"Prawdy i tajemnice"

Sylwia Trojanowska

"Prawdy i tajemnice" to kolejna po "Sekretach i kłamstwach" powieść Sylwii Trojanowskiej, w której poprzez opowieść dziadka Magdy, poznajemy losy jej rodziny. Dowiadujemy się przez co musiał przejść w młodości Ludwik Starkowski i co działo się już później, gdy jego przeszłość wydawała się powracać... Nie jest to oczywiście jedyny wątek - ale dla fabuly zdecydowanie najważniejszy. 

Nie będę zdradzać żadnych szczegółów, nie będę wspominała o tym z jakiej sytuacji "startują" bohaterowie na początku powieści - a to dlatego, że w tym przypadku mogłabym zdradzić niechcący coś z pierwszej części. A tego oczywiście chciałabym uniknąć. W przypadku tych książek - koniecznie czytajcie je po kolei. Druga jest bezpośrednią kontynuacją pierwszej. Nie czytając "Sekretów i kłamstw", a sięgając po "Prawdy i tajemnice" ucieknie wam kilka ważnych kwestii poruszanych w pierwszej części. Ja "Sekrety i kłamstwa" czytałam już dosyć dawno - i nawet sam ten fakt - przepaść czasowa - sprawił, że podczas lektury nie czułam się komfortowo. Dlatego na początku musiałam przypomnieć sobie kilka kwestii z poprzedniego tomu. 

Moją opinię o "Sekretach i kłamstwach" możecie przeczytać TUTAJ.

Klimat powieści jest wyjątkowy. Kiedy Ludwik Starkowski zaczyna snuć swoją opowieść cofamy się o kilkadziesiąt lat. Patrzymy na otaczający nas wówczas krajobraz. Krajobraz, który z pięknem nie ma nic wspólnego. Ruiny, gruzy, krew... Razem z Magdą siadamy w bibliotece i oczami wyobraźni przenosimy się do czasów, które na zawsze odcisnęły się na jej dziadku. Które, jak twierdzi, zmieniły go bez powrotu - kiedy to narodziło się zło...

"Muszę się zastanowić jak to zrobić. Jak mam ci opowiedzieć o narodzinach zła."

W historii Ludwika Starkowskiego rzeczywiście wydarzyło się wiele okropnych rzeczy. Czasem musiałam odłożyć książkę na bok, bo ten natłok przerażających wydarzeń, tego zła, okropieństwa, jakie pojawiają się w historii starszego mężczyzny, po prostu mnie przytłaczał. Na szczęście w takich momentach - bardzo często - autorka sama przerywała opowieść dziadka Magdy i przenosiła nas do obecnych czasów. Tylko, że akurat w nich...

No właśnie. Jednym z innych wątków jest wątek miłosny. Nie jest on dla fabuły póki co szczególnie istotny, ale... No właśnie. Odniosłam wrażenie, jakby autorka chciała w nim namieszać. Jakby chciała wysunąć go na bliższy plan, zwrócić na niego uwagę. W momencie, gdy to właśnie ten wątek wkraczal na pierwszy plan - momentalnie traciłam sympatię do głównej bohaterki, do Magdy. Znając jej przeszłość, wiedząc przez co przeszła w życiu, jej zachowanie w kwestiach miłosnych było  dla zupełnie niezrozumiałe. Chciałabym się wyżalić, wylać z siebie wszystko to, co mnie gryzło, wskazać pojedyncze zdania, czasem słowa, przez które ze zrezygnowaniem przewracałam oczami... Ale podejrzewam, że wtedy powiedziałabym za wiele. Chciałabym, aby miłość była w tej powieści tym dobrym, ciepłym, budującym wątkiem, żeby nie była skomplikowana, żeby to ona pomagała iść do przodu. Żeby była prosta i piękna... W obliczu przerażających, trudnych, bolesnych wspomnień Ludwika Strkowskiego - czy to źle, że chciałabym odnaleźć w innym watku trochę radości? Odrobinę szczerego, rodzącego się uczucia? Ale większość z was pewnie nawet nie zwróci na to uwagi, więc tym fragmentem mojej opinii się nie zrażajcie.

