"Szpilki za milion"

Izabela Szylko

Spora dawka humoru, wyraziste postacie, doskonale zaplanowana intryga - czego chcieć więcej? "Szpilki za milion" to idealny przepis na mile spędzony czas. 

Jacek Sparowski musiał zmierzyć się w życiu z wieloma trudnościami. Wcześnie stracił rodziców, a kiedy wydawało mu się, że znów poukładał sobie życie - wystawiła go dziewczyna. W jednym momencie pozostał bez niczego, bez dachu nad głową, a nawet pracy. Szybko jednak wziął się w garść. Z pomocą przyjaciela znalazł tymczasowe mieszkanie - u jego ciotki, a także pracę - w jego firmie. Mogłoby się wydawać, że znów wszystko wychodzi na prostą. Ale nic bardziej mylnego - na jego drodze staje celebrytka - Lola Marini, jego była żona. Jacek, dostrzega w tym szansę odegrania się na kobiecie i postanawia zaryzykować. Kiedy dowiaduje się, jaki przekręt szykuje jego była, nie może już zrezygnować. A wszystko ma się odegrać ze szpilkami za milion funtów w centrum.

Jestem pełna uznania dla Izabeli Szylko. Stworzyła dokładnie taką komedię kryminalną jakie lubię. Bez rozlewu krwi, z niebanalną intrygą, humorem i bohaterami, których nie da się nie polubić. Autorka idealnie trafiła w mój gust. Nie próbowała wcisnąć niczego na siłę, dopisać paru zdań dla efektu "wow". Postawiła na prostotę - i jestem jej za to bardzo wdzięczna. Pokazała, że nie trzeba uciekać się do przekleństw czy polityki, aby wywołać u czytelnika śmiech. Niestety w obecnych czasach większość osób to robi. Niepotrzebnie. 

W książce przedstawione są różne charaktery. Lola Marini to typowa egoistka dążąca do bogactwa i sławy. Pozornie bliscy jej ludzie to tylko pionki. Celebrytka nie zawaha się przed ich wykorzystaniem do granic możliwości i późniejszym wyrzuceniem z życia. Jacek Sparowski to mężczyzna nieco zagubiony. Naiwny i uczciwy. Ale znający już trochę życie - a przede wszystkim Lolę. Dobrze wie, że nadszedł czas, kiedy może się wykazać. Józefina vel Ziuta, u której mieszka główny bohater, to inteligentna kobieta. Zna się na ludziach jak nikt inny. A ostatnio brakuje jej w życiu odrobiny szaleństwa. Jej postać została wykreowana po mistrzowsku. Są także Misiek z żoną Agatą i jego wspólnik - Jakub Bondek - ciężki przypadek...

I wreszcie szpilki. Nic nikomu nie winne, a będące powodem całego zamieszania. Jaką rolę mają do odegrania? Sięgnijcie po tę poweiść, a sami się przekonacie.

Książka wciąga, pozwala odpocząć i uśmiechnąć się do kartek papieru. Krótkie rozdziały przyspieszają tempo czytania. Powieść jest napisana z lekkością, dialogi są bardzo naturalne. Autorka naprawdę stanęła na wysokości zadania. Pokazała walkę na spryt i przebiegłość, a potem zaskoczyła zakończeniem.  

Jeśli szukacie lekkiego kryminału, przy którym odpoczniecie od codziennych problemów, albo po prostu źródła śmiechu - polecam! 

"Prezent"

Louise Jensen

Jeszcze do niedawna myślałam, że thrillery to nie moja bajka. Ale z każdą kolejną książką przekonuję się, że byłam w błędzie. 

