Paula ma za sobą trudne przeżycia, ale wie, że nie może się poddawać. Musi iść do przodu i ułożyć wszystko na nowo. Praca ma jej przynieść nie tylko zarobek, ale przede wszystkim zapomnienie. Bo czy jest lepsze lekarstwo na przykre wspomnienia niż odwrócenie od nich uwagi i skupienie się na innych czynnościach niż rozmyślanie? Dziewczyna prowadzi życie samotniczki, nie ma przyjaciół, znajomych, mieszka sama... A jest zaledwie rok po maturze. Jednak nie potrafi nikomu zaufać, nie może. 

Milena miała poukładane życie, do czasu kiedy tajemnica jej chłopaka nie wyszła na jaw. Wtedy po raz pierwszy poczuła się odrzucona, gorsza... Ukojenie znalazła w ramionach Jacka. Różnica wieku między nimi okazała się być bez znaczenia, co więcej - wydawała się być czynnikiem pozytywnym. Jednak kiedy nareszcie poczuła się szczęśliwa - wszystko się zmieniło.

Co takiego wydarzyło się w życiu Pauli? Czy komuś uda się wzbudzić jej zaufanie? Dlaczego Milenie nie udało się zatrzymać szczęścia? Czy dziewczyny mają ze sobą coś wspólnego?

W książkach Augusty Docher/Beaty Majewskiej jest coś, co sprawia, że czytając po prostu przepadam. Wczuwam się w opisywany klimat, bohaterów darzę szczególną sympatią a fabuła choć nie jest skomplikowana - wciąga. Nawet nie wiecie jak miło spędziłam czas przy tej książce! Szczególnie mając na uwadze mój poprzedni czytelniczy niewypał...

Pierwszoosobowa narracja jest tu prowadzona z dwóch perspektyw - z jednej strony mamy Paulę, mieszkającą samotnie dziewczynę, która zmaga się z przeżyciami z przeszłości, a z drugiej Milenę - pochodzącą z bogatej rodziny i mogłoby się wydawać, zagubioną w uczuciach maturzystkę. Na wstępie poznajemy także Paula - który prowadzi narrację w pierwszym rozdziale. Bardzo lubię, kiedy autor czy autorka zapoznaje nas szczegółowo z bohaterami. Dzięki tak poprowadzonej narracji było to możliwe. Mogliśmy poznać psychikę i myśli każdego z bohaterów, mając tym samym lepszy pogląd na dalsze wydarzenia. 

Początkowo fabuła książki nie wydawała mi się szczególnie oryginalna - miłość mimo znacznej różnicy wieku oraz miłość, przed którą jedna ze stron broni się rękami i nogami... Ale im dłużej czytałam, tym bardziej kibicowałam szczęściu bohaterów i tym więcej informacji wychodziło na światło dzienne. Autorka dawkowała je powoli, w odpowiednich momentach wyjawiała fakty, tym samym zmuszając nas do zmienienia torów naszych myśli i postrzegania bohaterów. Wszystko to było starannie przemyślane, chociaż - nie nieprzewidywalne. Muszę przyznać, że mniej więcej w połowie domyśliłam się co jest grane. Ale co ważne - zupełnie mnie to nie zniechęciło, a wręcz przeciwnie. Szczerze mówiąc, możliwe, że był to celowy zabieg. Im bliższa byłam zakończenia, tym bardziej żałowałam, że jest ono nieuniknione. Mogłabym czytać dłużej, bo ostatecznie wciągnęłam się jak nigdy. Pojawiło się wzruszenie, niepewność, obawa... I choć wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, nie potrafiłam opanować emocji.

"Cała ja" to powieść o tym, że z każdą przeszłością można się zmierzyć, a nawet trzeba, o miłości pozornie niemożliwej, o dorastaniu, o potrzebie zrozumienia, umiejętności zaufania, dania sobie drugiej szansy. Wciągnęła mnie, wzruszyła i dała ukojenie.  Styl autorki jest bardzo przyjemny, lekki, dialogi są naturalne, bohaterowie autentyczni. Niczego więcej mi potrzeba! Polecam!