Denerwujący był jednak dla mnie fakt, że wszystko toczyło się spokojnym tempem, poza opowieściami Ludwika, w których emocji było mnóstwo, czytało mi się ją spokojnie, przerzucałam  powoli kartki... Aż dotarłam do zakończenia. A tam? Nagle wszystko nabrało tempa, nagle pojawiło się mnóstwo pytań, nagle zaczęło się dziać coś, co wzbudziło we mnie jeszcze mocnejsze emocje. Zaczęłam się wciągać jeszcze bardziej, wręcz na nowo, powieść przybrała inny wydźwięk i wtedy pojawiło się zdanie, które doprowadziło mnie do szału. A brzmiało ono tak: "Koniec tomu drugiego." Pani Sylwio! Tak się nie robi!

Oczywiście żartuję... Ale no jak można zostawić czytelników w momencie, gdy tyle zaczęło się dziać, gdy emocje sięgały zenitu? Niezły chwyt marketingowy. Udany. Na pewno przeczytam kolejny tom. 

"Prawdy i tajemnice" to z pewnością książka warta uwagi. Jeśli czytaliście poprzednią część i przypadła wam ona do gustu - koniecznie sięgnijcie również po tę. Ten sam klimat, trochę mroczny, tajemniczy. Powieść odsłania przed nami nowe tajemnice Ludwika, Magda poznaje tę stronę dziadka, o której nie miała pojęcia. Słuchając jego słów - poznaje go na nowo. A my razem z nią.

"No, Asiu!"

Marika Krajniewska

"Madame Pylinska i sekret Chopina"

Eric-Emmanuel Schmitt

Muszę zacząć czytać zdecydowanie więcej książek autora. To przyjmeność w czystej postaci. Jego styl, jego szczerość, lekkość pisania. A w dodatku wspaniała treść, która przyciąga jak magnes, od której nie sposób się oderwać. Jego książkom daleko (przynajmniej tym, które znam) do powieści przepełnionych zwrotami akcji, wywołujących skrajne emocje. To dowód na to, że nie zawsze musi się wiele dziać, nie zawsze w dynamice i efektach zaskoczenia tkwi magia zaciekawienia czytelnika. Autor doskonale o tym wie.

"Madame Pylinska i sekret Chopina" to tytuł przepełniony spokojem, ciepłem. Wiecie co najbardziej mnie w nim dotknęło? Co sprawiło, że zatopiłam się w lekturze i nie miałam ochoty od niej odejść choćby na moment? Autentyczność. Eric-Emmanuel Schmitt pisze z serca. Przez treść książki się płynie. To, że autor odsłania się przed czytelnikiem, odkrywa kawałek siebie, to jak to robi... To jest coś pięknego. Czytający miałam wrażenie jakby to mnie osobiście obdarzył zaufaniem, jakby zdradzając to, czego nauczyła do Madame Pylinska, przekazywał mi pewien rodzaj tajnej wiedzy, tylko dla wtajemniczonych. 

To książka w której dowiadujemy się jak autor odkrył swoje powołanie, jak z pomocą nauczycielki odnalazł właściwe drzwi na swej drodze. A teraz to on daje nam lekcję. "Madame Pylinska i sekret Chopina" to bardzo refleksyjna, szczera, wzruszająca, piękna opowieść o odnajdywaniu siebie, o tym, że czasem dążenie utartymi szlakami nie przynosi oczekiwanych efektów. Że życie to też sztuka. Że czasem trzeba spojrzeć szerzej, zajrzeć w głąb siebie, aby odnaleźć to, czego szukamy.

Serdecznie wam ją polecam.