Jenna otrzymuje drugą szansę. Po długiej walce udaje się jej ocalić życie - a wszystko za sprawą przeszczepu - serca. Prezentu, za który jest niesamowicie wdzięczna, ale który okazuje się być dla niej początkiem niewytłumaczalnych przeżyć - snów, wizji... Dziewczyna wraca do zdrowia, odzyskuje siły, lekarze potwierdzają jej coraz lepszy stan, ale ona nadal musi przyjmować olbrzymie dawki leków. W końcu w jej ciele bije serce innego człowieka. Człowieka, który z pewnością przeżył gorsze chwile niż ona. Psychoterapeutka wydaje się nie rozumieć dziewczyny, sytuacje które przedstawia Jenna wydają się według niej mieć sensowne wytłumaczenie medyczne. I choć początkowo dziewczyna stara się wierzyć w słowa kobiety - rzeczywistość zaczyna im zaprzeczać. 

Jenna, mimo wielu ostrzeżeń, kontaktuje się z rodziną dawczyni. Wydają się oni z tego powodu bardzo szczęśliwi, wdzięczni, że osoba, której ich córka podarowała nowe życie, chce ich poznać. Główna bohaterka poznaje okoliczności śmierci Callie i poddaje je pod wątpliwość. Od tego momentu jest przekonana, że wszystkie wizje, sny - są wiadomością od dawczyni. Ostrzeżeniem? Prośbą? Dziewczyna jest przekonana, że  chce odkryć prawdę, ale niestety nie może przy tym liczyć na najbliższych...

Autorka dawkuje emocje po mistrzowsku. Kończy rozdziały w kluczowych momentach, nie pozwalając na spokojne odłożenie książki na bok. W niektórych pozycjach mnie to denerwuje, ale w "Prezencie" uważam to za ogromny plus. Tej książki nie da się rozwlec na dłuższy czas. Trzyma w napięciu, wciąga w zakręcony świat, pozwala czytelnikowi wczuć się w rolę detektywa, razem z główną bohaterką dążyć do odkrycia prawdy. 

Przebieg wydarzeń śledzimy oczami Jenny. Ale jest też druga strona - sny i wizje, których bohaterką jest Callie. Poznajemy urywki z jej życia, możemy konfrontować je ze zdarzeniami przytrafiającymi się obdarowanej drugim życiem dziewczynie. Przedstawienie historii w ten sposób bardzo pobudza wyobraźnię Przyprawia o dreszczyk emocji, kiedy odnajdujemy powiązania pomiędzy dwoma światami.

Bohaterowie "Prezentu" są bardzo dobrze wykreowani. Autorka nie daje nam prostego zadania, pozwalając prowadzić śledztwo oczami Jenny. Podoba mi się, że mamy wiele opcji, wiele napoczętych tropów. Że nie jesteśmy w stanie zbyt szybko przejrzeć bohaterów. Dobrze scharakteryzowani, przedstawieni w różnym świetle. Louise umieszcza ich w różnych miejscach, przydziela różne zajęcia, przez co Jenna patrzy na nich w określony sposób. Czy jej obawy wobec poszczególnych osób są uzasadnione, czy może to tylko urojenia? Nie wiemy co bohaterowie kryją pod maskami... A może wcale ich nie mają?

Mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że spośród przeczytanych do tej pory thrillerów, "Prezent" jest najlepszym. Porywa od pierwszych stron, trzyma w napięciu, przyspiesza tętno. Nie zabrakło także lekkiego wątku miłosnego. Książka ta porusza w dodatku ważne tematy i pozwala na chwilę refleksji po skończonej lekturze. Z pewnością sięgnę po inne pozycje napisane przez Louise Jensen. 

Serdecznie polecam! Myślę, że się nie zawiedziecie!

"Maybe someday"

Colleen Hoover

Z książkami Colleen Hoover wiążą się przeróżne opinie. I w sumie mi samej ciężko jest jednoznacznie ocenić jej twórczość. Dlaczego? Kiedy czytam, chodzę jak zahipnotyzowana, nie mogę się oderwać, a moje myśli krążą wokół wykreowanych przez autorkę bohaterów. Potem przez pewien czas jestem w fazie zauroczenia, zafascynowania książką. A później to mija. I w sumie ciężko mi stwierdzić dlaczego powieść wywarła na mnie tak duże wrażenie. Zwykle wtedy zaglądam do niej ponownie, czytam fragment - i przypominam sobie wszystkie powody. 

