Życie jest piękne. A wiecie dlaczego? Bo nieustannie nas zaskakuje. Jest bardzo skomplikowane, ale przez to właśnie tak ciekawe. Choć zdarzają się w nim gorsze momenty, smutek, płacz, zwątpienie... Ale to właśnie dzięki nim jesteśmy w stanie docenić te dobre. Wbrew pozorom, każda sekunda ma wpływ na nasze dalsze losy. To, czy wyjdziemy z domu pięć minut wcześniej, czy później. 

Kiedy popatrzę wstecz, samej trudno mi uwierzyć, jak bardzo inne mogłoby być teraz moje życie. Wszystkie decyzje, które podejmowałam spontanicznie, o których nie miałam pojęcia, że tak wiele będą dla mnie znaczyć w przyszłości. Na szczęście okazały się trafne, bo jestem teraz szczęśliwa. Ale kto wie, może byłabym także przy wyborze innych? Jednak byłoby to znacznie inne emocje, świat, gdybym go porównała z teraźniejszym z pewnością byłby dla mnie zupełnie inny. 

Pozdrawiam was ciepło znad morza i życzę udanych, kolejnych dni wakacji!

Do kolejnej notki :D

Muszę przyznać, że jeszcze do niedawna nie przepadałam za czytaniem. Trudno mi powiedzieć co było tego powodem. Z pewnością po części przyczyniły się lektury, które kompletnie nie przypadały mi do gustu, po części jakiś bunt - pozostałość z dzieciństwa, kiedy to w pewnym okresie uważałam, że czytanie jest dla "kujonów", chociaż co do tego, zdanie zmieniłam bardzo szybko. Być może nie potrafiłam znaleźć książek odpowiednich dla siebie. W domu, otoczona "mądrymi książkami", nie widziałam w czytaniu niczego ciekawego. Jestem wybredna, to fakt. Poza tym, jeśli całe otoczenie było przyzwyczajone do tego, że nie czytam, głupio było mi nagle zmienić zdanie. Jestem uparta i ciężko było mi przyznać rację osobom, które co jakiś czas zachęcały mnie do książek, przekonane, że wciąż nie mam zamiaru po nie sięgać. Więc się wykręcałam. I tak trwałam w moim anty-czytelniczym nastawieniu. Aż do lipca.

Wtedy coś we mnie pękło. Zaczęłam trochę zazdrościć osobom, które z pasją, pełne emocji opowiadają o ostatnio przeczytanych tytułach. Chętnie robiłabym to razem z nimi - tylko o czym ja miałabym opowiadać? Postanowiłam zabrać się do czytania. Powrócić do tego, co porzuciłam przez własną głupotę. Poszperałam trochę w internecie, przejrzałam kilka blogów i poszłam do księgarni.

Tego dnia coś się we mnie zmieniło. Zaczęłam odkrywać świat literatury zupełnie na nowo, zupełnie w inny sposób. Z własnej woli, nie z przymusu, z ogromnym zainteresowaniem i zawzięciem. Od tamtej chwili czas, który normalnie minąłby mi na oglądaniu tv, albo leżeniu i gapieniu się w sufit przeznaczyłam na książki. Dawno nie byłam tak zadowolona z podjętej decyzji jak z tej o powrocie do czytania. Książki zaczęłam dosłownie połykać, przynajmniej jak na mnie, która do tej pory nic nie czytała...

Dziś jestem po lekturze powyższych, dziesięciu książek. Myślę, że niedługo postaram się zwięźle przedstawić wam o nich moją opinię :) Może macie do polecenia jakiś ciekawy tytuł? Czekam na wasze propozycje!

Do kolejnej notki!

W dzisiejszym poście chciałabym opisać swoją przygodę z blogosferą. W jakim celu? Czemu teraz, a nie w poście powitalnym, jakieś pięć miesięcy temu? Szczerze mówiąc, trudno odpowiedzieć mi na te pytania. Poczułam taką wewnętrzną potrzebę i tyle :) Zapraszam do przeczytania, ale jeśli przeraża was ilość tekstu, to rozumiem i nie zmuszam :P Sama się lekko przeraziłam patrząc na jego długość :D

Niemal od zawsze moimi ulubionymi zwierzętami były koty. Były nimi także w podstawówce, w której to rozpoczęłam swoją przygodę z blogowaniem. Do internetowego świata dostałam się dzięki dobrej koleżance, która prowadziła bloga. Miałam wtedy nieco ponad 11 lat. Pomimo braku kota i w sumie braku o nich zbytniej wiedzy, a jedynie nimi zauroczona postanowiłam pójść w ślady koleżanki i stworzyć mój własny kącik w internecie poświęcony tym przemiłym zwierzakom. Na początku nie miałam za bardzo pomysłu na tematyczne notki związane z kotami, jednak z czasem nieco się rozkręciłam i podszkoliłam w kociej dziedzinie. Pierwszy adres mojego bloga wydał mi się jednak pewnym czasie zbyt dziecinny. Nic dziwnego. 