"Drogi Evanie Hansenie"

Val Emmich, Levenson Steven, Pasek Benj, Paul Justin

Niektórzy znają Evana z musicalu, ja nie miałam okazji go obejrzeć. Zanim dowiedziałam się o polskiej premierze książki - nawet nie wiedziałam wcześniej o jego istnieniu. Jednak kiedy zapoznałam się z opisem, kiedy przeczytałam kilka pierwszych stron powieści, kiedy zobaczyłam jaką popularnoścą cieszy się ten tytuł... Wiedziałam, że muszę po niego sięgnąć. Książka "Drogi Evanie Hansenie" zapowiadała się naprawdę obiecująco. Ale czy sprostała moim oczekiwaniom?

Evan to samotny chłopak. Cierpi na fobię społeczną, w ramach leczenia której terapeuta zalecił mu pisanie listów. Listów do samego siebie, dzięki którym zobaczy, że jego życie nie jest wcale takie trudne. Mają mu pomóc uwierzyć, że kiedy jest się sobą, wszystko będzie dobrze. Ale pisanie listów, rozpoczynających się od słów "Drogi Evanie Hansenie, dziś będzie wspaniały dzień. Oto dlaczego" nie przynosi rezultatów. W życiu Evana nic za ich sprawą się nie zmienia... Do czasu, gdy chłopak postanawia napisać wreszcie to co czuje narawdę. Wylewa swoje myśli na papier, drukuje... I niestety list trafia w niepowołane ręce - ręce Connora, który niedługo potem popełnia samobójstwo. A jedyne, co wówczas się przy nim znajduje to właśnie list. Do Evana, do drogiego Evana Hansena. A takie listy pisze się przecież do przyjaciół, prawda? 

Znając opis byłam bardzo zaintrygowana. Pierwsze strony podsycały moją ciekawość. Poznawanie Evana było dla mnie wyjątkowym doświadczeniem, ponieważ na co dzień niewiele się od niego różnię... Zawieranie znajomości zawsze było dla mnie udręką, zawsze trzymałam się z boku, w cieniu, nie wychodziłam przed szereg. Może nie było to u mnie nasilone aż do tego stopnia, ale w pewien sposób potrafiłam utożsamić się z Evanem. 

Jednak wszystko, co wydarzyło się później... Budowanie "nowego życia" na kłamstwach, odnalezienie się w tej nowej roli, sam fakt, że w ogóle do tego doszło - zupełnie do mnie nie trafiło. Czasem ciężko się sprzeciwić, zaprzeczyć, wyjaśnić. Czasem łatwiej robić to, czego oczekują od nas ludzie. I gdyby na tym się skończyło działanie Evana, gdyby poza przytakiwaniem, robieniem tego co uważa za słuszne ze względu na rodzinę Connora pozostał sobą, gdyby w tym wszystkim pozostał sobą - mogłabym to zrozumieć. Ale Evan z "niewidzialnej" osoby staje się nagle gwiazdą. Wpada na pomysł, którego realizacja na celu podtrzymanie pamięci o Connorze i... I w tym momencie straciłam zainteesowanie ksiażką, bo wydało mi się to już przesadą. Bo jestem skrytą osobą, bo wiem co to znaczy bać się do kogoś podejść i powiedzieć "cześć", bo wiem jak to jest być nieśmiałą. 

Każdy jest inny, niektóre wydarzenia mogą wpływać na nasze zachowanie tak, że stajemy się zupełnie nie do poznania i rozumiem, że właśnie to zadziało się z Evanem. Po prostu do mnie to nie trafiło. Wydawało mi się to naciągane, przesadzone, zupełnie nie pasowało do osoby, którą poznałam na początku książki.

"Dziś musisz tylko być sobą" - to słowa z jednego z wielu listów Evana. I gdyby tylko na nie spojrzał w momencie, gdy w jego głowie rodziła się chęć zaistnienia, gdyby przypomniał sobie, że bycie sobą to podstawa...