"Maybe someday" to powieść o dwóch niemal stworzonych dla siebie osobach - Sydney i Ridge'u. On jest muzykiem, gra na gitarze. Ona co wieczór słucha dźwięków dochodzących z balkonu chłopaka i jak zaczarowana pozwala się im porwać. Układa do nich słowa, ale nie zastanawia się nad nimi. Płyną prosto z jej serca. Kiedy całe jej dotychczasowe życie staje pod znakiem zapytania - traci chłopaka, przyjaciółkę i dach nad głową ich drogi się przycinają.

Colleen Hoover pisze w bardzo emocjonalny sposób. Jej bohaterowie przemawiają do mnie od samego początku. Historie, które autorka przedstawia są przede wszystkim możliwie oryginalne. Nie mogę powiedzieć, że są nieprzewidywalne, bo zdarza się, że są, ale mimo to nie są tak schematyczne jak większość powstających w obecnych czasach powieści. Każda z książek Hoover porusza nieco inne tematy, każda jest napisana z pomysłem i przemyślana. 

Ale teraz więcej o "Maybe someday"... Ta powieść jest dla mnie w pewien sposób wyjątkowa. Pokazuje, że uczucia nie zależą od naszych chęci. One po prostu są. Możemy starać się nad nimi zapanować, ba, możemy to nawet robić z sukcesem. Tylko to wszystko sprawia, że nie jesteśmy do końca szczęśliwi. Zakończenia książek Hoover (przynajmniej tych, które do tej pory czytałam) zawsze są... sprawiedliwe? Nie wiem czy to odpowiednie słowo. W każdym razie są bardzo pozytywne - wydaje się, że najlepsze z możliwych. I tak jest również tym razem. Jednak powieść ta zmusiła mnie do refleksji nad tym, co byłoby, gdyby pewne wydarzenia nie miały miejsca. A właściwie jedno wydarzenie. Historia przedstawiona przez Hoover nie wyglądałaby wtedy tak pięknie... 

Ale nie ma co gdybać, bo wygląda i dla czytelnika takiego jak ja jest idealną pozycją. Polecam ją każdemu kto lubi romanse, kto nie ma bardzo wygórowanych oczekiwań, ma ochotę przeczytać emocjonalną historię. "Maybe someday" to lektura obowiązkowa dla każdej romantycznej duszy. 

Chciałabym powiedzieć nieco więcej, wyrazić więcej emocji płynących z książki, ale chyba nie powinnam. Tutaj każdy szczegół ma znaczenie, a ich odkrywanie sprawia wielką przyjemność podczas czytania. Dawkowanie informacji stopniowo jest kolejną zaletą "Maybe someday".

Książka pokazuje siłę prawdziwego uczucia, ale także ból jaki może ono sprawić. Pokazuje też uczucia, które okazują się być pozorne. Autorka wkłada w pisanie całe swoje serce - a przynajmniej ja tak to odbieram. I drobne niedoskonałości, na które możemy się natknąć, na pewno nie przeszkodzą w odbiorze powieści, jeśli tylko wpasuje się ona w nasze upodobania.

Warto też wspomnieć o ścieżce dźwiękowej dołączonej do treści. Na początku podany jest link do strony z piosenkami, które pojawiają się w powieści. Wspaniały dodatek i urozmaicenie, które pozwala jeszcze lepiej wczuć się w klimat książki.

Colleen Hoover ma też bardzo przyjemny styl. Pisze z lekkością i wyczuciem. Nie powtarza się, każdy rozdział ma swój cel. Jeśli nie czytaliście jeszcze jej książek, myślę, że warto spróbować. I polecam zacząć od tej właśnie. Stała się ona moją ulubioną powieścią autorki.

"Trup na plaży i inne sekrety rodzinne"

Aneta Jadowska

Aneta Jadowska kojarzyła mi się do tej pory z fantastyką, a ponieważ tej nie czytam, nie miałam styczności z jej twórczością. Kiedy jednak trafiłam na kryminał jej autorstwa, postanowiłam zapoznać się z jej stylem i zamówiłam "Trupa na plaży i inne sekrety rodzinne".