Drugiego bloga, o tej samej tematyce założyłam w miarę szybko. Nie pamiętam dokładnie czy było to po roku, czy po krótszym czasie. Wkładałam w niego już znacznie więcej starań. Wydawał mi się bardziej "profesjonalny". Zaczęłam wtedy także bardziej przykładać uwagę do jego wyglądu i zainteresowałam się tworzeniem własnych szablonów. Po pewnym czasie zostałam "przyjęta" do kociej blogosfery i nawet przez pewien czas widniałam jako współautorka na blogu, który do niej należał. Bardzo miło wspominam ten czas. Byłam chyba jednak jedyną osobą, która miała bloga poświęconego kotom, a sama nie miała z nimi wiele wspólnego, poza faktem, że je uwielbiała.

Po pewnym czasie wyczerpałam tematy. Po prostu. Nie miałam zwierzaka, więc nie mogłam poświęcać mu notek, opisywać jego przygód czy wybryków - bo o czym innym można tworzyć w podstawówce. Moja wiedza była jedynie teoretyczna. Poza tym, dziewczyny z kociej blogosfery powoli się wykruszały i zaczynały prowadzić bardziej ambitne blogi. Wkrótce także ja odpadłam. Ale od blogowania zrobiłam sobie przerwę.

Nadal odwiedzałam strony dziewczyn, które poznałam podczas prowadzenia własnej, aż w końcu za tym zatęskniłam. Trochę czasu zajęło, zanim znalazłam dla siebie miejsce. Tworzyłam blogi, pisałam po dwa posty, po czym je opuszczałam, usuwałam, zaczynałam od nowa. Pewnego razu, przez przypadek, trafiłam na blogi jakich dotąd nie odwiedzałam. Z opowiadaniami. Bardzo spodobał mi się ten pomysł. Zawsze lubiłam coś tworzyć, od dziecka moim małym marzeniem było napisanie książki. Dlatego postanowiłam spróbować. 

Opowiadaniami zajmowałam się przez około dwa lata - w ostatniej klasie gimnazjum i pierwszej liceum. Zgromadziłam małą, ale dla mnie bardzo cenną grupkę czytelników, którzy zaglądali do mnie bez względu na to, czy na ich blogach akurat pojawiła się notka i szukają komentatorów. Zaglądali, bo byli ciekawi dalszych losów bohaterów. Było to dla mnie bardzo motywujące, ale zaczynało mi brakować czasu. Opowiadania pojawiały się coraz rzadziej, były coraz krótsze, a moi znajomi bloggerzy byli w podobnej sytuacji do mnie. Kiedy ich blogi zaczynały powoli odpadać ja także postanowiłam zakończyć moją twórczość. Potrzebowałam trochę więcej czasu na szkołę i inne sprawy.

Jednak nie tak łatwo odciąć się od blogowego świata, kiedy już raz się tam wkroczy. Po prostu zaczyna się za nim tęsknić. Tak więc już w drugiej klasie liceum postanowiłam powrócić. Tym razem na typowo life-stylowego bloga, o takim samym adresie jak aktualnie. Pisałam na tyle często,  na ile starczało mi czasu. Trafiały się dłuższe przerwy, aż w końcu pojawił się kompletny zastój, spowodowany konkursem i późniejszą maturą. Po maturze powróciłam, ale to już nie było to samo. Czytając własne posty chwytałam się za głowę, dlatego postanowiłam usunąć bloga i odpocząć. Zastanowić się, czy jest dla mnie miejsce w blogosferze, skoro nie potrafię na poważnie do tego podejść. 

Namyślanie się trwało do momentu, w którym zdecydowałam, że spróbuję swoich sił na wrotkach. Zresztą mój post powitalny na aktualnym blogu właśnie tego dotyczy. Jest nieco niespójny z dalszymi notkami. Dlaczego? O wrotkach można pisać przez jakiś czas. Ale ile? Tym bardziej jeśli za oknem pochmurno a na studiach masa nauki. Popukałam się w głowę i uznałam, że jednak mój poprzedni blog to było to, w czym czułam się najlepiej. Zero ograniczeń, różnorodne tematy, to na co aktualnie przyjdzie mi pomysł. Tak więc powróciłam do poprzedniej nazwy. Usunęłam z bloga większość postów związanych z wrotkami, które były pisane lekko na siłę, zostawiając jednak pierwszy. Po co? Dla mnie samej. Być może liczę na to, że kiedy przyjdzie mi pomysł na ponowną zmianę swojego miejsca w internecie, ta notka mnie od tego odwiedzie, przypominając moją dotychczasową historię w blogosferze. Oby tak było :) 

Jeśli dotrwaliście do tego miejsca, czytając wszystko to co napisałam, jestem pod ogromnym wrażeniem :) Jednocześnie chciałabym wam podziękować, że jesteście tu ze mną i motywujecie komentarzami :D Obiecuję nie zanudzać was więcej takimi historiami ;P

Do kolejnej notki!