Ale mimo tego, że z książką średnio się polubiłam - uważam ją za wartościową. Bo co innego pomysł na fabułę, decyzje bohatera, a co innego kwesie jakie powieść porusza. A porusza wiele, naprawdę istotnych - samotność, brak poczucia przynależności, brak zrozumienia, a wreszcie samobójstwo.  "Drogi Evanie Hansenie" to książka, która momentami wzrusza do łez, która niesie za sobą wiele emocji i która zostawia nas z wieloma refleksjami. I wiem, że wielu osobom przypadnie do gustu. Jak dla mnie była... "za bardzo". Evan za bardzo brnął w kłamstwa, za bardzo chciał być kimś, kim nie był, za bardzo się zmienił. Ale to kwestia pomysłu na książkę, na fabułę. 

Długo zbierałam myśli po jej przeczytaniu, bo mam bardzo mieszane uczucia. Nawet teraz, kiedy piszę nie do końca wiem cosądzę o tej książce. Im bardziej narzekam, tym więcej refleksji rodzi się w mojej głowie i ty bardziej chcę ją jednak zachwalać. Znacie to uczucie? Bo książka była dobra, ale po prostu wydarzenia potoczyły się nie w tym kierunku, w którym chciałam, żeby się potoczyły. Czy warto ją przeczytać? Myślę, że warto dać jej szansę. Może akurat wam przypadnie do gustu?

Więcej o książce: http://bit.ly/2AXQ43q

"Coś tu nie gra"

Joanna Szarańska

"Coś tu nie gra" to trzecia część serii "Kronika pechowych wypadków". Główną bohaterką powieści jest Zojka, dla której wpadanie w tarapaty stało się codziennością. Jeśli nie czytaliście poprzednich części zachęcam Was do zajrzenia do opinii na ich temat. Podrzucam wam linki i przechodzę do krótkiego omówienia najnowszej powieści Joanny Szarańskiej :) 

W Lipówce szykuje się wielkie wydarzenie - przedstawienie teatralne. Mieszkańcy nie rozmawiają niemal o niczym innym, nawet jeśli nie zgłosili się na casting, chcą być ze wszystkim na bieżąco. Dla  tej małej miejscowości teatr to coś zupełnie nowego, coś, czego jeszcze nie było. A w dodatku przedstawienie ma się odbyć w szczytnym celu! Kiedy młoda dziennikarka, Zojka, dowiaduje się o przedsięwzięciu, wie, że musi powstać na jego temat artykuł... I to lepszy, niż zafunduje konkurencja. Ale dziewczyna działa jak magnes na kłopoty. Nic więc dziwnego, że niedługo na teren plebanii, gdzie odbywają się castingi i próby musi wkroczyć policja. Aspirant Chochołek znów ma zagadkę do rozwikłania. Problem w tym, że akurat teraz ma na głowie inne sprawy.

"Coś tu nie gra" to bardzo zabawna, lekka, wciągająca powieść. A takie właśnie uwielbiam! Podczas jej lektury uśmiech nie schodził mi z twarzy. A do tego wszystkiego lekki dreszczyk emocji związanych z zagadką kryminalną. Cudo! Nie wiem, czy wiecie, ale wprost uwielbiam komedie. Ale trafić na taką, przy której rzeczywiście można się pośmiać - to nie jest wcale prosta sprawa. Dlatego już teraz z niecierpliwością czekam na kolejny tom przygód Zojki :)

A najwięcej śmiechu zagwarantowała mi babunia Łyczakowa, babcia Zojki - to jest tak rewelacyjnie wykreowana bohaterka! Jej charyzma, charakter, jej pomysły, zachowanie - coś wspaniałego dla oka czytelnika. Uwielbiam ją od pierwszej części. Z resztą - nie tylko ona jest doskonale wykreowana. Policjant Chochołek, redaktor Kordecki czy chociażby Zojka - wszyscy obdarzeni są "tym czymś". Słysząc opis ich charakteru czy zachowania - wiemy o kogo chodzi. Są barwni, różni, a jednocześnie tworzą razem zestaw tak oryginalny i spójny za razem, że nie da się ich nie polubić.

Słuchajcie, nie będę się rozpisywać. Polecam Wam serdecznie całą serię "Kronika pechowych wypadków". Jeśli chcecie się pośmiać, odpocząć po ciężkim dniu, nabrać energii do działania - koniecznie sięgnijcie po te książki!