Książka okazała się strzałem w dziesiątkę. Nie jest to typowy kryminał, ale właśnie takie lubię.  Lekkie, bez rozlewu krwi, napisane z humorem. "Trup na plaży..." spełnił moje wymagania.

Magda Garstka wraca do rodzinnej Ustki i zatrzymuje się w pensjonacie babci, która do tej pory wydawała się nie być zainteresowana wnuczką. Dziewczyna, przechadzając się pewnego razu po plaży napotyka wzrokiem unoszącego się na wodzie trupa. Po zawiadomieniu wujka pracującego w policji, siada w plażowym koszu i obserwuje ciało mężczyzny, aby przypadkiem nie odpłynęło... Magda pochodzi z rodziny z dwójką policjantów - jest nim jej wujek, był nim jej ojciec. Wie jak działa policja i wie, że w takich sprawach nie można na nią liczyć, ale wie też jak działać, żeby odkryć interesującą ją prawdę. Bierze więc śledztwo we własne ręce, a przy okazji odkrywa rodzinne sekrety.

Główna bohaterka to bardzo sympatyczna dziewczyna. Idzie z uśmiechem przez życie, choć nie było ono dla niej łatwe. Ma w sobie coś, co sprawia, że nie da się jej nie polubić. Duży plus za jej kreację. Aneta Jadowska wciąga nas w małe śledztwo prowadzone przez Magdę, stopniowo ujawniając niezbędne nam do rozwikłania zagadki informacje.  Ale autorka nie ogranicza się do wątku kryminalnego, wprowadza rozbudowany wątek obyczajowy. Niezwykle istotne są tu więzy rodzinne, czy sekrety, które powoli zaczynają wychodzić na jaw.

Czytając, czułam się jak w innym świecie. Bardzo dobrze skonstruowane opisy, za równo miejsc jak i postaci, pozwoliły mi przenieść się w tamto miejsce. Nie były długie, ale trafiały w punkt, przedstawiały to co najważniejsze, pozwalając wyobraźni na nieco swobody. Odrobina humoru, przemyślana fabuła i zakończenie, które wywołuje na twarzy uśmiech. A do tego książka pozwala na wyciągnięcie ważnych wniosków, sprzyja zastanowieniu. Czego chcieć więcej?

Polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają lekkiego kryminału. Być może nie trzyma w wielkim napięciu, ale wciąga - i to bardzo. Pierwsze spotkanie z twórczością Anety Jadowskiej uważam za naprawdę udane.

Ocena: 8/10

"Pakistańska córka"

Maria Toorpakai, Katherine Holstein

Kiedy przeczytałam krótki opis książki, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Albo może raczej - powinnam. Zazwyczaj unikam tak trudnych tematów i staram się dobierać książki, które za zadanie mają głównie mnie rozerwać, wciągnąć, rozbawić. Ale bardzo cieszę się, że odważyłam się sięgnąć po tę biografię. Choć po jej zamówieniu czekała dłuższy czas na moment, w którym będę gotowa się z nią zmierzyć.

"Pakistańska córka" to biografia Marii Toorpakai, dziewczyny urodzonej w Pakistanie, która od dziecka musiała mierzyć się z przeciwnościami, jakie stawiał jej kraj, ludzie, ich nastawienie. Nigdy nie miała łatwego życia. Życie dziewczynki wiązało się z obowiązkiem noszenia sukni, zakrywaniem całego ciała, zakazem uprawiania sportu czy nawet niemożliwością swobodnego wychodzenia z domu bez towarzystwa mężczyzny. Ale Maria była wojowniczką i była w stanie zmierzyć się z tymi przeciwnościami, byleby móc żyć tak, jak tego potrzebowała, by móc poczuć się szczęśliwą.

Kiedy już jako czterolatka zbuntowała się przeciwko panującym w kraju zasadom, jej rodzina wiedziała, że Maria nie da za wygraną. Miała wielkie szczęście, że urodziła się w rodzinie, która ją wspierała, na której mogła polegać i w pełni jej zaufać. Przez dłuższy czas żyła jako chłopak - oni mogli grać w piłkę, biegać po podwórku i ubierać jak chcą. Czuła się tam w swoim żywiole, ale nie mogła udawać mężczyzny przez całe życie.

