie jest wielce oryginalna, ale porusza i wciąga. Spędziłam przy niej bardzo przyjemny czas, aż szkoda, że tak szybko się skończyła.

Uwielbiam styl autorki, lekkość, z jakim czyta się jej książki. Samantha Young tworzy romanse, które kryją w sobie coś więcej niż tylko historię dwóch zakchanych osób. Porusza trudne tematy, stawia bohaterów w sytuacjach pozornie bez wyjścia i prowadzi ich tak, aby wreszcie pokazać, że wspomniane sytuacje nie istnieją. Że rozmowa to najlepszy przyjaciel człowieka, że nie warto tłumić w sobie uczuć, skrywać żalów, bać się zacząć od nowa.

Zachowanie głównej bohaterki mogło momentami irytować. Ale... Potrafiłam się z nią utożsamić. I choć niektóre jej zachowania z punktu widzenia czytelnika mogą wydawać się dziwne, wiem, że będąc w jej sytuacji, trudno byłoby postępować inaczej. Moim zdaniem Samantha Young dobrze wiadziała co robi, kreując postać Nory.

Jeśli czytaliście inne książki autorki, "Wszystko przed nami" na pewno przypadnie Wam do gustu. To najlepsza książka autorki spośród tych, które czytałam. Jeśli lubicie romanse i chcecie po prostu przenieść się w świat, w którym prawdziwa miłość zawsze zwycięża - serdecznie polecam! A jeśli się zdecydujecie - nie czytajcie opisu z okładki, zdradza zdecydowanie za dużo :)

"Surogatka"

Louise Jensen

Tu nic nie jest takie, jakie się wydaje...

Kat i Nick marzą o zostaniu rodzicami. Próbują wszystkich możliwych sposobów, ale kiedy te zawodzą, małżeństwo powoli zaczyna tracić nadzieję. Wtedy w życiu Kat pojawia się przyjaciółka z dawnych lat - Lisa, która oferuje pomoc - surogację. Przeszłość kobiet nie jest jednak zbyt kolorowa. Łączą ich wspomnienia, których nie można wymazać. Marząca o macierzyństwie Kat zaczyna otrzymywać niepokojące sygnały. Wydaje się, że przez odnowienie znajomości z Lisą, przeszłość zaczyna się upominać. Dziewczyna nie wie, komu może zaufać, jej świat zaczyna się rozpadać. Znowu.

Louise Jensen ponownie mnie zachwyciła. Chyba stanę się wierną czytelniczką jej thrillerów. Autorka doskonale opanowała sztukę budowania napięcia, stopniowania w ujawnianiu informacji. W pewnym momencie nie jesteśmy w stanie odróżnić prawdy od podejrzeń głównej bohaterki. Mózg podsuwa nam co chwilę rozwiązania, próbuje w logiczny sposób wytłumaczyć niepokojące wydarzenia w życiu bohaterów - tylko po to, aby zaraz im zaprzeczyć. Louise Jensen rzuca cienie, przedstawia różne oblicza postaci. Tu nic nie jest pewne, nic nie jest takie, jakie wydaje się być.

Na samym początku książki znajduje się rozdział zatytułowany "później". Od samego początku wiemy do czego doprowadzą opisywane wydarzenia. Chociaż wiemy, to za dużo powiedziane. Możemy przypuszczać. Nic nie jest tu powiedziane wprost. Snujemy domysły, odrzucamy je, nabieramy podejrzeń... Wiemy, że bohaterowie kryją wiele sekretów. Wiemy, że ich przeszłość nie należała do łatwych. Ale na początku nie wiemy nic konkretnego. Z czasem dowiadujemy się kolejnych faktów. 

Rozdziały podzielone są na "teraz" i "wtedy". Co jakiś czas pojawiają się sny - wspomnienia z przeszłości. Są to jednak urywki, przez które nasz mózg znów zaczyna intensywnie pracować. 

A zakończenie? Nie sądzę, aby ktokolwiek mógł się takiego spodziewać. Poinformowana o tym jeszcze przed rozpoczęciem lektury próbowałam w głowie sklejać różne fragmenty. Co pewien czas przychodziło olśnienie - "Ha! Już wiem jak do tego wszystkiego doszło!". Ale to były tylko pozory. Nie udało mi się rozszyfrować samodzielnie tej historii. Nieprzewidywalność. "Surogatka" ma jej w sobie mnóstwo.

Jestem pełna podziwu dla konstrukcji całego thrillera. Polubiłam główną bohaterkę - Kat, choć spotkałam się wcześniej z kilkoma opiniami, że była ona denerwująca. Nie dla mnie. Wydaje mi się, że to kwestia wczucia się w jej postać, pozwolenie sobie na wejście w jej świat i rozumowanie w jej sposób. 

Co mogę więcej dodać? Polecam. Jeśli lubicie thrillery psychologiczne, chcecie poczuć adrenalinę, dać się porwać w nieco zagmatwany, tajemniczy świat, poczuć dreszcz emocji, dać się zaskoczyć - koniecznie sięgnijcie po "Surogatkę". Po przeczytanym wcześniej "Prezencie" tej samej autorki miałam wysokie oczekiwania - ani trochę się nie zawiodłam. Powiem więcej, autorka pokazała, że stać ją na wiele. Myślę, że dopiero się rozkręca.