Kiedy wydawało się, że jej życie zaczyna wychodzić na prostą, okazało się, że jest wręcz przeciwnie. Chociaż odnalazła swoją pasję, jej życie wisiało na włosku... Historia Marii ukazuje nam życie kobiet w Pakistanie. Pozwala docenić to co mamy. Książka sprawiła, że spojrzałam na życie z innej perspektywy. Chociaż przecież i bez czytania biografii Marii wiedziałam wiele, otworzyła mi ona szerzej oczy.

"Pakistańska córka" daje wiele do myślenia. Uważam, że naprawdę warto ją przeczytać. Pozwala uwierzyć, że nie ma rzeczy niemożliwych.

"Przez Stany POPświadomości" 

Jakub Ćwiek

"Przez Stany POPświadomości" to książka opisująca podróż grupy: pisarza, dziennikarza, blogera, reżysera i fotografki (chociaż także kilku innych osób) kamperem przez Stany Zjednoczone śladami popkultury. Są to osoby całkowicie zafascynowane popkulturą, które chcą odnaleźć miejsca z nią związane i poczuć ich klimat. Chcą przejść śladami filmowych bohaterów, poznać świat, w którym powstają ich ulubione książki...

Bez wątpienia przygoda Kuby, Bartka, Radka, Patryka i kreski_ była dla nich wspaniałym przeżyciem.  No właśnie, dla nich... Być może nie jestem osobą, dla której ta książka była skierowana. Oglądam mało filmów, nie czytam Kinga... Niby nieistotne? Jednak dało się we znaki. Myślę, że znając te wszystkie konteksty, mając przed oczami filmy, o jakich wspominają bohaterowie - lektura byłaby znacznie przyjemniejsza. Nie zmienia to jednak faktu, że książka ta przybliżyła mi nieco same Stany Zjednoczone. Pozwoliła mi stworzyć sobie ich pewien obraz, nieco inny niż ten, z którym możemy spotkać się na co dzień, nie odwiedzając ich. 

Czytając "Przez Stany POPświadomości" miałam wrażenie, jakby główny autor chciał się pochwalić swoją przygodą. Oczywiście nie ma w tym nic złego. Jednak jego styl, poszczególne zdania... Sprawiały, że w kilku momentach chciałam rzucić telefonem (który stanowił mój czytnik), zostawić tę książkę i więcej do niej nie wracać.

Ćwiek bardzo dużą część książki przeznaczył na przygotowanie do podróży. Część, którą pisał główny autor to około trzystu stron, przy czym ten "wstęp" zajmuje ponad sto - chyba coś nie tak z proporcjami. Sam zresztą o tym wspomina pod koniec opisu przygotowań. Dlaczego tego nie zmienił? Nie wiem. Co jakiś czas, wśród rozdziałów napisanych przez Ćwieka pojawiają się krótsze wstawki od Bartka Czartoryskiego. Zwięzłe uwagi, informacje dodatkowe, bez zbędnych wywodów - czego u Jakuba Ćwieka było zdecydowanie za dużo. 

Po części Ćwieka przychodzi kolej na zdjęcia - i znowu. Dlaczego tu a nie w trakcie? Poznajemy historię podróży od nowa, tym razem w zdjęciach. Czytając wcześniej opisy miejsc, tworzyłam sobie pewne wyobrażenia, które... Ze zdjęciami okazały się mieć naprawdę mało wspólnego. 

Po zdjęciach czas na relację z punktu widzenia Radka Teklaka. I co? Znów historia od początku do końca. Czy nie lepiej byłoby stworzyć wspólnie całość? Czytamy o wydarzeniach, które już poznaliśmy jeszcze raz. Fakt, Radek zwraca uwagę na nieco inne rzeczy, czasem jest w innych miejscach niż Kuba. Ale to mimo wszystko w dużej części to samo. Te same miejsca, te same zdarzenia... Ale muszę powiedzieć, że jeśli miałabym wybrać kto bardziej do mnie przemówił - wybrałabym właśnie Radka. Mniej anegdot (naprawdę wiele było u Kuby zbędnych), mniej lania wody. Treściwie i w lepszym stylu. Po prostu.

Podsumowując, jeśli jesteście zafascynowani popkulturą, ta książka na pewno wam się spodoba. Mam na myśli jej treść, opisy miejsc, do których zwykli turyści nie mają wstępu, bo jeśli chodzi o formę - nie wiem. To samo, jeśli chcecie dowiedzieć się nieco więcej o Stanach. Znajdziecie tu wiele wskazówek, opinii, opisów, bardzo przydatnych, jeśli na przykład chcecie wybrać się tam po raz pierwszy. Jeśli natomiast nie za bardzo interesujecie się popkulturą, wydaje mi się, że nie ma sensu po nią sięgać.

"Dziewczyna, którą kochałeś"

Jojo Moyes

Ostatnio mam wielkie szczęście do książek, po które sięgam. "Dziewczyna, którą kochałeś" to powieść, która wciąga od pierwszych stron, sprawia, że po odłożeniu książki na bok, historia w niej zawarta, nie chce wyjść nam z głowy. Chodzimy niecierpliwie, czekając na moment, w którym będziemy mogli ponownie usiąść i zagłębić się w świat, który stworzyła Jojo Moyes.

Autorka przedstawia nam Liv, dziewczynę, która pragnie być jak kiedyś, zanim straciła męża. Pragnie, aby jej życie znów się poukładało, aby zniknęły problemy finansowe, aby ona sama potrafiła wyjść do ludzi z uśmiechem. Chciałaby się przestać wreszcie martwić i ruszyć do przodu. Jedyne co ma cennego to obraz - pamiątka, prezent ślubny od męża. I wydaje się, że to on dodaje jej codziennie siły, aby się nie poddać. Ale wkrótce i on ma zostać jej odebrany... Liv, aby ocalić jedyną cenną rzecz, musi zgłębić historię obrazu, poznać jego bohaterkę, Sophie - dziewczynę, która każdego ranka zerka na nią ze ściany.

I to właśnie od historii Sophie Jojo Moyes rozpoczyna swoją powieść. Ponadto narracja jest wówczas pierwszoosobowa. Kiedy zaczęłam czytać w mojej głowie od razu pojawiły się pytania "Ale jak to? Sophie? A nie Liv? W dodatku - I wojna światowa?" Trochę mnie to zaskoczyło, ale historia porwała mnie od pierwszych stron, więc dłużej się nad tym nie zastanawiałam. Postać Liv, Moyes przedstawia nam dopiero w okolicach 175 strony. Narracja zmienia się wówczas na trzecioosobową, a czasy na współczesne. 

"Dziewczyna, którą kochałeś" to wyjątkowa książka, porusza ciężkie tematy - jak wojna, głód, cierpienie, strata, ale nie tylko. Nie jest ciężka sama w sobie. Poznajemy też historię miłości Sophie, która daje nadzieję, przynosi ulgę w cierpieniu, jest jedynym co trzyma przy życiu, a także historię miłości Liv, która z kolei napotyka na wiele trudności związanych z dzisiejszym światem. 

Nie chcę wam zbyt wiele zdradzać, choć szczerze mówiąc trudno mi trzymać język za zębami (czy też palce z dala od klawiszy układających się w słowa, które przychodzą mi na myśl). Ta książka jest wręcz idealna, żeby przeprowadzić nad nią dyskusje, przeanalizować zachowania bohaterów, zagłębić się w ich świat. Gdyby takie książki jak ta były moimi lekturami, z pewnością polubiłabym język polski. 

Jojo Moyes pisze w bardzo lekki, płynny sposób. Przeplata historie Sophie i Liv w sposób, który do końca trzyma czytelnika w niepewności. Jestem pełna uznania dla autorki. Nic dodać, nic ująć. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać "Dziewczyny, którą kochałeś", zachęcam. Myślę, że się nie zawiedziecie :)